Είχαμε κάποια χρόνια να φάμε πατσά τα μεσημέρια, σ΄ένα μικρό εστιατόριο στα Χαυτεία, που ήταν του σωματείου των αστυνομικών, γιατί βαριόμασταν να κατηφορίσουμε ακόμα λίγο παρακάτω, στην αγορά. Πηγαίναμε σχεδόν μέρα – παραμέρα.

Τρώγαμε πατσά και καπνίζαμε. Τις άλλες μέρες πηγαίναμε για σουβλάκια. Και όλο λέγαμε τα τελευταία χρόνια να ξαναπάμε, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρναμε.

Αυτός έτρεχε στην Κύπρο κι εγώ στο Βόλο.

Εγώ τότε, εκείνα τα χρόνια, δούλευα στη Διοικούσα Επιτροπή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στη Μητροπόλεως κι αυτός ερχόταν στο κέντρο να σουλατσάρει στα βιβλιοπωλεία και να με δει. Εγώ άφηνα τη δουλειά και έβγαινα μαζί του.  Συζητούσαμε διάφορα, αυτά που συζητάνε συνήθως οι άντρες μεταξύ τους, για ποδόσφαιρο, γυναίκες και πολιτική.  Και για τα λεφτά που δεν είχαμε. Ήταν τα χρόνια 70-90, αλλά αυτές οι βόλτες τα μεσημέρια κράτησαν μέχρι και σήμερα σχεδόν.

Τον Καρδάση τον γνώρισα το 1974. Και από τότε ήμασταν συνεχώς μαζί, παρότι  οι δρόμοι μας ποδοσφαιρικώς και πολιτικώς ήταν κάπως διαφορετικοί πλέον. Μαζί μπήκαμε στην ΚΝΕ αμέσως μετά τη χούντα – εγώ λίγο πιο πριν- αλλά αυτός γύρω στο 78-79 έφυγε και πήγε στο ΚΚΕ Εσωτ. Εγώ παρέμεινα στο ΚΚΕ γιατί μου άρεσε περισσότερο ο κόσμος του. Φυσικά  τσακωνόμασταν. Όπως και για σοβαρότερα  θέματα, διότι  αυτός ήταν με τη Βραζιλία κι εγώ με την Ιταλία. Ποδοσφαιρικώς. Και ανταλλάσσαμε χαρτάκια για τα άλμπουμ της Panini σε τακτική βάση, μέχρι που γίναμε εξηντάρηδες.

Ωστόσο, ο Βασίλης, επειδή ήταν πιο τακτικός από μένα και πιο συγκεντρωμένος στο στόχο του, τελείωσε πιο γρήγορα το διδακτορικό  του, ενώ εγώ, καθώς έμπλεξα και με άλλες δραστηριότητες, έκανα 20 χρόνια να το τελειώσω – ήταν και ο ίδιος στην επιτροπή στη Σορβόνη που έκανα την υποστήριξη το 2004! – με αποτέλεσμα όμως αυτός μεν να διδάσκει στο πανεπιστήμιο από κανονική ηλικία, εγώ δε να μπω στη διδασκαλία σχεδόν γέρος, στα πενήντα.

Είχαμε ωστόσο και τον ίδιο δάσκαλο στην ιστορία, τον Σπύρο Ασδραχά, που τον βλέπαμε τακτικά- αλλά χώρια ωστόσο- κάτι που μας έδινε μιαν ιδιαίτερη αίσθηση κοινής στάσης απέναντι στην ιστορία- παρότι δεν συμφωνούσαμε πάντα. Ο Βασίλης με θεωρούσε περισσότερο απ΄όσο θα ήθελε παραδοσιακό, εγώ τον θεωρούσα παρασυρμένο από τη μόδα, αν και ο ίδιος, παρά τα όσα έλεγε, κατά βάθος σεβόταν την ιστορική παράδοση και κυρίως σεβόταν το λαό, τους απλούς ανθρώπους και την αγνή τους φιλοπατρία.

Γράψαμε μαζί κι ένα βιβλίο, που το δημοσίευσε ο Πατάκης το 2007, Από το Σχίσμα στην ΕΕ, μια ανθολογία μεγάλων γεγονότων της χιλιετίας.  Ήταν μια ιδέα του Φρέντυ Γερμανού, που ήθελε να την κάνει εβδομαδιαίο αφιέρωμα στην Ελευθεροτυπία, αλλά ο Φρέντυ πέθανε και αναλάβαμε εμείς οι δύο, μαζί με τον Χριστόφορο Κάσδαγλη,  που είχε την επιμέλεια. Αυτή η σειρά της Ελευθεροτυπίας έγινε ύστερα και βιβλίο. Στο μεταξύ οι δυό μας, μαζί με το Νίκο Βαρδιάμπαση, σχεδιάζαμε εβδομαδιαίως και το Ε-Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας.

Κάναμε και κάμποσα άλλα μαζί, ένα λεύκωμα για τον ΕΟΤ και πολλές εμφανίσεις σε πάνελ, που συνήθως δεν έχουν νόημα, αλλά πάντως περνάς και  ευχάριστα την ώρα σου, ειδικώς εάν έχεις δίπλα σου ένα παλιό φίλο. Και είχαμε την ίδια αγάπη για το λαϊκό τραγούδι, για τον Αναγνωστάκη και τον Τζανετή, αλλά εγώ είχα παρεκλίνει από μικρός, διότι μαζί με τον Αναγνωστάκη άκουγα φανατικά και Βέμπο και Τζένη Βάνου και Σώτο Παναγόπουλο, οπότε προσπαθούσα να τον ενημερώνω επί του ελαφρού, που το δεχόταν μεν με ενδιαφέρον, αλλά που δεν ήταν βίωμά του.

Ο Καρδάσης είχε ένα πολύ καλό λαϊκό χιούμορ, εγώ τον σιγοντάριζα με τον κυνισμό μου και κάπως έτσι, με πατσάδες, σουβλάκια, ποδόσφαιρο και τραγούδια,  περάσαμε μαζί σχεδόν 50 χρόνια.

Και τώρα που πέθανε ξαφνικά, αυτός ο ωραίος Έλληνας, ο γερός ερευνητής και ιστορικός,  τώρα που δεν θάχω πλέον κάποιον να ανταλλάσουμε τα Panini στο επόμενο μουντιάλ, τώρα κατάλαβα καλά πόσο δεμένοι ήμασταν και πόσο δύσκολο είναι να χάνεις έναν πολύ δικό σου άνθρωπο. Κάποιον που μεγάλωσες δίπλα του.