Η Δώρα Αυγέρη υποψήφια βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Θεσσαλονίκης κατεβαίνει στις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου με σύνθημα «από κοντά». «Το ‘από κοντά’ εκφράζει τον τρόπο με τον οποίον η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπισε τα προβλήματα, αλλά και τους πολίτες. Απέναντί τους υπάρχει ο κύριος ‘από μακριά’», εξηγεί στο tvxs.gr. 

Μεταξύ άλλων, αναφέρεται στην πολυεπαγγελόμενη ανάπτυξη του Κυριάκου Μητσοτάκη και σημειώνει ότι αποτελεί απλώς «μια κενή λέξη» αφού δεν προσδιορίζεται ποιοι θα είναι οι κερδισμένοι. «Το θέμα δεν είναι ένα ξερό και μονομερώς επικερδές επιχειρείν, αλλά μια τέτοιου είδους ανάπτυξη που θα διαχέει τα κέρδη της προς όφελος όλων», σημειώνει χαρακτηριστικά.

Φαντάζομαι γράψατε πολλά χιλιόμετρα στο κοντέρ, «οργώνοντας» τη Β’ Θεσσαλονίκης…

Τα χιλιόμετρα δεν είναι θέμα αριθμητικής. Είναι ζήτημα ανηφόρας και κατηφόρας. Κι επειδή τα πιο πολλά ανηφορικά χιλιόμετρα τα έγραψε μια χώρα ολόκληρη, είναι υποχρέωση όλων μας να τα μετατρέψουμε τουλάχιστον σε ισιάδι. Αυτό προσπάθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια και σίγουρα θα μπορούσε να καμαρώνει ότι το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό. 

Την κόπωση από τα επίπονα χιλιόμετρα είναι που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ο κ. Μητσοτάκης, αντιλαμβανόμενος ότι σύντομα, και με συνέχιση του παραγωγικού κυβερνητικού έργου, οι θεωρίες του και ο ίδιος δε θα έχουν θέση στο πολιτικό σκηνικό.

Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή η αντιπολίτευση δεν προετοιμάζει κατηφόρα, αλλά κατρακύλα. Η ανάπτυξη την οποία επαγγέλλεται μπορεί να ακούγεται ως πρόοδος, αλλά όταν αυτή πραγματοποιείται με συνθήκες πρόνοιας για τους επιχειρηματίες, τότε οι αριθμοί θα ευημερούν, αλλά η δυσπραγία θα ξαναστήσει το γνωστό της πάρτι για τον μέσο πολίτη. Άρα εμείς, ως υποψήφιοι, του ΣΥΡΙΖΑ, σε τούτη τη φάση, γράφουμε χιλιόμετρα με μόνο σκοπό να προλάβουμε το κακό, να εξομαλυνθεί η διαδρομή του μέλλοντός μας.

Ποιός είναι ο τρόπος της προσωπικής επαφής για σας;

Αν και είναι δύσκολο να ιχνογραφείς το προσωπικό σου πορτρέτο την ώρα που ο αγώνας σου είναι κοινωνικός, το «από κοντά» της προεκλογικής μου εκστρατείας δεν μπορεί παρά να αποδίδει τον ως τώρα τρόπο δράσης μου. Όχι μόνον τον πολιτικό, αλλά αυτόν που πραγματοποιεί ο κάθε υπασπιστής της μαχόμενης δημοσιογραφίας. 

Άλλωστε, η συγκεκριμένη επαγγελματική μου ενασχόληση υπήρξε καθαρότατο προϊόν συνειδητής επιλογής, προκειμένου να ζω τους ανθρώπους και τις καταστάσεις από κοντά. Μέσα από αυτήν την καθημερινή εγγύτητα γνώρισα τα ζόρια πολύ πριν τα ακούσω στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Τώρα απλώς προετοιμαζόμαστε για το «από κοντά» της επόμενης μέρας. 

