Ήρθε και μίλησε στο London School of Economics and Political Science η Υπουργός Παιδείας κα. Άννα Διαμαντοπούλου. Και ξεκίνησε την ομιλία της χρησιμοποιώντας τον Charles Dickens: «Δύσκολοι καιροί και μεγάλες προσδοκίες». Δυστυχώς, μερίδα του ακροατηρίου δεν φάνηκε να πείθεται, τουλάχιστον για το επαληθεύσιμο των προσδοκιών, μιας και οι καιροί είναι αδιαμφισβήτητα δύσκολοι.

Ads

Του Ηλία Παπαδόπουλου από το Λονδίνο

Ευτυχώς πέρα από την, λίγο-πολύ αναμενόμενη, “κονσέρβα” περί “σκληρής δουλειάς”, “μεταρρυθμίσεων πρωτοφανούς ρυθμού και εύρους” και την κλασική επωδό για “τη χώρα που παραλάβαμε και το δρόμο που διανύσαμε από τότε”, μόνιμο απ’ ότι φαίνεται μοτίβο των μελών της κυβέρνησης, η κα. Διαμαντοπούλου αφιέρωσε το συντριπτικό μέρος της ομιλίας της στην παιδεία. Το τι είπε έχει ήδη καλυφθεί. Αυτό που είχε όμως αρκετό ενδιαφέρον ήταν οι αντιδράσεις του κοινού και τα σχόλια που ανταλλάσσονταν κατά τη διάρκεια της ομιλίας. Σκόρπια γέλια ακούστηκαν όταν η υπουργός μίλησε για “επαναστατικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις”. Σχόλια του τύπου “μα, καλά, τι λέει;”, όταν αναφέρθηκε σε ελληνικά μυαλά που μεγαλουργούν στη Silicon Valley και στο ότι η Ελλάδα αλλάζει όλες τις διαδικασίες αξιολόγησης για να προσελκύσει “τους καλύτερους”. Και αντίστοιχες αντιδράσεις συνεχίστηκαν περιστασιακά κατά τη διάρκεια της ομιλίας-συζήτησης.

Ήταν πλούσια σε ιδέες η ομιλία: “τα παιδιά έχουν προτεραιότητα”, διδασκαλία που θα αναπτύσσει κριτική σκέψη, άνοιγμα στον κόσμο, ψηφιακό σχολείο, αρχές και αξίες, αξιοκρατία. Ωραίες ή όχι, ανάλογα με την άποψη του καθενός, και οι προτάσεις και το όραμα για τα πανεπιστήμια. Αλλά δεν φαίνεται να πείθουν πια. Ίσως δεν πείθουν εδώ και καιρό. Τα έχουμε ξανακούσει και μοιάζουν με τις εκθέσεις που γράφαμε στο Λύκειο πριν χρόνια για το σχολείο και την παιδεία (οι οποίες αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από απομνημόνευση επιχειρημάτων, να πώς αναπτύσσαμε κριτική σκέψη…). Το “όλα γύρω αλλάζουν και όλα το ίδιο μένουν” μοιάζει να απεικονίζει πιο σωστά το αίσθημα στην αίθουσα και τις “προσδοκίες” του ακροατηρίου. Και αν όλα όσα ευαγγελίζεται τώρα η κα. Διαμαντοπούλου δεν έγιναν τόσα χρόνια, όσο όντως “λεφτά υπήρχαν”, πώς μπορεί να πεισθεί κάποιος ότι θα γίνουν πραγματικότητα τώρα, εν καιρώ μνημονίου και τρόικας και με τη συγχώνευση σχολείων να προετοιμάζεται για το νέο σχολικό έτος;

Πριν ξεκινήσουν οι ερωτήσεις και κλείνοντας την ομιλία της, θέλησε η υπουργός να στείλει ένα μήνυμα προς τους Έλληνες φοιτητές που παρακολουθούσαν: “Νιώσατε την ανάγκη να σπουδάσετε στο εξωτερικό. Είναι ευθύνη μας να προσφέρουμε καλύτερες ευκαιρίες, είναι δική σας ευθύνη να έρθετε και να δουλέψετε πάνω σ’ αυτές”. Είναι σίγουρο ότι πολλοί Έλληνες φοιτητές του εξωτερικού θα επέστρεφαν, εάν έβλεπαν καλύτερες προοπτικές. Δεν φάνηκαν όμως να πείθονται ιδιαίτερα από την, για πολλοστή φορά ευαγγελιζόμενη αξιοκρατία και τις αλλαγές που θα ξανακάνουν την Ελλάδα ελκυστικη στα μάτια τους. Ίσως επειδή καταλαβαίνουν ότι το να λες κάτι δεν σημαίνει ότι θα γίνει κιόλας. Ίσως πάλι επειδή ακούνε άλλα από συγγενείς και φίλους που τους προτρέπουν να μείνουν “έξω” όσο μπορούν μπας και βρεθεί κάτι καλύτερο. Ίσως πάλι, πιο απλά, επειδή νιώθουν ότι τους παραμυθιάζουν και κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι χαμογελώντας ειρωνικά.

Ας μου επιτραπεί να κρατήσω ένα περιστατικό ανεκδοτολογικού χαρακτήρα από το όλο γεγονός. Την ειλικρινή απορία και έκπληξη παρευρισκόμενης Μεξικανής φίλης: “Καλά, η υπουργός παιδείας σας είναι ΚΑΙ υπουργός θρησκευμάτων;;;”. Και αυτό από μια χώρα με ισχυρότατο Καθολικό συναίσθημα…