Είναι προφανές πως δυνάμεις από τον επιχειρηματικό χώρο, αλλά και τον συμμαχικό παράγοντα, επιθυμούν τη δημιουργία εναλλακτικού κυβερνητικού συστημικού πόλου, ο οποίος αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει.

Και εφόσον δεν υπάρχει, η ΝΔ του Μητσοτάκη, με το 28%, κυβερνάει τη χώρα δίχως να έχει απέναντί της αντιπολίτευση που να απαιτεί εκλογές και εξουσία.

Η πολιτική αυτή συνθήκη δεν είναι ομαλή και δεν την επιθυμεί κανένας, διότι ενισχύονται τα πολιτικά άκρα, που είναι πηγή πολιτικής αστάθειας για τον διεθνή παράγοντα που διευθύνει τα ελληνικά πολιτικά πράγματα.

Όρος αναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος είναι η ύπαρξη δύο σχεδόν ισοδύναμων πόλων, οι οποίοι να εναλλάσσονται στην εξουσία, χωρίς να διαταράσσεται το σύστημα.

Το ίδιο πρόβλημα εμφάνιζε η Ελλάδα και το 1958, με τον κατακερματισμό των δυνάμεων του Κέντρου και την άνοδο της κομμουνιστικής αριστεράς στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τότε επενέβησαν οι αμερικανοί και απαίτησαν τη συνένωση των κομμάτων του Κέντρου, όπερ και εγένετο: η Ένωσις Κέντρου.

Όταν μάλιστα ο Γεώργιος Παπανδρέου, αρχηγός τότε ενός μικρού κόμματος, ζήτησε από τον Καραμανλή να τον πάρει στην ΕΡΕ ώστε να εκλεγεί βουλευτής, ο Καραμανλής αρνήθηκε και του είπε πως πρέπει να ενωθούν τα κόμματα του Κέντρου υπό μια ισχυρή ηγεσία, ώστε η χώρα να έχει αντιπολίτευση και να μην κινδυνεύει από την αντισυστημική αριστερά.

Σ΄αυτό το σημείο ακριβώς βρισκόμαστε και σήμερα.

Με την ακροδεξιά στο 18% και την κομμουνιστική ή άλλη λαϊκή και σκεπτικιστική αριστερά στο 32%, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα διακυβέρνησης, αλλά και συνοχής των συστημικών πολιτικών δυνάμεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τα οποία αθροιστικά φτάνουν με το ζόρι στο 41%, έχοντας απέναντί τους ένα σχεδόν 60%, το οποίο θυμίζει έντονα το αλήστου μνήμης ΟΧΙ του 2015.

Κατόπιν τούτου, όλοι εργάζονται με αφοσίωση για να διασπάσουν αυτό το ευρύ, λαϊκό, αντισυστημικό μπλοκ.

Πρώτη κίνηση ο Κασσελάκης και η πλήρης αφυδάτωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Και δεύτερη κίνηση θα είναι το ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα κληθεί να συνενώσει τις δυνάμεις του Κέντρου, όπως το 1958, ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει σύντομα αντιπολίτευση με κυβερνητική προοπτική, δεδομένου ότι κανείς δεν θέλει σε μια χώρα αμερικανικής επιρροής το 28% να κυβερνάει το 72%.

ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ νοούνται πλέον ως δυνάμεις του πολιτικού κέντρου, ειδικά μετά την έλευση Κασσελάκη, ενώ και η φιλοευρωπαϊκή, οικολογική, φιλελεύθερη αριστερά, παντού στην Ευρώπη και στην Ελλάδα επίσης, εντάσσεται στις δυνάμεις της ευρύτερης κεντροαριστεράς, που συχνά αναλαμβάνει κυβερνητικά καθήκοντα.

Οπότε, ο πόλος είναι έτοιμος και αναζητά πλέον τον αρχηγό του. Ποιος θα είναι αυτός που θα ηγηθεί, θα κερδίσει τις εκλογές από την παραπαίουσα ΝΔ και θα αντικαταστήσει τον Μητσοτάκη;

Τα κουκιά είναι μετρημένα και θα προκύψουν από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, διότι, πολύ απλά, η πρωθυπουργία Κασσελάκη δεν είναι ευρύτερα αποδεκτή.

Απαιτείται ένα πρόσωπο που να συνενώνει πολιτικά ετερόκλητες δυνάμεις, να μην είναι διχαστικό και να είναι αποδεκτό από το λαό και από την κεντροδεξιά ακόμη.

Η εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ είναι κρίσιμη για αυτόν ακριβώς το λόγο: ο αρχηγός που θα βγει θα πρέπει να εργαστεί μαζί με τον Κασσελάκη για τη δημιουργία ενός κοινού εκλογικού μετώπου, το οποίο σε λίγους μήνες θα πρέπει να είναι σε θέση να κερδίσει τις εκλογές. Επικεφαλής αυτού του μετώπου θα είναι μάλλον ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ.

Δεν μπορεί να είναι ο Τσίπρας, που έχει κάψει το χαρτί του και ούτε ο Κασσελάκης, που δεν συνενώνει.

Οπότε καταλήγουμε στο εξής:

Το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή, που οδεύει προς εκλογές, δεν έχει άλλη επιλογή από αυτήν του Παύλου Γερουλάνου, καθότι συγκεντρώνει όλα αυτά τα στοιχεία που λείπουν τόσο από το ΠΑΣΟΚ, όσο και από την πολιτική εξουσία γενικώς: καλλιέργεια, σοβαρότητα, πολιτική καταγωγή.

Ολες οι άλλες υποψηφιότητες που ακούγονται δεν είναι κατάλληλες να οδηγήσουν το ΠΑΣΟΚ σε τροχιά διακυβέρνησης.

Το δίδυμο Γερουλάνου- Κασσελάκη θα πρέπει να αποφασίσει και για τον επικεφαλής της Κεντροαριστεράς, η οποία θα συνενώσει και μικρότερες δυνάμεις, όπως η Νέα Αριστερά, η Πλεύση Ελευθερίας και το ΜΕΡΑ 25.

Ο Κασσελάκης προτείνει να τον εκλέξει ο λαός. Σωστό ακούγεται. Αλλά και στην περίπτωση που τον επικεφαλής του σχήματος τον εκλέξει ο λαός, τότε, σίγουρα, σε τέτοιες μαζικές εκλογές, θα επικρατήσει ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ.

Υπάρχει βεβαίως και ο Χάρης Δούκας. Ο δήμαρχος Αθηναίων όμως έχει το πρόβλημα της πρόσφατης εκλογής του, το οποίο τον εμποδίζει από το να θέσει υποψηφιότητα για αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, διότι κάτι τέτοιο θα τον εξέθετε σοβαρά στα μάτια του εκλογικού σώματος που τον εξέλεξε- και όχι μόνον.

Οπότε, όπως δείχνουν τα πράγματα, το αποτέλεσμα της εκλογής αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ θα συνιστά πιθανότατα και την ανακήρυξη του επικεφαλής της Κεντροαριστεράς, ο οποίος θα αντικαταστήσει στο Μέγαρο Μαξίμου τον απερχόμενο πλέον Μητσοτάκη.