Δεν ξέρει πως να γεράσει
Να θυμάται, να φοβάται ή να επιθυμεί,
Δ. Καρατζάς, Χωρίς εδώ

Ads

 
Μια γενιά πολιτών και πολιτικών παρακάμφθηκε ή θυσιάστηκε.

Αντί να συνταξιοδοτηθεί η παλαιοκομματική πελατειακή πρακτική των ανίκανων, τελικά δόθηκε πρόωρη σύνταξη στο θάρρος και στην τόλμη των ικανών.

Η ενωτική λειτουργία του ηγέτη και η αστυ – νομική παρα – λειτουργία της ηγετικής ομάδας αντικατέστησε την ιδεολογική ενότητα και την πολιτική εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών.

Κανείς ηγέτης δεν αισθάνθηκε ποτέ την πολιτική ανάγκη ή την ανθρώπινη διάθεση να εξηγήσει  τις ορθές ή τις λαθεμένες κινήσεις, ενώ τα πάντοτε αόριστα «μηνύματα  του λαού» ερμηνεύονταν από ψευδοδιανομενίζουσες Πυθίες.

Οι παροιμίες και τα λαΪκά γνωμικά, τα ευφυολογήματα και οι αμφισημίες χρησιμοποιούνται καταχρηστικά για να επικαλύψουν τη γύμνια των επιχειρημάτων.

Ο λαός έγινε πρόσχημα, άλλοθι, «συνένοχος», ο λαϊκισμός καλός αγωγός ροής του δημοσιο – γραφικού παραληρήματος.

Χωρίς προγράμματα, χωρίς συνοχή, χωρίς όραμα, η εξουσία για την εξουσία στην Ελλάδα έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά «πίστης».

Η τυφλή πίστη στον αρχηγό είναι το ύστατο επιχείρημα  -μαζί βέβαια με πάσης  φύσεως πιρουέτες οσφυοκαμψίας – για τη διάσωση του ατομικού πολιτικού μέλλοντος (προς όφελος πάντα του λαού ή γενικότερα του ελληνισμού…..)

Μ΄αυτά και μ΄αυτά το κόμμα χάνει την ηθική του, η οργανωμένη αθώα βάση χάνει τον έλεγχο  προσανατολισμού, οι άπιστοι καίγονται στην πυρά ως αιρετικοί οι καινούριες ιδέες καταπνίγονται, τα άφθαρτα πρόσωπα αποσύρονται, άγνωστοι και άσχετοι καταλαμβάνουν  τους διαδρόμους και τα γραφεία, το κόμμα συνεχώς νικάει και οι πολίτες συνεχώς χάνουν, ενώ η Ελλάδα συνεχώς μικραίνει.

Τελικά  κανείς δε φαίνεται ν΄αναρωτιέται πως γίνεται με τόσο μεγάλους αρχηγούς να έχουμε μια τόσο μικρή Ελλάδα.

*Γιάννης Πανούσης, καθηγητής, βουλευτής Δημοκρατικής Αριστεράς