Αυτό το «από κοντά» συμβαδίζει κατά πόσο με την πολιτική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ; 

Μα προφανώς δεν πρόκειται μόνο για μια προσωπική πολιτική οπτική των πραγμάτων… Το «από κοντά» εκφράζει τον τρόπο με τον οποίον η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπισε τα προβλήματα, αλλά και τους πολίτες. Απέναντί τους υπάρχει ο κύριος «από μακριά». Κανείς δε θα εμπιστευόταν την επίλυση των δύσκολων της ζωής του σε κάποιον ο οποίος μεγάλωσε σε αποστειρωμένο περιβάλλον· με λυμένα εξ ύπαρχής τα θέματα μόρφωσης, εξεύρεσης εργασίας, απάντησης σε ζωτικά βιοτικά ζητήματα, μακριά από τους χώρους όπου ζυμώνονται όλα τούτα. Και κυρίως μακριά από τα πεδία των αυθεντικών κοινωνικών επαφών που σε εμπλουτίζουν με την εμπειρία και σε γνώση. 

Μέσα από αυτά πηγάζει η δυνατότητα μας να γνωρίζουμε το διπλανό μας, για να μπορούμε να του φανούμε χρήσιμοι, στον ανθρωπίνως δυνατό βαθμό. Ο μύθος των τεχνοκρατών έχει καταρρεύσει από τη στιγμή που τα σχέδια τους αποδείχθηκαν απλές ασκήσεις επί χάρτου. Πάρτε παράδειγμα τους χώρους της υγείας και της παιδείας, στους οποίους το έργο του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε λυσιτελές σε πολλά κρίσιμα ζητήματα, καθώς βασίστηκε στο «από κοντά».

Αναφερθήκατε στην παιδεία, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πρόκειται για ένα ιδιαιτέρως κρίσιμο πεδίο.

Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς για μια προοδευτική κυβέρνηση. Κι ακόμη παραπάνω η δημόσια παροχή της δίχως αποκλεισμούς και πλουτοκρατικά κολεγιακά ή γκέτο ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όλη  η μέριμνα, όχι μόνον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά – τολμώ να πω – και η δικιά μου είναι η προστασία της δημόσιας εκπαίδευσης, η έγκυρη και έγκαιρη λειτουργία της (τα τελευταία έτη τα σχολεία όταν ανοίγουν, ανοίγουν πραγματικά), γιατί αυτή είναι η πραγματική ανάπτυξη ενός τόπου. Δίπλα στα απαραίτητα και μετρήσιμα μεγέθη, η παιδεία αποτελεί τη σημαντικότερη κεφαλαιώδη ανάπτυξη, με πραγματική απόδοση στο μέλλον.

Και αυτή η πολυεπαγγελόμενη ανάπτυξη του κ. Μητσοτάκη;

Δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια κενή λέξη, όταν δεν προσδιορίζονται οι κερδισμένοι της ανάπτυξης. Είναι τόσο θολή η αναφορά της, όσο και ο εκάστοτε τρόπος επίτευξής της. Ας θυμηθούμε πως η στρεβλή εφαρμογή της από κυβερνήσεις δεκαετιών ήταν αυτή που οδήγησε τη χώρα στα βράχια. Τότε που οι δείκτες χοροπηδούσαν από χαρά και πρόσφεραν πλαστές εκλογικές νίκες, βασισμένες στο ψέμα. Διότι το θέμα δεν είναι ένα ξερό και μονομερώς επικερδές επιχειρείν, αλλά μια τέτοιου είδους ανάπτυξη που θα διαχέει τα κέρδη της προς όφελος όλων. 

Από αυτήν την άποψη ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας λειτουργούν στη λογική «το ένα χέρι νίβει το άλλο». Εάν ο ιδιωτικός τομέας δε γνωρίσει την ανάπτυξη με ίση φροντίδα για το μικροεπιχειρηματία, τον ιδιοκτήτη ενός μαγαζιού, τον μεμονωμένο γιατρό της γειτονιάς, όσο και για τους μεγαλοχρηματίες, τότε οι τελευταίοι θα γίνουν πλουσιότεροι, καταβροχθίζοντας τους πρώτους. Και αν, μέσα σε όλα αυτά, ο δημόσιος τομέας δεν επιδείξει ευελιξία και λειτουργικότητα, τότε πάλι όρος κενός η λέξη.