Σε μια χώρα όπου η κανονικότητα έχει ξετεντώσει τόσο, ώστε μια ιδιότυπη αστυνομική μονάδα στήθηκε (με κοινή υπουργική απόφαση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη και της υπουργού Παιδείας, κατ’ αυτήν την σειρά, την εποχή Μιχ. Χρυσοχοίδη/Νίκης Κεραμέως…) προκειμένου να φυλάει τα Πανεπιστήμια και να τηρεί την τάξη, εν συνεχεία δε οι ως άνω ΟΠΠΙ διαπιστώθηκε ότι μπορούν να λειτουργούν (μάλλον «περιμετρικώς» των ΑΕΙ, δε) μόνο με την συνοδεία/προστασία σιδηρόφρακτων ΜΑΤ, σε μια τέτοια χώρα όλα είναι αναμενόμενα.

Αναμενόμενη, συνεπώς και η επιχειρούμενη συσκότιση – με την επίκληση του απορρήτου για λόγους εθνικής ασφάλειας – της υπόθεσης παρακολούθησης του Νίκου Ανδρουλάκη από την ΚΥΠ (ναι, ναι, μετονομάσθηκε  κατά την Μεταπολίτευση σε ΕΥΠ, αλλά ΚΥΠ θα παραμείνει στο συλλογικό υποσυνείδητο) με την ανακήρυξη σε απόρρητο ήδη και του πορίσματος/των πορισμάτων της Εξεταστικής που συγκροτήθηκε και πλέον καταλήγει – όπως λέμε «κατέληξε μετά το ατύχημα».

Αν, με το καλό, η πλειοψηφία καταστήσει απόρρητες/κλειστές και τις εργασίες της Ολομελείας της Βουλής των Ελλήνων, ενώπιον της οποίας υποτίθεται ότι η Εξεταστική Επιτροπή παρουσιάζει και συζητά το αποτέλεσμα των εργασιών της, τότε θα έχουμε προσπεράσει σε απορρητότητα και σκοτεινές εποχές της χωλής, μεταπολεμικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Το ότι το εθνωφελές απόρρητον επικαλέστηκαν στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνεια παράγοντες όπως οι κ.. Δημητριάδης και Κοντολέων, ενώ το καταπάτησαν (κατά την άποψη της πλειοψηφίας – όχι;) οι κ.κ. Δραβίλλας και Ρουμπάτης – με τον νυν, κ. Δεμίρη να ακροβατεί – και ότι η ίδια λογική τηρήθηκε στην Εξεταστική, βέβαια με απουσίες, σημαίνει ότι τώρα η ευθύνη για την de facto συγκάλυψη μέσω της επίκλησης του απορρήτου βαρύνει – ποιον άλλο; Τα κόμματα.

Αν η πλειοψηφία αποφασίσει την κεκλεισμένων των θυρών λειτουργία της ώριμης (θα ειπωθεί κι αυτό!) κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας του 2022, τα κόμματα θα σηκώσουν στους ώμους τους την ίδια την έννοια του απορρήτου Το ΚΚΕ πρόκανε και εκδήλωσε την διαφωνία του. Η δημοσιοποίηση ή μη των πορισμάτων θα κρίνει τα ίδια τα πορίσματα αυτής της πικρής, άχρηστης (εκ των υστέρων) και προσβλητικής ιστορίας των παρακολουθήσεων/ «επισυνάψεων». Θα κρίνει το αν οι μεταγενέστεροι θα μιλούν για την τωρινή στιγμή της Δημοκρατίας, όπως εμείς μιλούμε για την χωλή Δημοκρατία του ΄50 ή του ‘ 60.

* O Αντώνης Παπαγιαννίδης, με σπουδές Νομικών, συναντήθηκε από την δεκαετία του ΄80 με «τα θέματα ΕΟΚ» και δούλεψε στην νομική πτυχή των θεμάτων Τύπου. Έχοντας όμως γνωριστεί ακόμη νωρίτερα με την δημοσιογραφία, παρέμεινε περισσότερο σ’ αυτήν: δημοσιογράφος είναι κάποιος που απορεί, που προσπαθεί να καταλάβει – κι αφού καταλάβει, επιχειρεί να εξηγήσει με κριτική διάθεση και με διαφάνεια ως προς τις απόψεις που εκφράζει.