Τα διαδοχικά χτυπήματα του ΔΝΤ κατά των Ευρωπαίων για το ελληνικό ζήτημα δείχνουν ότι οι πιέσεις στο παρασκήνιο είναι τεράστιες.

Το ΔΝΤ μέσα σε δύο ημέρες, με δύο διαδοχικές εκθέσεις ανέδειξε το αδιέξοδο του ελληνικού προγράμματος και την ανάγκη για αναδιάρθρωση, την οποία άλλωστε ζήτησε ανοιχτά. Μια μέρα μετά τις θετικές προβλέψεις του για την ανάπτυξη στην Ελλάδα (+2,8% του ΑΕΠ το 2017), απέρριψε και τις εκτιμήσεις ότι η χώρα μας θα καταφέρει να πετύχει τα δημοσιονομικά πλεονάσματα τα οποία προβλέπει το ελληνικό πρόγραμμα.

Συγκεκριμένα στην έκθεση Fiscal Monitor, το ΔΝΤ προβλέπει ότι τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου θα ξεπεράσουν μεν τα έξοδα πριν την πληρωμή τόκων, θα υπάρξει δηλαδή το λεγόμενο πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά αυτό θα είναι πολύ κάτω από τις προβλέψεις του ελληνικού προγράμματος και η χώρα μας δεν θα καταφέρει ποτέ να επιτύχει το στόχο για πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ, στον οποίο υποτίθεται ότι βασίζεται το ελληνικό πρόγραμμα για μια δεκαετία μετά το 2018.

Επιπλέον, και οι προβλέψεις για το χρέος είναι δυσμενέστερες από εκείνες των Ευρωπαίων. Φαινομενικά, οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ είναι σε βάρος της ελληνικής πλευράς, καθώς δείχνουν μια χειρότερη εικόνα από τη δική της. Επί της ουσίας, όμως, οι παραδοχές του Ταμείου αναδεικνύουν το αδιέξοδο του ελληνικού προγράμματος και αποτελούν σαφέστατα πίεση προς τους Ευρωπαίους προκειμένου να προχωρήσουν σε γενναία αναδιάρθρωση του χρέους.

Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι το ΔΝΤ έχει εγκαταλείψει τη σκληρή νεοφιλελεύθερη ατζέντα του, καθώς επιμένει σε δραστικές αλλαγές στην ελληνική οικονομία, τις λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» για απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, βίαιο ξεκαθάρισμα των κόκκινων δανείων και συγκέντρωση της αγοράς σε μεγαλύτερες μονάδες με κλείσιμο των επιχειρήσεων που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις οφειλές τους και δεν είναι βιώσιμες.

Όμως, οι πολιτικές αυτές έχουν πλέον υιοθετηθεί και από το ευρωπαϊκό σύστημα, το οποίο τις προωθεί σταδιακά σε όλη την Ευρωζώνη και χρησιμοποιεί το ΔΝΤ περισσότερο ως ένα «εργαλείο» για να εφαρμόσει τα μέτρα ευκολότερα και για το λόγο αυτό επιμένει η Γερμανία στην παραμονή του στο ελληνικό πρόγραμμα και δι αυτού στα ευρωπαϊκά πράγματα.

Όμως στο θέμα του χρέους τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γίνεται σαφές ότι το ΔΝΤ δεν είναι διατεθειμένο να βάλει ξανά νερό στο κρασί του, να «μαγειρέψει» τα νούμερα και να συμβιβαστεί αποδεχόμενο με μια μέση λύση για το χρέος, η οποία θα μεταθέτει το πρόβλημα. Κάτι τέτοιο είχε κάνει το 2010 και το 2012 υποχωρώντας απέναντι στις πιέσεις των Ευρωπαίων, αλλά επειδή έχει πλέον εκτεθεί εξ αιτίας της στάσης του την περίοδο εκείνη, είναι πολιτικά αδύνατον να επαναλάβει τα ίδια λάθη.

Γι’ αυτό και εμφανίζεται τελείως άκαμπτο και επιμένει στο να δοθεί μια δραστική λύση στο ζήτημα του χρέους, σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους, αν κρίνουμε και από τις δηλώσεις του επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ, οι οποίες ευθυγργαμμίζονται με τη γραμμή των Γερμανών.

Επομένως, στη συγκεκριμένη φάση, η στάση του ΔΝΤ ταυτίζεται με εκείνη της ελληνικής πλευράς που επιδιώκει ελάφρυνση χρέους. Ταυτίζεται επίσης και με τις επιδιώξεις των ΗΠΑ οι οποίες πιέζουν τη Γερμανία αφενός για να εκτονώσει το ελληνικό πρόβλημα, καθώς θεωρούν την Ελλάδα κρίσιμο πιόνι στο γεωπολιτικό παιχνίδι που εξελίσσεται στην Νοτιανατολική Μεσόγειο, αλλά και για να αλλάξει πολιτική στα οικονομικά της ευρωζώνης προκειμένου να υποστηριχθεί η παγκόσμια ανάπτυξη.

Πηγή: ΕΡΤ