Προχωράς για την πόλη, μοσχομυρίζει όλος ο τόπος, κι ο δρόμος γεμάτος επικίνδυνες λακκούβες. Λουλούδια παντού, κι από κοντά ανασφάλιστα, κακοσυντηρημένα μηχανάκια. Αυτή η κόντρα πάλι, να μην ξέρεις πού βρίσκεσαι και πού πατάς. Της Βικτώριας Τράπαλη. 

Ads

Στα αφτιά σου, οι ειδήσεις από τα κανάλια περιγράφουν μια έκπτωση άνευ προηγουμένου, φωνές. Κλωτσιές, μπουνιές, ποτήρια να σπάνε, μικρόφωνα να πέφτουνε, κατινιές άνευ προηγουμένου από νεοναζίστες και φιλόδοξες persona, μέσα στην τάχα Βουλή των Ελλήνων, τρόικες πάνε κι έρχονται, ένας ορυμαγδός, σφίγγεται η καρδιά σου, νομίζεις πως σε χωρίζει ένα χάσμα τεράστιο από τη σχέση σου με τη χρονική σου στιγμή. Άσε τους ομαδικούς βιασμούς στην Ινδία και αλλού, την παιδική πορνογραφία, τα ερειπωμένα καποδιστριακά, την οίηση μιας εξουσίας, τοπικής και κεντρικής, που μέσα σου δε νομιμοποιείται. Έτσι και τα βάλεις όλα μαζί, σκουπίδια, εκβιασμούς, ξεπουλήματα, το κάθε βήμα μοιάζει με ελεύθερη πτώση, χωρίς δίχτυ ασφαλείας. 

Αλλά μήπως είναι προσωπικό το ζήτημα;

Γιατί ο Νικήτας φύτευε από το πρωί φράουλες στο μποστάνι του, με τη ζώνη στην πονεμένη μέση, κι έφτιαξε ρεβίθια πεντανόστιμα, άσε τη χτεσινή γαλόπιττα. Κι η Χάιντι πέρασε από το καφενείο με το ποδήλατο, πηγαίνοντας για γιόγκα, κι έβλεπες ένα χαρούμενο πρόσωπο, κι ένα γέλιο από δω ως εκεί.

Κι ο Ηλιοπότης έλεγε για το καινούριο σκαρί που θέλει να φτιάξει. Ένα ακόμα αριστούργημα, προφανώς. Το προηγούμενο περιγράφεται από την αρχή της κατασκευής του, ως περιπέτεια και ως φιλοσοφία, στο ντοκιμαντέρ του Φοίβου Κοντογιάννη Athina ex nihilo, που πήρε μέρος στο φετινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Ο Φοίβος Κοντογιάννης σαλπάρει με την «Αθηνά» του

Ο Νικόλας ο Σακκελίων, πάλι, δυο μέτρα μπόι, στητός, με τα μάτια  γεμάτα μουσική, γέλιο και χαρά, πέρασε κι αυτός, με τη μικρή Μυρσίνη, (είναι 1 χρόνου;) σκαρφαλωμένη στην πλάτη του.

Πέρασε κι ο Κομνηνός, άλλο ξωτικό, τρέχοντας να βρει το καινούριο πλάνο, την καινούρια πρόκληση, τις άπειρες καινούριες συναντήσεις. Ίσως έχει λόγους να ρουφάει την κάθε του στιγμή.

Το ίδιο ριζικό μοιραζόμαστε όλοι, τις ίδιες δυσκολίες.

Έξω από το παράθυρό μου, αλμυρίκια, γλάροι και θάλασσα.

Ενδέχεται το χάσμα να είναι μόνο στο μυαλό μου.

Κι όλα να είναι στη θέση τους, για όσους αγαπάνε και υπερασπίζονται την ομορφιά της ζωής τους.

Στο τέλος – τέλος, αυτοί είναι οι μπροστάρηδες.
 
aeginalight.gr