Είναι φανερό ότι όλο το ευρωσύστημα επιδιώκει πλέον να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα για την Ελλάδα και πιέζει στην κατεύθυνση αυτή.

Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του επιτρόπου Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί, ο οποίος εκφράζει τη θέση της Κομισιόν, που είναι ευμενέστερη σε σχέση με όλους τους δανειστές, και δήλωσε στην ΕΡΤ ότι το ΔΝΤ είναι πολύ σημαντικός εταίρος «πρώτα για την Ελλάδα, καθώς η παρουσία του βοήθησε πολύ».

Από την πρακτική σκοπιά, η πίεση πανταχόθεν για τη συμμετοχή του ΔΝΤ ενέχει τον κίνδυνο να επιτευχθεί ένας συμβιβασμός ανάμεσα στους «σκληρούς» της ευρωζώνης και το ΔΝΤ, ο οποίος θα καταλήξει σε πρόσθετα μέτρα, κίνδυνο τον οποίο αποκάλυψε ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Πέρα από αυτό, όμως, οι χειρισμοί της ευρωζώνης αναδεικνύουν ένα τεράστιο πολιτικό και θεσμικό ζήτημα, το οποίο θα πρέπει να προβληματίσει όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά και το σύνολο του πολιτικού κόσμου.

Το ΔΝΤ καλείται να συνεχίσει την παρέμβασή του σε μια χώρα της ευρωζώνης παρά το γεγονός ότι το ίδιο το Ταμείο έχει παραδεχτεί ανοιχτά και με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι με δική του ευθύνη έγιναν πολλά και σοβαρά λάθη στο ελληνικό πρόγραμμα.

Έγκλημα χωρίς τιμωρία

Το ΔΝΤ παρέκαμψε την υποχρέωσή του να απαιτήσει αναδιάρθρωση χρέους το 2010, υποκύπτοντας στις πολιτικές πιέσεις των Ευρωπαίων, συνυπέγραψε ένα μείγμα πολιτικής που βασίστηκε σε υπερβολικά γρήγορη προσαρμογή και υπέρ το δέον στους φόρους με αποτέλεσμα η χώρα μας να βυθιστεί η ύφεση, υπολόγισε με λάθος τρόπο την επίπτωση στην οικονομία (το λάθος του πολλαπλασιαστή), υπερεκτίμησε τα έσοδα από ις ιδιωτικοποιήσεις και έκανε συστηματικά λάθος προβλέψεις για όλα τα βασικά οικονομικά μεγέθη.

Παρά το γεγονός ότι τα λάθη αυτά έχουν διαπιστωθεί από ανεξάρτητους οργανισμούς οργανισμούς και έχουν ομολογηθεί και από στελέχη του ίδιου του ΔΝΤ, ουδείς ενοχλείται, ουδείς μίλησε για τη ζημιά που έγινε στην Ελλάδα εξαιτίας των λαθών και τι θα γίνει για να επανορθωθεί.

Αντίθετα, το σύστημα συνεχίζει να δουλεύει στην ίδια κατεύθυνση.

Εάν υπήρχε έστω ένας ελάχιστος βαθμός λογοδοσίας και δημοκρατικού ελέγχου, οι δανειστές θα είχαν αναθεωρήσει μεγάλο μέρος των πολιτικών και θα είχαν προχωρήσει σε ένα πρόγραμμα αποζημίωσης της Ελλάδας, έτσι ώστε να αναταχθεί η οικονομία, ενώ θα έπρεπε τα αρμόδια στελέχη να απολυθούν και η πολιτική ηγεσία του οργανισμού να παραιτηθεί.

Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο ούτε ως επιστημονική φαντασία δεν συζητείται, καθώς τα λάθη και η οικονομική και κοινωνική καταστροφή στη χώρα μας θεωρούνται ως απολύτως ανεκτές παρενέργειες της διαδικασίας επιβολής της υπερεθνικής οικονομικής εξουσίας.

Το πρόβλημα γίνεται ακόμα οξύτερο λόγω της ένοχης σιωπής της ευρωζώνης, η οποία με την ανανέωση της εμπιστοσύνης της προς το ΔΝΤ και την πρόσκλησή του να παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα, παρά τα λάθη και το ένοχο παρελθόν του, επισφραγίζει την παράκαμψη του λεγόμενου «κοινοτικού κεκτημένου», το πακέτο, δηλαδή, των κοινωνικών δικαιωμάτων με τα οποία είχε ταυτιστεί η Ευρώπη -για πόσο ακόμα άραγε;

Ασφαλώς, η πολιτική δεν διεξάγεται συνήθως στη βάση του Δικαίου, αλλά ανάλογα με τους συσχετισμούς και σήμερα, η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τη θέση του ΔΝΤ υπέρ της ελάφρυνσης του χρέους έτσι ώστε να αποκομίσει οφέλη από την πλευρά αυτή, αφού από ότι φαίνεται δεν μπορεί να αποκρούσει το διεθνή οργανισμό.

Η λογική είναι ότι, αφού ούτως η άλλως η ευρωζώνη έχει υιοθετήσει πλήρως την νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΔΝΤ και την εφαρμόζει σταδιακά σε όλες τις χώρες, η συμμετοχή του τελευταίου θα αναγκάσει την ευρωζώνη να δεχθεί την ελάφρυνση του χρέους.

Μένει να φανεί στο επόμενο διάστημα κατά πόσον είναι εφικτή μια συμφωνία η οποία θα εξασφαλίσει τα λιγότερα δεινά από τη συμμετοχή του ΔΝΤ αποκομίζοντας το μέγιστο δυνατό από τη θετική πλευρά.

ΠΗΓΗ: ΕΡΤ