Ο νέος κοινοβουλευτικός χάρτης είναι πρωτοφανής. Δεν αναφέρομαι μόνο στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση τριών δεδηλωμένα ακροδεξιών κομμάτων, αλλά σε μία θεσμική πραγματικότητα χωρίς ιστορικό προηγούμενο: Η αξιωματική αντιπολίτευση διαθέτει λιγότερους από 50 βουλευτές, άρα στερείται βασικά όπλα για να ασκήσει το έργο της.

Ενδεικτικά, δεν μπορεί να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας κατά της Κυβέρνησης (χρειάζονται 50 βουλευτές), δεν μπορεί να υποβάλει πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος (επίσης 50), δεν μπορεί σε συνεργασία με τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης (εξαιρουμένων των τριών ακροδεξιών) να επιβάλει τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής (απαιτούνται 120 βουλευτές), για να περιοριστώ σε τρία κρίσιμα παραδείγματα.

Ποτέ από το 1974 μέχρι σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση δεν βρέθηκε με λιγότερους από 50 βουλευτές, ανίσχυρη να προβεί σε βασικές κοινοβουλευτικές λειτουργίες που αρμόζουν στον ρόλο της. Ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί αυτή η «κοινοβουλευτική ανωμαλία», που πρακτικά ισχυροποιεί ακόμη περισσότερο την Κυβέρνηση και αποδυναμώνει ένα σημαντικό θεσμικό αντίβαρο απέναντι στην πρωθυπουργική μονοκρατορία, είναι να διαμορφωθεί μία προγραμματική κοινοβουλευτική συνεργασία των δύο όμορων πολιτικών κομμάτων Κεντροαριστεράς και Αριστεράς, ώστε να μην ματαιωθεί η δυνατότητα εφαρμογής βασικών συνταγματικών ρυθμίσεων κοινοβουλευτικού ελέγχου.

Αν συντρέχουν σήμερα οι πολιτικές προϋποθέσεις μίας τέτοιας σύγκλισης είναι αβέβαιο. Ωστόσο αποτελεί πλέον επιτακτική θεσμική-δημοκρατική αναγκαιότητα να επιχειρηθούν βήματα σε αυτή την κατεύθυνση.

*Δημοσίευση από την προσωπική σελίδα Facebook του Ξενοφώντος Κοντιάδη