Το Εθνικό Μέτωπο έχασε λοιπόν το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, έχοντας λάβει λιγότερο από το 35% των ψήφων, αλλά συγκεντρώνοντας 11 εκατομμύρια ψηφοφόρους, μια αύξηση σχεδόν 4 εκατομμυρίων από τον πρώτο γύρο.

Η δυσκολία να ερμηνευθεί το αποτέλεσμα που σημείωσε η Μαρίν Λε Πεν εντοπίζεται στο εξής: πρόκειται για ένα από τα χειρότερα αποτελέσματα υποψηφίου στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών κατά την διάρκεια της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας -ύστερα από αυτό του πατέρα της-, αλλά το καλύτερο που σημειώθηκε ποτέ σε εκλογές από ακροδεξιό κόμμα από την εγκαθίδρυση του ρεπουμπλικανικού καθεστώτος το 1870.

Εάν υπάρχει ένα σημείο στο οποίο η στρατηγική της Μαρίν Λε Πεν διαφοροποιείται από εκείνη του πατέρα της, αυτό είναι η δημιουργία ενός δικτύου τοπικών αντιπροσώπων ικανών να μεταφέρουν τις ιδέες του κόμματος στα δημοτικά, νομαρχιακά και περιφερειακά όργανα. Αυτή είναι μια βασική διαφορά με τον πατέρα Λε Πεν, ο οποίος δε δίσταζε να καθαιρεί στελέχη του κόμματός του, όποτε αυτά φαίνονταν να είναι σε θέση να σχηματίσουν ένα εκλογικό προπύργιο και κατά συνέπεια να αμφισβητήσουν τον αρχηγό.

Έτσι, χωρίς ικανά στελέχη στη διάθεσή του για χρόνια, το Εθνικό Μέτωπο έδωσε εξουσία σε υποψήφιους με προφίλ όχι ανάλογα με αυτά του πολιτικού προσωπικού που παραδοσιακά συνήθιζαν να προσλαμβάνουν τα κυβερνητικά κόμματα (απόγονοι, απόφοιτοι πανεπιστημίου, πολιτικοποιημένα άτομα). Με αυτόν τον τρόπο ενίσχυσε την εικόνα του ως φιλολαϊκού κόμματος που τάσσεται εναντίον των πολιτικών ελίτ.

Η πολιτική κοινωνιολογία έχει από καιρό αποδείξει ότι δεν είναι τόσο οι συσπειρωμένοι υποστηρικτές που διαμορφώνουν τις εκλογικές νίκες, όσο οι εκλογικές νίκες που προσελκύουν νέους υποστηρικτές. Από την άποψη αυτή, το Εθνικό Μέτωπο βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι με το βλέμμα στραμμένο στις βουλευτικές εκλογές.

Η εκπροσώπηση του στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση ακόμη και με δεκαπέντε έδρες θα του πρόσφεραν μια άνευ προηγουμένου παρουσία στο πολιτικό σκηνικό, ενισχύοντας την κανονικότητα του και δίνοντας του τη δυνατότητα να εμφανίζεται ως οργανωμένο κόμμα. Αλλά πάντα με τον κίνδυνο, στο όνομα των εδρών αυτών, να χρειαστεί να θυσιάσει ιστορικά μέλη, που «έχουν ματώσει στον αγώνα» και τα οποία ακριβώς συμβάλλουν στην εικόνα του ως αντισυστημικού κόμματος — εικόνα, που αποτελεί σε μεγάλο βαθμό το λόγο της επιτυχίας του.

* Ο Συλβαίν Κρεπόν είναι κοινωνιολόγος, με εξειδίκευση στο Εθνικό Μέτωπο. Το άρθρο του δημοσιεύθηκε στη Liberation.