Συνελεύσεις, κινητοποιήσεις, καταλήψεις, προβολές ταινιών, συναυλίες, διαφόρων ειδών δρώμενα, κείμενα και μπόλικη ανησυχία.

Όλα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες με αφορμή το περιβόητο Προεδρικό Διάταγμα μοιάζουν να είναι πάρα πολλά για κάτι που «δεν επηρεάζει τα εργασιακά δικαιώματα» των καλλιτεχνών, οι οποίοι στέκονται απέναντι σε μια κυβέρνηση που επιχειρεί να βάλει μια «ταφόπλακα» στις ήδη υποβαθμισμένες σπουδές τους.

Η κατάταξη των πτυχίων όλων των καλλιτεχνικών σχολών στην βαθμίδα εκπαίδευσης ΔΕ, δηλαδή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, σαν να είναι ανειδίκευτοι, ήταν μάλλον η «σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι».

Η συζήτηση έχει εξαπλωθεί και σε άλλους τομείς, βάζοντας στο επίκεντρο κι άλλα ζητήματα, όπως η ανάγκη για ίδρυση ανώτατων δημόσιων τμημάτων καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, συλλογικές συμβάσεις, παροχές στους σπουδαστές (σίτιση, στέγαση και δωρεάν συγγράμματα), αλλά και αύξηση επιχορηγήσεων.

Ο αγώνας του καλλιτεχνικού κόσμου και των αλληλέγγυων κλιμακώνεται, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, με νέες καταλήψεις και παραιτήσεις καθηγητών, και αγκαλιάζεται ολοένα και περισσότερο. Γίναμε άλλωστε μάρτυρες περιπτώσεων όπου το συλλογικό μπήκε πάνω από το ατομικό, θυμίζοντας μας πως πάντα υπάρχει τρόπος απαγκίστρωσης από τις ατομικιστικές συμπεριφορές,

Η κυβέρνηση από την άλλη ισχυρίζεται πως αν λάβουμε υπόψη και τις διορθωτικές παραγράφους, το μισθολόγιο των ηθοποιών στις καλλιτεχνικές προσλήψεις δεν θα επηρεαστεί. Η βαθμίδα του πτυχίου ωστόσο, όπως λένε κι οι άμεσα εμπλεκόμενοι, μπορεί να επηρεάσει όλες τις υπόλοιπες παράλληλες εργασίες ενός αποφοίτου καλλιτεχνικής σχολής. Συνολικά, πρόκειται για μια ιδιαίτερη περίπτωση, αφού οι καλλιτέχνες είναι οι μόνοι που καλούνται να ενημερώσουν για ποιο λόγο χρειάζεται να αναγνωρίζεται το πτυχίο τους, για το οποίο αφιερώνουν χρόνο και χρήματα.

Μάλιστα, η κυβέρνηση, πιστή στις πάγιες τακτικές της, από την πρώτη στιγμή προσπάθησε να υποβαθμίσει το θέμα. Εμφάνισε τους καλλιτέχνες σαν ανθρώπους οι οποίοι το μόνο που αποζητούν είναι να διοριστούν στο Δημόσιο, ενώ υποστήριξε πως επικρατεί «σύγχυση» ανάμεσά τους κι ότι δεν κατάλαβαν ακριβώς τι γράφει το Προεδρικό Διάταγμα. Ακόμη, επιχείρησαν να τους εμφανίσουν σαν μια μειοψηφία (15% είπε η Μενδώνη, δεν θα τα χαλάσουμε στο ποσοστό), αλλά και σαν υποκινούμενους από το ΣΥΡΙΖΑ.

Επιπλέον, μαζί με φιλικά προσκείμενα μέσα (το λιγότερο), προσπάθησε να εμφανίσει την παραίτηση των καθηγητών του Εθνικού Θεάτρου σαν κάτι που γίνεται «εκ τους ασφαλούς», επειδή υποτίθεται πως έτσι κι αλλιώς οι συμβάσεις τους έληγαν. Στην πραγματικότητα ωστόσο ήταν γνωστό πως η ανανέωση θα γινόταν αυτόματα. Πρόκειται για περισσότερο τυπικό ζήτημα. Το πρόβλημα εδώ ωστόσο πέρα από τις σχετικές διαρροές, είναι όπως προαναφέρθηκε η ζέση ορισμένων ΜΜΕ να τις υιοθετήσουν, δίχως να αντιλαμβάνονται κάτι πολύ απλό (ή χωρίς να θέλουν να το κάνουν): μοιάζει λογικό στη μέση της χρονιάς να αλλάξουν 40 καθηγητές, οι οποίο έφτιαχναν πρόγραμμα για όλη τη διδακτική χρονιά;

Φτάνοντας στο σήμερα, την Τετάρτη έχει ανακοινωθεί πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα συναντηθεί με εκπροσώπους των καλλιτεχνών. Πάνω σε ποια βάση; Μοιάζει σαν την τακτική του «καλού και του κακού μπάτσου». Αφού τα πτυχία τους δεν υποβιβάζονται και οι κινητοποιήσεις γίνονται από μια μειοψηφία, όπως υποστηρίζεται, τί ακριβώς θα συζητήσουν;

Επειδή δεν θέλω να πιστέψω πως στο επιτελικό κράτος του Μαξίμου δεν υπάρχει καλή συνεννόηση (και οι τοίχοι έχουν αυτιά που λένε), μάλλον πρόκειται για μια επιχείρηση κατευνασμού των αντιδράσεων και εξαπάτησης. Με συσσωρευμένη όμως οργή και αγανάκτηση, δεν νομίζω ότι οι καλλιτέχνες θα «τσιμπήσουν». Ήδη μετατρέπονται σε ένα ισχυρό «αγκάθι» για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Αντί επιλόγου, να εξηγήσω τον τίτλο του άρθρου. Είναι από το κομμάτι των Terror X Crew, «Ο Έλληνας που έχεις συνηθίσει». Μου ήρθε σε ανύποπτο χρόνο στο μυαλό, όταν διάβαζα για τις κινητοποιήσεις. Δεν ξέρω αν υπάρχει καλή ή κακή τέχνη. Γνωρίζω όμως πως η κυβέρνηση θεωρεί πως μια τέχνη που αντιστέκεται, είναι σίγουρα «κακή».

Τέλος, έχει νόημα να διαβάσετε και τους επόμενους στίχους του κομματιού, που πάει κάπως έτσι: «Είμαι της σχολής κακών τεχνών και πάω γυρεύοντας, συνεχίζω να δημιουργώ, καταστρέφοντας». Είναι προφανές πως «πάνε γυρεύοντας» επειδή διεκδικούν…

Κι επειδή η «δημιουργία» είναι συχνή στο λεξιλόγιο των καλλιτεχνών, μήπως ήρθε η ώρα να «καταστραφούν» διάφορες διαχρονικές «βεβαιότητες» και αδικίες, προς όφελός της;