Βρισκόμουν συχνά στο «μέσο του πουθενά», στο Αμπακάν της Σιβηρίας κατά την περίοδο 2008 – 2012 κι ένα βράδυ, σ’ ένα εστιατόριο, καθόμασταν μια παρέα από Ρώσους και Γάλλους συναδέλφους, ανάμεσά τους κι εγώ.

Καθώς κάναμε προπόσεις και έλεγε ο καθένας μας και δυο – τρεις λέξεις από την χώρα του: «Στην υγειά μας», «Στην συνεργασία μας» κλπ, από το διπλανό τραπέζι, ένας πελάτης ρώτησε τους Ρώσους, από ποια χώρα προέρχονται οι ξένοι.

Ένας συνάδελφος Ρώσος του εξήγησε πως ήμασταν, δύο Γάλλοι, κι ένας Έλληνας, δείχνοντάς μας και προσθέτοντας ότι πηγαινοερχόμασταν στο Αμπακάν για τις ανάγκες ενός ευρωπαϊκού προγράμματος Tempus.

Σηκώθηκε λοιπόν ο ντόπιος ερωτών από το διπλανό τραπέζι, με πλησίασε, μου έδωσε ένα χαρτί με τα στοιχεία επικοινωνίας του και μου λέει: «Όταν θα ξανάρθετε, σας παρακαλώ πολύ φέρτε μου μια φανέλα με το όνομα του Νίκου Γκάλη».

Και πρόσθεσε – το θυμάμαι σαν σήμερα – με έμφαση και γεμάτος συγκίνηση: «Αυτός ο άνθρωπος μας έμαθε μπάσκετ».

ΥΓ: Λάτρης του μπάσκετ πρωτίστως και σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση Παοκτζής, εκπλήρωσα την επιθυμία του εκ Σιβηρίας θαυμαστή του ανθρώπου που μας έμαθε μπάσκετ.

* Ο Μιχάλης Κονιόρδος είναι Καθηγητής στα ΤΕΙ Πειραιά