Για όποιον θέλει να κρατήσει ένα γεγονός μυστικό αλλά είναι έντονα τα συναισθήματα του και φανερώνεται, η παροιμία λέει: «Θέλει η π@να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει!» Αυτό δείχνει ο «μεταρρυθμιστικός» πυρετός διαμελισμού του ΕΣΥ (το μέτρο άρσης της μονιμότητας) προτού καν τελειώσει η πανδημία. Αυτό καταλογίστηκε και στο υπουργικό δίδυμο της Αριστοτέλους.

Η οργισμένη απερχομένη Πρόεδρος της ΕΙΝΑΠ υποσχέθηκε να τους καρφώσει όλους στον κ. Μητοστάκη για θέματα κακού χρονισμού (timing), δεδομένου ότι η σχετική νομοθετική πρωτοβουλία συνέπεσε με τις συνδικαλιστικές εκλογές. Της διέφυγε ότι ο επισπεύδων είναι ο κ Μητσοτάκης.

Οι ιατροί του ΕΣΥ δεν αποτελούν ενιαίο κοινωνικό στρώμα

Το μέτρο αυτό ήρθε ως ειρωνεία για όσα έχουν υποστεί οι νεότεροι υγειονομικοί κατά την πανδημία και τα οποία τους οδηγούν σε ένα νέο brain drain. Πρόκειται για επαναφορά ενός αλήστου μνήμης μέτρου του κ. Αλέκου Παπαδόπουλου, που είχε και τότε ως στόχο την συμμόρφωση των νεότερων προς τας υποδείξεις.

Τα κελεύσματα πειθάρχησης αφορούν όχι μόνο την πολιτική ηγεσία-εργοδοσία αλλά και την διεφθαρμένη νομενκλατούρα του συστήματος. Μεταξύ τους εξάλλου βρίσκονται σε δυναμική συνέργεια.

Άρα το μέτρο άρσης της μονιμότητας στους νεότερους δεν θα έβρισκε όλους τους ιατρούς αντίθετους, γενικώς και αορίστως. Θίγει τους κωπηλάτες προς όφελος των καπεταναίων. Όσοι «κωπηλάτες» δεν πήραν ήδη των ομματιών τους, βρίσκονται προ πολλού στα κάγκελα κι αρχίζουν να φαντάζουν απειλητικοί σε μια συγκυρία επικείμενης επίθεσης του κατεστημένου σε ό,τι έχει απομείνει από την θεσμική λειτουργία του ΕΣΥ.

Δεν έχει επί της ουσίας αντίρρηση η κλονιζόμενη νομενκλατούρα, που ξεφτιλίστηκε δυο χρόνια τώρα ως αριστερός ψάλτης της δολοφονικής πολιτικής για την πανδημία. Όχι όμως και την παραμονή των εκλογών της ΕΙΝΑΠ …

Τρεις για τα μάτια της νομενκλατούρας

Η ισοπεδωτική πολιτική Μητσοτάκη δεν κρύβεται κι η πρωτεύσασα θα προσθέσει πλέον στα φυλλάδια της κι ένα τέως μπροστά στον τίτλο της προέδρου της ΕΙΝΑΠ. Είναι δύσκολο να θεωρηθεί και πάλι κατάλληλη για να ηγηθεί μιας Ένωσης όπου η αριστερά πήρε το 58,5% κι η δεξιά πήρε το33% …

Εξ άλλου εκτός Αττικής ήδη η κυβερνητική παράταξη σχεδόν δεν ανιχνεύεται οπότε και το υποτιθέμενο τελευταίο αθηναίικό κάστρο, θα το σαρώσει, αργά ή γρήγορα, η θύελλα της επερχόμενης «μεταρρύθμισης». Η κα Πρόεδρος με τον πολυετή μαυρογιαλουρισμό της έδωσε μια τελευταία μάχη οπισθοφυλακών και θα φύγει με το κεφάλι ψηλά.

Ο βασικός δημιουργός της νομενκλατούρας των νοσοκομείων υπήρξε το ΠΑΣΟΚ, με ελάσσονα εταίρο την ΝΔ. Εκεί οφείλεται κι η διατήρηση του, έστω στο 8%. Πρόκειται για λίγα στελέχη ηλικιωμένα, με κομβικούς ωστόσο ρόλους στο σύστημα ενώ με τις νεότερες θιγόμενες γενιές δεν έχουν επαφή. Ας σημειωθεί ότι σε όλη την εργαλειοθήκη της αποσάρθρωσης του ΕΣΥ και της πρόσκλησης σε επίσημη συμμετοχή στα κέρδη της ιδιωτικοποιημένης λειτουργίας, διαθέτει το copyright.

