Η αγωνία του κατεστημένου –κατσικωμένου, καλύτερα– πολιτικού συστήματος μπροστά στην αναπόφευκτη, οσονούπω και κάτω από το βάρος των ανομιών του, κατάρρευσή του και την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ και τις δυνάμεις που τον στηρίζουν είναι πια τόσο φανερή, όσο και μια έκρηξη σουπερνόβα σε καλοκαιρνό ουρανό. Του Θέμη Δημητρακόπουλου

Ads

Από τις στερνές απέλπιδες απόπειρες ανάσχεσης του αναπόφευκτου “κακού”, είναι η Κεντροαριστερά και οι 58, ως άλλος φερετζές ενός ημιδιαλυμένου ΠΑΣΟΚ, ως τόπος όσμωσης των βολεμένων, και βασικά κρατικοδίαιτων, αγωνιούντων για την προσωπική τους τύχη ”διανοούμενων” και τεχνοκρατών, ως τελευταίο οχυρό των ορφανών του Σημίτη και του παταγωδώς αποτυχόντος πασοκικού εκσυγχρονισμού.

Η αντίδραση θα πολεμάει λυσσαλέα μέχρι την τελευταία στιγμή, όχι για να σώσει τη χώρα, όπως διατείνεται, με ένα νέο –νέο; εδώ γελάν κι οι κότες– σχέδιο και πρόσωπο, όχι επειδή τάχα μου είναι αναγκαιότητα ένας ισχυρός κομματικός σχηματισμός ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ [αυτό άλλωστε το αποφασίζει η κοινωνία κι όχι η όποια διαπλεκόμενη πολιτικο-οικονομική ελίτ], αλλά γιατί η συντήρηση και η παλαιοδεξιά που κυβερνά χρειάζεται επειγόντως στηρίγματα για να κρατηθεί με νύχια και με δόντια, όσο το δυνατόν περισσότερο, στην εξουσία: κι αυτό είναι το μόνο αληθινό πρόταγμα που έχει να προσφέρει στη ρημαγμένη κοινωνία και στον κατεστραμμένο, με δική της κυρίως ευθύνη, τόπο.

Έτσι και η Κεντροαριστερά, με το όποιο όνομα και τα όποια νούμερα, έρχεται να προστεθεί στον ετερόκλητο, αλλά με συγκλίνοντα συμφέροντα, εσμό των συντηρητικών, φοβικών δυνάμεων που μάχονται για να μας σώσουν από το απόλυτο “κακό”: τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αν πράγματι τους έκοφτε η έγνοια για τον τόπο και το μέλλον του, θα είχαν αναλάβει πρωτοβουλίες, από τη δική τους πάντα σκοπιά, εδώ και τρία χρόνια τουλάχιστον. Και δεν θα περίμεναν να γίνει πλέον ορατή, ακόμη και στους μέχρι τώρα εθελοτυφλούντες [βλέπε π.χ. και πρόσφατα άρθρα στον κατ’ εξοχήν σαμαρικό προπαγανδιστικό ιστότοπο, το Αntinews] η αναπόδραστη ανατροπή που κυοφορείται – και σύντομα.

Κατά τούτο, η κίνηση των 58 και όλες οι σχετικές, λιγότερο ή περισσότερο αναιμικές, απεγνωσμένες απόπειρες ανασύνταξης του καταρρέοντος μπλοκ εξουσίας, είναι καταδικασμένες να βουλιάξουν στον πάτο της κοινωνίας – και της Ιστορίας.

Ευτυχώς για τη χώρα και τους ανθρώπους της, δυστυχώς γι’ αυτούς.