Τα 31 χρόνια ήταν πολλά. Πάρα πολλά, έλεγαν και λένε πολλοί για τα χρόνια που είχε η Αθλέτικ Μπιλμπάο να πάρει ένα τρόπαιο. Ένα οποιοδήποτε τρόπαιο, έτσι για να ανοίξουν και πάλι την βιτρίνα με τις κούπες και να προσθέσουν μία.

Καθόλου πολλά δεν ήταν. Αν ήταν πολλά, αν δεν τα είχαν αντέξει, αν δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς τα τρόπαια, στην Χώρα των Βάσκων και την Αθλέτικ Μπιλμπάο, θα είχαν αλλάξει πολλά. Θα είχαν φροντίσει να «φωνάξουν», να δείξουν ότι «δεν πάει άλλο»…

Δεν θα παιδεύονταν με τις ακαδημίες να βγάζουν παίκτες, να παλεύουν, τα αμούστακα παιδιά να τα κάνουν άντρες και μετά να βλέπουν μία Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (Αντερ Ερέρα), μία Γιουβέντους (Γιορέντε), μία Μπάγερν Μονάχου (Χάβι Μαρτίνεθ), μία… κάποια, με μεγάλο πορτοφόλι να τους τα παίρνει και αυτοί φτου κι’ από την αρχή να ξαναρχίζουν να μετατρέπουν τα αμούστακα παιδιά σε άνδρες.

Θα το είχαν ξανασκεφτεί δύο και τρεις φορές «μήπως να κάνουμε δύο τρεις εξαιρέσεις, μήπως να αφήνουμε να παίζουν στην ομάδα και δύο, τρεις ξένοι». Αυτοί όχι μόνο δεν το κάνουν, δεν το συζητούν καν. Να παίξει στην Μπιλμπάο μη Βάσκος; Καλύτερα να διαλύσουν την ομάδα, να το κλείσουν το μαγαζί τελείως.

Κάποτε μου είπαν: “Οι Βάσκοι θεωρούν πολύ πιο σημαντικό πράγμα από το να ζουν χαρούμενοι, να ζουν περήφανοι. Χίλιες φορές να μην γελάσουν αλλά να είναι περήφανοι, παρά όταν γελούν να βάζουν στο γέλιο τους μπόλικα αν… Οι Βάσκοι για να συνεχίσουν να ζουν θέλουν να μπορούν όταν γελούν, όταν χαίρονται, όταν κλαίνε, να το κάνουν με όλη την δύναμη της ψυχής του, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη”. Πόσο δίκιο είχαν…
Με λίγα λόγια, αν δεν είσαι Βάσκος δεν ξέρεις και δεν καταλαβαίνεις. Κάπως έτσι 31 δύσκολα χρόνια στα οποία η ομάδα όχι απλώς δεν κατέκτησε ένα τρόπαιο, αλλά απειλήθηκε ακόμη και με υποβιβασμό αρκετές φορές, απόφαση για να αλλάξει κάτι δεν υπήρξε. Σταγόνα νερό δεν έβαλαν στο κρασί τους.

Και δεν το έκαναν παρά το γεγονός ότι η πίεση και η πίκρα ήταν μεγάλη. Διότι δεν πρόκειται για μία ομάδα μικρή που δεν σηκώνει κούπες, όπως μοιάζει σήμερα στα μάτια όλων η Μπιλμπάο. Η Αθλέτικ για δεκαετίες ολόκληρες στην Ισπανία ήταν αντίστοιχο μέγεθος της Ρεάλ και της Μπαρτσελόνα. Η Αθλέτικ Μπιλμπάο δεν ήταν γεννημένη και μαθημένη να ζει χωρίς τίτλους. Δεν ήταν στο dna της να μην κατακτά τίτλους, το αντίθετο. Η Μπιλμπάο έχει κατακτήσει 8 φορές το πρωτάθλημα, 23 φορές το Κύπελλο, 2 φορές το Σούπερ Καπ (με την τωρινή) και από τότε που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο διάστημα στο οποίο έμεινε χωρίς τίτλο ήταν 11 χρόνια, από το 1958 ως το 1969! Όχι 31 όπως τώρα. Η Αθλέτικ είναι μία από τις τρεις ομάδες του ισπανικού ποδοσφαίρου που από το 1929 που δημιουργήθηκε η Λίγκα, δεν υποβιβάστηκε ποτέ. Η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα οι άλλες δύο…

