“Εκείνη τη νύχτα δεν υπήρχαν χέρια για να σε σώσουν. Δεν σε βρήκαν ανάμεσα στις μαύρες πέτρες και τα ερείπια” Σπ.Κατσίμης, Ο ρυθμιστής

Εκεί στο Μαξίμου ή στην Κουμουνδούρου δεν υπάρχει κάποιος που να εκτιμάει,να συμπαθεί ή έστω να νοιάζεται για τον Αλέξη Τσίπρα; Αν ΟΧΙ,γιατί συσπειρώνονται μαζί του,διαγκωνίζονται για να είναι υποψήφιοι,γιατί τον προβάλλουν παντού ως τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη τους; Αν ΝΑΙ,γιατί κάποιος δεν τον συμβουλεύει ή και δεν τον αποτρέπει ώστε να πάψει  ν’ακολουθεί τον ίδιο λάθος δρόμο πολιτικής του πορείας προς τις εκλογές;

Το μέγα διακύβευμα αυτή τη στιγμή μοιάζει να μην είναι το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει  στις 7/7 αλλά το τι σχεδιάζει το κάθε υψηλό στέλεχος για την επόμενη μέρα. Πόσοι θα λακίσουν, πόσοι θα κατηγορήσουν την ηγεσία, πόσοι θα ‘δολοφονήσουν’ συντρόφους, πόσοι θ’αλλαξοπιστήσουν; Μέχρι τότε όμως πρέπει ο Πρωθυπουργός των 4,5 χρόνων Κυβερνώσας Αριστεράς,να μείνει –όσο το δυνατόν- αλώβητος. Πρέπει να προστατευθεί κι όχι να τον εκθέτουν, ακούσια ή εκούσια.

Πέραν των τραγικών εισηγήσεων του ανοίγματος σε ανυπόληπτα πρόσωπα [τα οποία όχι μόνο θα καταποντισθούν αλλά θα παρασύρουν εξοργισμένους αριστερούς ψηφοφόρους σε άλλες επιλογές], πέραν των προκάτ κι αναξιόπιστων άρθρων υπέρ την ‘αγιότητας του ΣΥΡΙΖΑ΄πολλών γεφυροποιών, οι οποίοι το μόνο που προσέφεραν[;] στην Αριστερά είναι η προσθήκη 2-3 δικών τους στα ψηφοδέλτια,πέραν της αλόγιστης και άκαιρης αλλαγής πλεύσης σε κοινωνικά ζητήματα[όπου το ταξικό κριτήριο έγινε προνόμια για τους ταξιτζήδες ή παροχολογία για μέλλοντα κι αβέβαια αιτήματα], πέραν των αναρίθμητων λαθεμένων εκτιμήσεων για τους αντιπάλους και για την κοινωνία,έσχατο χρέος των αριστερών είναι να διαφυλάξουν την εικόνα του Προέδρου τους.

Ακόμα κι αν πλέον δεν τους εκφράζει πολιτικο-ιδεολογικά,ακόμα κι αν του επιφυλάσσουν εκπλήξεις σε κάποιο έκτακτο συνέδριο ήττας,η σημερινή στάση τους δεν δικαιολογείται και συνιστά ‘ηθικό μειονέκτημα’. Το [ελπίζω όχι]καταρρέον κόμμα ,εύκολα/δύσκολα ανασυγκροτείται.Το φθαρμένο προφίλ [ενός επικοινωνιακά παραπαίοντος]Αρχηγού δεν εικονογραφείται ποτέ ξανά. Δεν γνωρίζω τι χαρτιά κρατάει ο καθένας. Ξέρω όμως ότι υπάρχουν παιχνίδια που κάποιοι οφείλουν να χάσουν για να μη διαλυθεί η ομάδα. Αυτό ας το σκεφτούν οι αθώοι του αίματος Βρούτοι…