Η νομενκλατούρα ευλόγως λοιπόν εκφράζεται από τους παραδοσιακούς φορείς της εξουσίας στους οποίους οφείλει την ύπαρξη, την ευημερία και την ατιμωρησία της. Παραδόξως υπάρχει κι ένας τρίτος επίμονος θαυμαστής, παρά τις συνεχείς χυλόπιτες, ο ΣΥΡΙΖΑ! Η καλλιέργεια ενός ανώδυνου προφίλ διαχείρισης και κυβερνητισμού «αναγκάζει» στην μικροαστική προσήλωση όλης της πολιτικής του δραστηριότητας προς αυτό το στρώμα.

Συχνά δείχνει να είναι κι αυτός με τους διακεκριμένους, τους επιτυχημένους, τους τεχνοκράτες ενός συστήματος που παρά την περισσευάμενη «αριστεία» των επικεφαλής του, παραμένει εξόφθαλμα διεφθαρμένο κι αποτυχημένο.

Η ανατροπή δεν μπορεί όμως να συρρικνωθεί στην ανάδειξη νέων προσώπων από το ίδιο καλούπι, στο όνομα μιας διαχειριριστικής υπεροχής. Αφήνοντας όσους η πανδημία ριζοσπαστικοποίησε (νέους, χαμηλόβαθμους, ιατρούς περιφερειακών νοσοκομείων κι ειδικοτήτων χωρίς συμμετοχή στην διαφθορά, «άλλους» επιστήμονες) στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στο ΚΚΕ, επιδιώκει ανεπιτυχώς να διεκδικήσει αυτούς που δεν τον θέλουν κιόλας…

Αυτό εκφράστηκε με την χλιαρή πολιτική στάση στο θέμα της πανδημίας, με την μηδενική ανανέωση προσώπων ακόμη κι όταν αυτά βαρύνονταν με εκδηλώσεις καθεστωτισμού, με την απουσία όσων αγωνιστικών πρωτοβουλιών αναδείχθηκαν στην διετία της πανδημίας, με την υποταγή της συνδικαλιστικής δουλειάς στην εσωτερική μάχη χαρακωμάτων, με το κερασάκι ακραίων προκλήσεων μπροστά σε διώξεις, όπως αυτές των δηλώσεων του κ  Φίλη (ΔΕΚ 2021) για την ανάγκη προσφυγής στον εισαγγελέα όσων έκαναν αποκαλύψεις για τις VIP-ΜΕΘ. (για όσους δεν θυμούνται επρόκειτο για τον γγ της ΟΕΝΓΕ κ Παπανικολάου, έναν εκ των θριαμβευτών των εκλογών).

Από την άλλη, ο κ Τσίπρας έχει εξαγγείλει πρόγραμμα σημαντικών αυξήσεων για τους νοσοκομειακούς ιατρούς που δεν έπεισε όχι τόσο γιατί δεν γνωστοποιήθηκε επαρκώς, όσο γιατί κανένα σύστημα, που λειτουργεί με «καύσιμο» την διαφθορά, δεν πείθει ότι πρόκειται ποτέ να βασιστεί στους εργαζόμενους Η μόνη πειστική εναλλακτική πολιτική για το ΕΣΥ και τους εργαζόμενους του είναι αυτή που θα προτάσσει το ζήτημα της διαφθοράς και των εκμαυλιστικών φαινομένων της.

Αποτέλεσμα όλων αυτών υπήρξε το μονοψήφιο ποσοστό στις εκλογές της ΕΙΝΑΠ.

Συμπέρασμα: Από την αγανάκτηση και τις πολιτικές αλλαγές στα μεσοστρώματα, που εκφράστηκαν σε άλλη κάλπη στις συνδικαλιστικές εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να είναι ο κερδισμένος στις μεγάλες κάλπες.

Όμως ρίχνοντας μια ματιά στην γέννηση του μαζικού ΣΥΡΙΖΑ (2012) διαπιστώνει ότι από τον χώρο των ριζοσπαστικοποιημένων υγειονομικών είχε τότε προέλθει μέγα μέρος των κεντρικών στελεχών του. Η σχέση του με το κίνημα αυτό βρίσκεται σε προφανή κρίση. Αν μάλιστα ως κυβέρνηση προτίθεται να επιχειρήσει δραματικές αλλαγές, τότε θα του λείψει ακόμη περισσότερο αυτή η οργανική σχέση.