Οι καιροί όμως άλλαξαν, η καλή δουλειά στις ακαδημίες δεν έφτανε, οι ισπανικές ομάδες στρέφονταν σε παίκτες από το εξωτερικό, τα οικονομικά μεγέθη των ποδοσφαιρικών συλλόγων της χώρας εκτοξεύτηκαν και η Μπιλμπάο έμεινε πίσω να παλεύει με τουφέκια σε έναν… πυρηνικό πόλεμο.

Για 31 χρόνια πάλευε να πάρει τη νίκη σε μια μάχη, όχι ολόκληρο τον πόλεμο και δεν τα κατάφερνε. Δεν απογοητεύονταν ποτέ όμως. Και πάνω απ’ όλα δεν έπεφτε ποτέ, ούτε η ίδια, ούτε οι ιδέες της.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε παραμονή του επαναληπτικού τελικού του Σούπερ Καπ είπε για αυτή την κούπα. «Για την Μπαρτσελόνα είναι ένας ακόμη τίτλος, για εμάς είναι τα πάντα…». Μα μπορεί ένα Σούπερ Καπ να είναι σήμερα τα πάντα για οποιονδήποτε σύλλογο; Όχι για οποιονδήποτε σύλλογο δεν μπορεί να είναι τα πάντα, για την Μπιλμπάο όμως που ξέρει ότι οι ευκαιρίες για να στηρίζεται όλο αυτό το υπέροχο οικοδόμημα είναι ελάχιστες, ένα τρόπαιο μετά από 31 χρόνια έμοιαζε να είναι τα πάντα…

Αλλά από την άλλη ακόμη κι’ αν δεν το κατακτούσε πάλι τίποτα δεν θα άλλαζε. Είναι όμως μία ευκαιρία για να χαρεί μία ολόκληρη πόλη, ένα ολόκληρο έθνος. Είναι μία ευκαιρία για να μεγαλώνουν τα σημερινά μικρά παιδιά με το παραμύθι του ήρωα Αντούριθ και του σπουδαίου Ερνέστο Βαλβέρδε. Βλέπετε εκείνο του Θουμπιθαρέτα που έλεγαν στα μικρά παιδιά στην Βασκωνία και την σπουδαία ομάδα του Κλεμέντε του 1984, είχε ξεθωριάσει με το πέρασμα του χρόνου. Αλλωστε οι σημερινοί 35άρηδες μπαμπάδες δεν το είχαν ζήσει καν για να το διηγηθούν στα παιδιά τους. Τώρα και για τα επόμενα 20 χρόνια, ακόμη κι’ αν είναι τόσα αυτά της… ανομβρίας που θα ακολουθήσει, θα έχουν να λένε ένα υπέροχο παραμύθι. Για την ομάδα που διέλυσε την παρέα του Μέσι με 4-0. Για την ομάδα που δεν επέτρεψε στην σπουδαία Μπάρτσα να πάρει έξι τίτλους σε μία σεζόν. Για την μοναδική ομάδα που κατάφερε να την σταματήσει.

Γιατί εκτός από τους συμβολισμούς υπάρχει και το ποδόσφαιρο. Και ποδοσφαιρικά αυτή η επικράτηση ήταν όχι απλώς δικαιότατη, αλλά και σπουδαίο κατόρθωμα. Διότι η ομάδα του Βαλβέρδε έπαιξε αυτά τα ματς χωρίς τα 4-5 μεγάλα αστέρια της. Ο Μουνιαϊν, ο Ιτουράσπε (τρελή αδυναμία μου) και ο Ινάκι Γουίλιαμς ήταν καθηλωμένοι από τραυματισμούς, όπως και ο Ιμπάι Γκόμεθ και ο Μικέλ Ρίκο που μπόρεσε να παίξει μόνο ελάχιστα λεπτά στο δεύτερο παιχνίδι, όπως και ο Μικέλ Σαν Χοσέ που έπαιξε στον πρώτο τελικό, αλλά έχασε τον δεύτερο λόγω τραυματισμού. Μία ομάδα που με εξαίρεση τον Λαπόρτ, τον Αντούριθ και άντε να βάλω και τον Ντε Μάρκος, είχε όλα τα αστέρια της, όλα τα μεγάλα «όπλα» της εκτός.

Ένα ακόμη δείγμα της σπουδαίας δουλειάς που κάνει ο Ερνέστο Βαλβέρδε, για τρίτη χρονιά φέτος σε αυτή την ομάδα. Την πρώτη του σεζόν την οδήγησε στην τέταρτη θέση της βαθμολογίας και στην συμμετοχή στα πλέι οφ του Τσάμπιονς Λιγκ. Την δεύτερη, την έβαλε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ για μόλις δεύτερη φορά στην ιστορία της, αποκλείοντας την Νάπολι και παρά το γεγονός ότι τα συνεχόμενα ματς Τετάρτη – Κυριακή ταλαιπώρησαν και πλήγωσαν αφάνταστα το μικρό ρόστερ της, κατάφερε εν τέλει την ίδια σεζόν να την οδηγήσει στον τελικό του Κυπέλλου και στην έβδομη θέση στο πρωτάθλημα εξασφαλίζοντας για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά συμμετοχή στις ευρωπαικές διοργανώσεις. Και τώρα στην… χαραυγή της τρίτης συνεχόμενης χρονιάς του στον πάγκο των Βάσκων, ο Ερνέστο Βαλβέρδε την οδήγησε στον πρώτο τίτλο της μετά από 31 χρόνια κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Και είναι έτοιμος να την οδηγήσει και στους ομίλους του Europa League και θα δούμε και που αλλού…

Ο Ερνέστο το έβαλε το τεράστιο και ξεκάθαρο στίγμα του και στην Μπιλμπάο ως προπονητής. Μπήκε στις χρυσές σελίδες της ιστορίας της, με αυτό το πρώτο τρόπαιο μετά από 31 χρόνια. Όπως μπήκε στο βιβλίο της ιστορίας κάθε συλλόγου που δούλεψε ως προπονητής. Και σε αυτό του Ολυμπιακού με τις συνεχόμενες κατακτήσεις τίτλων και σε αυτό της Εσπανιόλ με την συμμετοχή στον τελικό του Europa League.

Και πραγματικά βλέποντάς τον δακρυσμένο να πανηγυρίζει το Σούπερ Καπ δεν ήξερες τι ακριβώς να σκεφτείς για αυτόν τον σπουδαίο προπονητή και μεγάλο άνθρωπο. Ότι είναι μήπως η ώρα να αναλάβει ένα πολύ μεγάλο club ή μήπως ότι είναι ήδη στο μεγάλο club της ζωής του, της καρδιάς του και πρέπει να μείνει σε αυτό για πολλά χρόνια για να το μεγαλώσει ακόμη περισσότερο. Ότι και να επιλέξει του αξίζει να τα καταφέρει, όπως αξίζει στην Μπιλμπάο αυτή η μεγάλη χαρά και κάθε μεγάλη χαρά που παίρνει μέσα στα γήπεδα. Γιατί όπως σας είπα και νωρίτερα, οι Βάσκοι μπορεί να χαμογελούν σπάνια για την Αθλέτικ τους, αλλά είναι πάντα (κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή) περήφανοι για αυτήν…

Πηγή: Gazzetta.gr

Πρώτος αγώνας

Δεύτερος αγώνας