Τι χρειάζεται λοιπόν; Μα, «μια έρευνα αμερόληπτη και αξιόπιστη, που θα διενεργηθεί με πλήρη διαφάνεια». Σωστά. Και ποιος πρέπει να την αναλάβει; Μα, το προσδιόρισε αυστηρά η εκπρόσωπος μιας χώρας με πλούσιο παρελθόν στις αμερόληπτες έρευνες: η κ. Χίλαρι Κλίντον.

Άρθρο του Παντελή Μπουκάλα, για την εφημερίδα Καθημερινή, της 3ης Ιουνίου του 2010

Η οποία και αποφάσισε, ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και οιονεί υποπλανητάρχισσα, ότι ο ηθικώς έγκυρος και πολιτικά ανεπίληπτος που δικαιούται να πραγματοποιήσει την έρευνα είναι το Ισραήλ. Και επειδή η απόφαση της κ. Κλίντον, και οποιουδήποτε Αμερικανού υπουργού, υπερτερεί αυτονοήτως οποιασδήποτε απόφασης του ΟΗΕ, έτσι θα γίνει: θα εφαρμοστεί το παλαιό «ο τρώσας και ιάσεται», αλλά με τέτοιον τρόπο ώστε ο παρανόμως τρώσας να κηρυχθεί εξαρχής νόμιμος και επί της ουσίας μη τρώσας.

Το μόνο που δεν διευκρίνισε η κ. Κλίντον, ώστε να έχει κάποιο λόγο και ο υπόλοιπος κόσμος, είναι αν τον ρόλο του αμερόληπτου ερευνητή θα τον αναλάβει ο ισραηλινός στρατός ή η Μοσάντ. Αλλά ποια η διαφορά; Για τους Αμερικανούς και τους «χλιαρούς» Ευρωπαίους το πόρισμα είναι ήδη δεδομένο και δεν διαφέρει ούτε κατά καρέ ένα από τα φιλμάκια που έδωσαν στη δημοσιότητα οι Ισραηλινοί. Αστραπιαία τα διοχέτευσαν στην τηλεοπτική αγορά τα φιλμάκια οι κατασκευαστές τους, με υπότιτλους μάλιστα και καθοδηγητικά βελάκια, μην τύχει και κάνει λαθεμένη ανάγνωση ο τυχαίος θεατής (ως δολίως μονταρισθέντα τα καταγγέλλουν πάντως όσοι έζησαν την επιδρομή όντας πάνω στα πλοία).

Δεν ήταν όμως ανάλογη η ταχύτητά τους στην κατονομασία των νεκρών ούτε στην απελευθέρωση των αιχμαλώτων τους, οι οποίοι, κατά τις μαρτυρίες, πιέστηκαν φιλικά να υπογράψουν κάτι σαν δήλωση μετανοίας ή αθώωσης του Ισραήλ. Πιέστηκαν να υπογράψουν ότι τα σκάφη βρίσκονταν σε ισραηλινά χωρικά ύδατα και όχι σε διεθνή, ώστε να υποβαθμιστεί η σημασία του ρεσάλτου, να το ξεχάσουμε κι αυτό, όπως ξεχάσαμε και τους 1.300 δολοφονημένους της Γάζας.

Με κουρελιασμένο το διεθνές δίκαιο, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αμήχανες και κατ’ ουσίαν ανίκανες, παρακολουθούν τα συμβάντα δαπανώντας την ίδια συγκίνηση που θα δαπανούσαν αν έβλεπαν ταινία στην τηλεόραση. Δεν μπορούν. Και το ξέρουν. Και έχουν συμφιλιωθεί με την αδυναμία τους. Εχουν αποδεχτεί το σενάριο που προώθησε αμέσως το Ισραήλ και αναπαρήγαγαν ασμένως τα αμερικανικά υπερκανάλια, αυτά που, αργά αλλά σίγουρα, θα φέρουν την οικουμενική κοινή γνώμη στα νερά τους· ότι δηλαδή οι κομάντος «επιβιβάστηκαν» (τι ρήμα–εύρημα κι αυτό που χρησιμοποιεί η ισραηλινή προπαγάνδα σε ποικίλες γλώσσες) στα πλοιάρια, περίπου σαν τουρίστες, δεν έγιναν ενθουσιωδώς δεκτοί (μέχρι φονικές σφεντόνες, εις μνήμην Δαβίδ, παρουσιάστηκαν σαν τεκμήρια εγκληματικών προθέσεων) και, αμυνόμενοι, χτύπησαν στο ψαχνό. Σε διεθνή ύδατα; Μα τι σημασία έχει; Η «αμερόληπτη έρευνα» που κατ’ εντολήν της κ. Κλίντον θα διεκπεραιώσει το Ισραήλ θα αποδείξει ότι δεν ήταν εβδομήντα τα μίλια αλλά εννιά. Οσοι και οι νεκροί.