Η αλήθεια συνήθως παρομοιάζεται με κάτι το υψιπετές όπως μια δέσμη φωτός που από σχισμής εισέρχεται και καταυγάζει το σκότος. Εμένα όμως μου θυμίζει την παντοδύναμη υγρασία που ενώ μάχονται εναντίον της ‘σαραπέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες’ εκείνη πάντα  βρίσκει δρόμο κι εμφανίζεται από τα πιο απίθανα σημεία.

Στο κτήριο που στεγάζει την Βουλή των Ελλήνων και το χρωστάμε στον Λουδοβίκο τον πατέρα του Όθωνα, δεν γνωρίζω τι κατασκευαστικές ατέλειες υπάρχουν. Ως λειτουργία πάντως δεν θα έλεγα ότι διάγει και τις καλύτερες στιγμές του.

Όποιος αμφιβάλει ας ρίξει μια ματιά στις σεπτές φυσιογνωμίες του Προέδρου της κ Τασούλα Κωνσταντίνου του προθύμου για κάθε μικροπρέπεια, του επικεφαλής της επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας κ Μπούρα Αθανασίου που επεξηγεί το πως ακριβώς βρήκε ανεπίληπτο το πόθεν έσχες Πάτση και του νομικού ογκόλιθου κ Τσαβδαρίδη Λαζάρου που διατράνωσε το τέλος της υπόθεσης των Υποκλοπών δια του … απλέτου φωτισμού τους.

Θα έλεγα ότι απέναντι σε αυτές τις φυσιογνωμίες κι η αντιπολίτευση δεν αντιπαραθέτει κανέναν νέο Ηλία Ηλιού, κάθε άλλο. Με το ζόρι διακρίνονται 2-3 εξαιρέσεις προσώπων που θυμίζουν κάτι από το περασμένο κλέος των κομμάτων τους με την κοινοβουλευτική τους παρουσία.

Δυστυχώς Βουλή και Κυβέρνηση είναι ντάλε κουάλε, αν αναλογιστεί κανείς υπουργούς σαν τον Μπουμπούκο και τα αδέλφια του, σαν την Βούλτεψη και τον Μηταράκη, σαν τον Θεοδωρικάκο και την Μενδώνη, σαν τον Τσιάρα και τον Αυγενάκη για να μην αναφερθώ στην dream team Σκέρτσου, Γεραπετρίτη, Οικονόμου, Πέτσα κι άλλων αρίστων μαξίμιανς.

Ο δε κ Πρωθυπουργός διαβάζω ότι παρέστη στο Καλπάκι στην αναπαράσταση της μάχης με τους Ιταλούς φασίστες. Κακώς δεν κάλεσε και την κα Μελόνι, προκειμένου να την συγχαρεί κι από κοντά αλλά και να συμμετάσχουν από κοινού στην αναπαράσταση του πολέμου.

Εορτή στην Βουλή για τα παιδιά των υπαλλήλων της

Πως είναι λοιπόν δυνατόν να εορταστεί η 28η Οκτωβρίου σε αυτό το milieu; Τι μπορεί να σημαίνει υπό αυτές οι συνθήκες μια εορτή για τα παιδιά των υπαλλήλων της Βουλής και μάλιστα παρουσία όλων των ανωτέρω;

Όποιος θέλει παραδείγματα αριστείας από εκείνη την εποχή θα μπορούσε να βρει πολλά για να τα πει στα παιδιά ωστόσο θα ήταν πολύ δύσκολο να γεφυρώσει το χάσμα με τα όσα συμβαίνουν σήμερα στον Ναό της Δημοκρατίας. Θα άφηνε μια αίσθηση πικρής ματαιότητας για θυσίες που πήγαν χαμένες.

Τι έννοια θα είχε άραγε να μιλήσει κανείς μπροστά στους σημερινούς ταγούς για τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη; Για το προσφυγόπαιδο που από την Προύσα βρέθηκε οικογενειακώς στην Κρήτη μετά την Καταστροφή, όπου μορφώθηκε κι εντάχθηκε από 19 χρονών στην ΟΚΝΕ. Ως πρόεδρος των εργατουπαλλήλων Ηρακλείου επί Μεταξά είχε την γνωστή τύχη: Αϊ – Στράτης- Ακροναυπλιά, παράδοση των κρατουμένων της Ακροναυπλιάς από το Μεταξικό καθεστώς στους Γερμανούς.

Ο πολύγλωσσος διερμηνέας στο Στρατόπεδο κρατουμένων απαθανατίστηκε όταν δεν δέχθηκε την αντικατάσταση του από άλλο κρατούμενο κι έπεσε κατά την 1η Μάη με τους 200 της Καισαριανής, στα 35 του χρόνια. Είχε γλυτώσει από τον Κεμάλ αλλά όχι κι από τον μαθητή του. Ο δρόμος αυτός για τους μορφωμένους προλετάριους της προσφυγιάς δεν ήταν τότε ασυνήθιστος. Τι θα πίστευαν όμως στα αλήθεια για αυτόν οι σημερινοί ταγοί;

Η παντοδύναμη υγρασία

Κι αιφνιδίως η παιδική χορωδία έδωσε την λύση στο δράμα άδοντας καλλίφωνα τον Μικρό ήρωα-Γιώργο Θαλάση. Οι στίχοι κι η μουσική του Λουκιανού πλημμύρισε την αίθουσα μιλώντας για Εγγλέζους που εξοπλίζανε την «Χ» και με το μοτίβο της μουσικής «ξαφνικά και στ’ άσχετα» να παιανίζει υπαινικτικά τον ύμνο του ΕΛΑΣ (1.03).

Το τραγουδάκι δεν μίλησε φυσικά για τον καθ’ όλα υπαρκτό Ναπολέοντα Σουκατζίδη αλλά για το μυθικό πρόσωπο του ΜΙΚΡΟΥ ΗΡΩΑ Πρόκειται για μια μετεμφυλιακή κατασκευή του Στέλιου Ανεμοδουρά που διέδιδε το ‘θαμμένο μυστικό’ στις νεότερες γενιές κι επί του οποίου έκανε το ανεπανάληπτο δευτερογενές μουσικό σχόλιο του ο Κηλαηδόνης, ο γιός του Μακρονησιώτη που φυσικά γνώριζε την αλήθεια από πρώτο χέρι.

Σαν να τον βλέπω να χαμογελά πονηρά προς τ’ αριστερά άδοντας: «που είσαι τώρα και σε έχω χάσει;».