Ένα μεγάλο δημόσιο γεγονός
εκτοπίζει τις προσωπικές έγνοιες

Κώστας Μαυρουδής, Οι κουρτίνες του Γκαριμπάλντι

Διαφωνώ με την απόφαση του Πρωθυπουργού ν’αναλάβει προσωπικά την πολιτική ευθύνη [ό,τι κι αν αυτή η δήλωση σημαίνει στο πολιτικό γλωσσάρι]. Αντικειμενικά μπορεί ο Πρόεδρος της Κυβέρνησης να είναι συνολικά υπόλογος απέναντι στον λαό για κάθε καταστροφή, όμως στην περίπτωση της τραγωδίας των πυρκαγιών το υποκειμενικό στοιχείο ήταν υπερχειλές, με την έννοια ότι οι ευθύνες δεν μπορεί να μετατοπισθούν και να καταλογισθούν σε άλλον πλην των άμεσα αρμοδίων.

Το Κράτος, κι όχι μόνον η Κυβέρνηση ή ο Πρωθυπουργός, οφείλει προφανώς να προστατεύει τους πολίτες ακόμα κι από τον κακό τους εαυτό, αλλά κυρίως να τους προφυλάσσει από τους κακούς αξιωματούχους. Αυτούς έπρεπε να [υπο] δείξει ο Πρωθυπουργός κι όχι να εκποιήσει ο ίδιος μετοχές του πολιτικού του κεφαλαίου για να καλύψει τους άσχετους, τους ανίκανους και τους ανεύθυνους.

Όσοι δεν θέλουν ν’αποτύχει η Αριστερά [και είμαι ένας από αυτούς] θεωρούν αναγκαίο να εκκαθαριστεί το κυβενητικό [κι όχι μόνον] τοπίο από τα αποκαΐδια της δειλίας, της ατιμωτικής υπεκφυγής και της στρεψοδικίας. Η εκκαθάριση [εν μέρει και κάθαρση] πρέπει να είναι κάθετη [ν’αφορά δηλαδή όλη την ιεραρχία] και να μην περιοριστεί στην παραίτηση ενός εξιλαστηρίου θύματος.

Μόνον έτσι ο Πρωθυπουργός και η Αριστερά θ’ ανανεώσουν την εντολή/εμπιστοσύνη με τον πληγωμένο ελληνικό λαό.

ΥΓ. Θα δούμε τη θάλασσα
από αυτό το παγκάκι
Το μόνο μη λεηλατημένο 

[Στ.Σταυρόπουλος, Πιο νύχτα δεν γίνεται]