Δεν ξέρω το όνομά σου. Όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία αλλά, να, θα μπορούσα να σου απευθυνθώ πιο προσωπικά. Ξέρεις, με αυτά που είδα προχτές μπροστά στο ΥΠΟΙΚ με τις καθαριστριες, δεν είναι μόνο ότι σοκαρίστηκα – αν και δεν θα έπρεπε πια μετά από τόσες αγριότητες και βιαιότητες που έχω δει από σένα και τους συναδέλφους σου – δεν είναι ότι σε σιχάθηκα ή σε μίσησα, είναι ότι σχεδόν σε λυπήθηκα.

Ads

Σε λυπήθηκα και ντράπηκα για λογαριασμό σου που θεωρείς τον εαυτό σου άντρα και καμπόσο. Που δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις και αυτό που έκανες δεν είναι ούτε μαγκιά ούτε παλληκαριά. Που κανείς δεν βρέθηκε να σου μάθει ότι είναι δειλό, σιχαμένο και ανάνδρο. Όχι μόνο χτύπησες πισώπλατα, και μάλιστα με σιδηρογροθιά – αλήθεια είναι αυτή η σιδηρογροθιά των απανταχού τραμπούκων μέρος του επίσημου εξοπλισμού σου από το κράτος; – μια γυναίκα που αγωνιά και προσπαθεί με αξιοπρέπεια να αγωνιστεί για το δίκιο της, αλλά, εσύ και οι άλλοι βίαιοι και βάναυσοι συνάδελφοι σου, κλωτσάτε, χτυπάτε και στέλενετε στο νοσοκομείο ανθρώπους αθώους που αγωνίζονται και για το δικό σου καλό έστω κι αν είσαι πολύ πορωμένος και τυφλωμένος για να το δεις αυτό.

Αυτό που έκανες δεν ήταν καθήκον, δεν ήταν υπερβάλλον ζήλος καν, ήταν απλά εκδήλωση λυσσαλέου μίσους και άσκηση θρασύδειλης βίας. Δεν σε έχω δει ποτέ να το κάνεις αυτό με τους φασίστες ομοιδεάτες σας της Χρυσής Αυγής που τους αφήνεις να αλωνίζουν και να σκορπούν τον τρόμο στις γειτονιές της Αθήνας. Και σκέφτομαι με πόνο ότι θα μπορούσες και να ήσουνα γιός μου… Αυτό είναι που με τρομάζει πάνω από όλα.

Τι θα έκανα αν ήσουν το δικό μου παιδί; Το παιδί που μεγάλωσα με αγωνία και λαχτάρα να γίνει ένας άνθρωπος σωστός και δίκαιος; Ενα πνεύμα ελεύθερο και σπλαχνικό; Τι θα έκανα αν μου είχε κάτι ξεφύγει, αν είχα κάνει άθελα μου κάτι που θα σε οδηγούσε σε αυτήν την επιλογή; Αν γύριζες σπίτι και έπρεπε να σου μαγειρέψω και να σου πλύνω τα ρούχα και να στα σιδερώσω για να ξαναβγείς στους δρόμους να επιβάλλεις την τάξη και να χτυπάς και να κλωτσάς αδιάκριτα; Αν, ακόμα χειρότερα, ένιωθα πως το ευχαριστιέσαι κιόλας; Πως δεν ντρέπεσαι; Αυτή είναι η σκέψη που με κατατρώει. Κι όσο κι αν μέσα μου λέω ότι το δικό μου το παιδί δεν θα το έκανε ποτέ αυτό, δεν θα μπορούσε να γίνει έτσι γιατί εγώ του έμαθα άλλα πράγματα, ξέρω ότι είναι λάθος αυτό που λέω.

Ads

Γιατί ποτέ δεν ξέρεις, γιατί ο Γιαννάκης κι ο Γιωργάκης της διπλανής πόρτας μπορεί όταν μεγαλώσουν να φορέσουν την γροθιά, να ντυθούν με τη στολή των ΜΑΤ που τους παρέχει και κρατική προστασία και τους πληρώνει για να κάνουν το καθήκον τους, να αρχίσουν να χτυπάνε γυναίκες, γέρους και παιδιά, να τους στέλνουν ματωμένους στα νοσοκομεία και μετά να καπνίζουν τα τσιγαράκια τους αμέριμνοι στην Ακαδημίας ή στη Σταδίου με τη φραπεδιά στο χέρι. Αναρωτιέμαι, δεν σκέφτεσαι καν ότι αυτή που χτύπαγες έτσι πισώπλατα θα μπορούσε να είναι η αδελφή ή η μάνα σου;

Και ξέρεις, αλήθεια, δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήσουν γιός μου. Γιατί πάντα πίστευα ότι ο,τι και να αποφάσιζαν να κάνουν τα παιδιά μου εγώ θα σεβόμουν τις επιλογές τους και θα τις στήριζα. Θα έβρισκαν σε μένα το καταφύγιο και την αποδοχή. Αυτό τουλάχιστον προσπάθησα να κάνω όσο μπόρεσα και σε αρκετά σημείαπιστεύω ότι το πέτυχα κιόλας. Και αυτό θα προσπαθούσα να κάνω και με σένα αλλά δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα. Θα προτιμούσα χίλιες φορές, για να σου δώσω ένα επίκαιρο παράδειγμα,  να σου ανοίξω την αγκαλία μου και να σε αποδεχτώ απόλυτα αν έπαιρνες μέρος σήμερα στο gaypride, αν μου έφερνες σπίτι να γνωρίσω τον φίλο σου και να σας μαγειρέψω κανά φαγάκι να φάμε όλοι μαζί, θα προτιμούσα να ήσουν χορευτής, καλλιτέχνης, ονειροπολος, ποιητής, ο,τι άλλο ήθελες τελος πάντων. Αλλά αυτή τη βία δεν θα ήξερα πως να τη χωρέσω στη ζωή μου. Και αναρωτιέμαι τι θα έκανα αν ήσουν το παιδί μου, εσύ ή ο χρυσαυγίτης τραμπούκος, αν θα μπορούσα να ζήσω με αυτες τις ενοχές και με την μονιμη απορία του τι έκανα τόσο μα τόσο λάθος;;;