Από τη Θουριγγία στο Αμβούργο, στη σκιά της δολοφονικής επίθεσης στο Χανάου. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τη συγκυρία που είχε αποτέλεσμα την εκλογική καταβαράθρωση της Χριστιανοδημοκρατίας στη δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Γερμανίας. Η Χριστιανοδημοκρατία είναι βαθιά διαιρεμένη, καθώς στην κομματική ιεραρχία συγκατοικούν εκπρόσωποι της σαφούς διαφοροποίησης από την Ακροδεξιά, αλλά και οπαδοί του διεμβολισμού της με την υιοθέτηση μιας ξενόφοβης κατασταλτικής ρητορικής.

Στο Αμβούργο, το κόμμα της Μέρκελ πλήρωσε την παραλίγο παροχή πιστοποιητικού πολιτικής κανονικότητας στην ακροδεξιά Εναλλακτική στη Θουριγγία με τη συμπερίληψή της στην τοπική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά και τον φόβο που προκάλεσε στους μετριοπαθείς κεντροδεξιούς ψηφοφόρους η δολοφονική επίθεση στο Χανάου.

Ετσι η Χριστιανοδημοκρατία έχει ανοιχτά δύο μέτωπα ταυτόχρονα:

Το ένα προς την Ακροδεξιά και τη σκληρή Δεξιά, καθώς μεταξύ CDU και AfD παρεμβάλλεται το Φιλελεύθερο Κόμμα FDP που δίνει πολιτικά ορθή διέξοδο στους ψηφοφόρους που θέλουν τη Χριστιανοδημοκρατία περισσότερο δεξιά και λιγότερο κεντροδεξιά.

Το δεύτερο προς το Κέντρο το οποίο εκπροσωπεί πλέον το Κόμμα των Πρασίνων, μια μετακίνηση πολύ πιο εύκολη για τους κεντρώους ψηφοφόρους της Χριστιανοδημοκρατίας σε σχέση με τη μεταπήδηση στους Σοσιαλδημοκράτες, που παρά τη στροφή στο συνέδριο του Μπαντ Γκόντεσμπεργκ το 1958 αλλά και την κεντρώα ηγεσία υπό τον Σρέντερ και τους διαδόχους του μετά το 1998, εξακολουθεί να έχει το στίγμα του κόμματος των συνδικάτων και της βιομηχανικής εργατικής τάξης συνολικά.

Ολα δείχνουν, με τελευταίο δείγμα γραφής τον διπλασιασμό του ποσοστού του στο Αμβούργο, το κόμμα των Πρασίνων σαν τον μεγάλο κερδισμένο της ταυτόχρονης φθοράς των Χριστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών.

Στα παραπάνω υπάρχει μια επιφύλαξη αν όχι υποθήκη, καθώς η πολυσυλλεκτικότητα των Πρασίνων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ασάφεια των θέσεών τους για τις κοινωνικοοικονομικές ισορροπίες στη Γερμανία, αλλά και ως προς τη θέση και τον ρόλο του Βερολίνου στην περαιτέρω πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών