Την ώρα που γράφω, παρακολουθώ στο κανάλι της Βουλής τη συνεδρίαση ενόψει της ψήφισης του γνωστού πολυ-νομοσχεδίου. Του Μαζεστίξ. 

Ads

Κυριακή είναι βέβαια και καλύτερη ιδέα θα ήταν να πάω καμιά βόλτα, αλλά αφενός δεν υπάρχει σάλιο και αφετέρου υπάρχει κα μια κάποια κούραση. Βάλτε και την πολιτικολογική μου διαστροφή και θα με καταλάβετε.

Παρατηρώ λοιπόν τον εαυτό μου να παρακολουθεί σχεδόν αποχαυνωμένα τη συζήτηση.

Τα προηγούμενα τρία χρόνια, πέραν του ότι μέρες που ψηφίζονταν τέτοιου είδους νομοσχέδια γινόταν του Κουτρούλη ο γάμος και φυσικά βρισκόμουν στους δρόμους, όταν τύχαινε να παρακολουθήσω από την τηλεόραση κάτι σχετικό αναστατωνόμουν, νευρίαζα, έως και παθιαζόμουν κάθε φορά που άκουγα τους αλήτες να περιγράφουν τη μέθοδο της καταστροφής μας.

Τον τελευταίο καιρό με έχει καταλάβει μια μοιρολατρική χαλάρωση.

“Δε γαμιέται!” λέω. “Ας περάσουν ό,τι γουστάρουν. Θα ‘ρθει η μέρα που θα καταστραφούμε επιτέλους επισήμως και ίσως ησυχάσουμε”.

Δε συγχύζομαι πλέον. Λειτουργεί φαίνεται το ένστικτο αυτοσυντήρησης που με προστατεύει από την τρέλα.

Παρελαύνουν στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα διανοούμενοι, υπουργοί, αναλυτές, δημοσιογράφοι και προσπαθούν να χαλάσουν τη ζαχαρένια μου.

Μου ζαλίζουν τον έρωτα με τη μιζέρια και την βρώμα τους.

Προβλέψεις, διαπιστώσεις, καταγγελίες, υποσχέσεις, αερολογίες, προπαγάνδα, καυγάδες, τρομοκρατία…

Δεν τους αντέχω άλλο!

Δε δίνω βάση σε κανέναν και σε τίποτα. Ό,τι κι αν λένε.

Είτε συμφωνώ είτε διαφωνώ μαζί τους.

Ό,τι κι αν λένε, απ’ το ένα αυτί μπαίνουν κι από το άλλο βγαίνουν!

Αν συνέχιζα να συγχύζομαι καθημερινά επί τρία χρόνια με όσα συμβαίνουν και δίχως να υπάρχει προς το παρόν διέξοδος, θα οδηγούμουν στην τρέλα ή στην κατάθλιψη.

Ο οργανισμός μου παράγει τα αντίδοτα σ’ αυτήν την περιβάλλουσα ατμόσφαιρα.

Αντίδοτα μάλλον είναι η αδιαφορία, η απάθεια, η στωικότητα.

Βλέπω τους κυβερνητικούς αυτή τη στιγμή να επιχειρηματολογούν επί της καταστροφής κι εγώ γελώ.

Δε νευριάζω, δε συγχύζομαι. Απλά γελώ.

Παρακολουθώ με ελαφρά χαιρεκακία της πορεία μας προς το γκρεμό και κάνω τη ζωούλα μου.

Υποθέτω πως κάπως έτσι νιώθουν πάρα πολλοί γύρω μας.

Γι’ αυτό και τόση ησυχία γύρω.

Όχι γιατί συμφωνούμε.

Αλλά γιατί αποφασίσαμε πως αν συνεχίσουμε να συγχυζόμαστε και να φωνάζουμε “εις ώτα μη ακουόντων”, μάλλον δεν τραβάμε το δρόμο της ανατροπής, αλλά τη συντομότερη λεωφόρο της τρέλας και της κατάθλιψης.

Ας ψηφίσουν ό,τι και όσα γουστάρουν.

Δε πα να γαμηθούνε όλοι και όλα!

“Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί”…

Τοίχο – Τοίχο