“δεν του περνάει η ιδέα πως είναι τελείως μπερδεμένη και πως νομίζει ότι αυτήν την ώρα  ο ήλιος ανατέλλει” Ελένη Στελλάτου, Το κόκκινο και το άσπρο
 
Είναι γνωστό ότι, πίσω από πολυ-λειτουργικές, μονο-λειτουργικές, υπερ-λειτουργικές κομματικές ομαδοποιήσεις, περιοδικές μυστικές συναντήσεις και παροδικές συμμαχίες στελεχών, εκούσιες ή επιβαλλόμενες εντάξεις σε φράξιες, κλειστά κυκλώματα παρα-εξουσίας, κρύβονται ιδεολογικές [συνειδητές ή ασυνείδητες] ψευδαισθήσεις, αλλά και πολλαπλά και πολυποίκιλα συμφέροντα.

Υπάρχουν κομματικοί μηχανισμοί στους οποίους αφενός κυριαρχεί ένα άτυπο εσωτερικό διευθυντήριο κι αφετέρου τα διάφορα γκρουπούσκουλα δημιουργούν ένα de facto οιονεί-διπολισμό. Οι αντιφατικές επιρροές [cross pressures] στον Αρχηγό,ο οποίος εκφράζει ένα ιδεολογικοπολιτικό τοτέμ,ή και οι αντιφατικοί ρόλοι ,καταλήγουν συνήθως στην εγκατάσταση μιάς ελίτ διαχείρισης εν-τάσεων που σιγά-σιγά καθίσταται εξουσιαστική [μέσω λανθανουσών λειτουργιών].

Η συνοχή της ομάδας εξαρτάται όμως από τα αισθήματα που τρέφουν οι μεν για τους δε κι από την υιοθέτηση κοινού συστήματος αξιών/νοημάτων/κανόνων. Πολλάκις η ηθική ζωή του ενός βρίσκεται σε ανταγωνισμό ή σε σύγκρουση με αυτήν των άλλων,οπότε ασκείται πίεση αποδοχής εκπτώσεων σκοπιμότητας.

Πώς να πετύχεις όμως σύγκλιση όταν ο ένας σκέπτεται/δρα με τον α’ ηθικοπολιτικό κώδικα και ο άλλος με τον β’;Όταν ο ένας πιστεύει ότι έχει τη Θεία Χάρι [του Αρχηγού] και ο άλλος ισχυρίζεται ότι διαθέτει το γνήσιο αντίτυπο των 10 Εντολών [της Διακυβέρνησης];

Αυτό είναι το  βασικό δίλημμα του υπό μετασχηματισμό ΣΥΡΙΖΑ ,ο οποίος έτσι που πάνε τα πράγματα μάλλον με ‘τα ρούχα του Μανωλιού’ θα μοιάζει…

ΥΓ. “…κι έπειτα σιγουρεύτηκα πως εγώ είχα αδελφό, αυτός δεν είχε”, (Ελένη Στελλάτου)