Με το Ιντερνετ όλα απλουστεύονται, ακόμα και τα μη απλουστευτέα, οι σκέψεις και τα αισθήματά μας. Ακούς ένα όνομα που δεν σου θυμίζει πολλά και λύνεις το πρόβλημα κόβοντάς το, καταφεύγοντας στο πλανητικώς ισχυρότερο ρήμα: «γκουγκλάρω». Ενα ρήμα νωχελικά αποδοτικό. Αν το γνώριζε ο Σωκράτης, θα ένιωθε δικαιωμένος για τους φόβους του πως η γραφή αδυνατίζει τη μνήμη.

Λάτρης του προφορικού λόγου και της παρέας ο φιλόσοφος, θυμάται στον «Φαίδρο» τον θεό των Αιγυπτίων Θωθ, εφευρέτη της γραφής, των αριθμών, της γεωμετρίας κ.λπ. – ένας Παλαμήδης του Νείλου. Περήφανος παρουσίασε τις τέχνες του στον Αμμωνα, βασιλιά των Αιγυπτίων, αυτός όμως αντέκρουσε τον ισχυρισμό του πως η γραφή θα ενισχύσει τη μνήμη των ανθρώπων. Η γραφή θα φέρει τη λήθη, του είπε. Γιατί θα εμπιστευόμαστε τα ξένα εξωτερικά σημάδια, παραμελώντας τη μνήμη μας. Ενας διαδικτυωμένος Σωκράτης θα τρελαινόταν. Ή από τη χαρά του, που θα μάθαινε μυριάδες πράγματα, αυτός που «τίποτε δεν γνώριζε», ή επειδή θα έπιανε τον μπουκωμένο από πληροφορίες εαυτό του ανίκανο να θυμηθεί ακόμα και το όνομα του θεού-εφευρέτη της γραφής. Και προς αυτοτιμωρία, θα έγραφε πενήντα φορές τους αρχικούς χρόνους του «γκουγκλάρω».

Μπουκωμένοι κι εμείς από πληροφορίες, δύσκολα συγκρατούμε πολλά για τα αμέτρητα πρόσωπα που περνούν ταχύτατα μπροστά μας, σαν επιβάτες του τρένου της δημοσιότητας. Καν τον αριθμό του κινητού μας δεν θυμόμαστε, αφού τον έχουμε αποθηκευμένο. Για να θυμηθώ κι εγώ ποιος είναι ακριβώς ο Εσθονός πολιτικός Τόμας Χέντρικ Ιλβες, που προσελήφθη ως σύμβουλος του υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκου Πιερρακάκη, κερδίζοντας κάτι παραπάνω από 15 λεπτά φήμης, γκούγκλαρα (ή γκουγκλάρισα) και φωτίστηκα.

Πρώην πρόεδρος της Εσθονίας και πρωταγωνιστής της ψηφιακής επανάστασης. Ναι, αλλά… Αλλά τον Απρίλιο του 2015 χαρακτήρισε «χρήσιμους ηλίθιους του Πούτιν» την Ελλάδα, την Ιταλία, την Κύπρο και την Ουγγαρία, που ήθελαν να αμβλυνθούν οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Θα μπορούσε να δώσει αναδρομικά μια εξήγηση ο κ. Ιλβες. Να πει ότι δεν πιστεύει πως οι Ελληνες είναι γενικώς ηλίθιοι. Δεν του ζητήθηκε, δεν το έκανε. Ούτε το υπουργείο θεώρησε αναγκαίο να πει κάτι. Προς τι; Μήπως εξηγήθηκε με στοιχειώδη σοβαρότητα γιατί έπρεπε να αυτογελοιοποιηθεί η κυβέρνηση, και ο επικεφαλής της, αλλάζοντας άρον άρον τη νομοθεσία για να επιβάλει ως διοικητή της ΚΥΠ τον άτιτλο κ. Κοντολέοντα; Ετσι ήθελαν, έτσι έκαναν. Είπαμε, «ετσιθελικό κράτος».

Πηγή: Καθημερινή