Οι τελικοί στο μπάσκετ μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού που συνεχίζονται μέχρι «τελικής πτώσης» αλλά και το Champions League με την Παρί και την Ίντερ μάγεψαν για άλλη μια φορά τον κόσμο. Χιλιάδες μάτια, μικρά και μεγάλα, παρακολουθούν παίκτες-πρότυπα.

Τα παιδιά τους μιμούνται. Οι ενήλικες ταυτίζονται. Όμως, δυστυχώς, δεν μιμούνται πάντα μόνο τα καλά.

Από τα παρκέ στις ψυχές των παιδιών

Όταν ένα παιδί βλέπει τον παίκτη που θαυμάζει να βρίζει, να προκαλεί, να χάνει τον έλεγχο, εκείνη τη στιγμή, ό,τι του λέμε εμείς οι προπονητές, οι γονείς, οι δάσκαλοι, χάνεται μέσα στον θόρυβο. Αντίθετα, όταν βλέπει αντίπαλους να αγκαλιάζονται στο τέλος, να δίνουν το χέρι, να συγχαίρουν τον καλύτερο, τότε μαθαίνει τι θα πει «ευγενής άμιλλα».

Αθλητισμός: Όχι απλώς επάγγελμα, αλλά παιδεία

Επαγγελματίας αθλητής σημαίνει πειθαρχία, σεβασμός, υπευθυνότητα. Το «επαγγελματίας» έχει νόημα μόνο όταν συνοδεύεται από τη λέξη “άνθρωπος”. Και το “αθλητής” έχει αξία όταν διδάσκει ήθος – όχι απλώς όταν σκοράρει ή κερδίζει.

Ο αθλητισμός γεννήθηκε για να ενώνει. Για να διδάσκει αξίες. Όχι για να γίνεται αφορμή για ύβρεις, επεισόδια, και διχασμό.

Μικρά μάτια – Μεγάλες ψυχές

Ως προπονητής ταεκβοντό, βλέπω κάθε μέρα παιδιά που έρχονται με όνειρα. Και αν με ρωτήσει κανείς τι διδάσκω πρώτα, θα πω: σεβασμό. Πριν τη τεχνική, πριν το χρυσό μετάλλιο, πριν τη νίκη. Όπως και στο ταεκβοντό, έτσι και στο ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το κάθε άθλημα: ο πρώτος αγώνας είναι με τον εαυτό μας.

Δεν χρειαζόμαστε άλλα «επεισόδια». Χρειαζόμαστε παραδείγματα. Και αυτά ξεκινούν από εμάς – προπονητές, παίκτες, φιλάθλους, γονείς.

Ας σηκώσουμε λοιπόν το επίπεδο, όχι μόνο το κύπελλο. Για να μπορούν τα παιδιά μας να μιλούν για τον αθλητισμό με θαυμασμό – όχι με φόβο ή απογοήτευση.

Γιατί στο τέλος, δεν θα θυμούνται μόνο ποιος κέρδισε. Θα θυμούνται ποιος τους ενέπνευσε.