«Οι οικονομολόγοι είναι εκείνοι οι ειδικοί που θα ξέρουν αύριο γιατί τα πράγματα που πρόβλεψαν χθες δεν συνέβησαν σήμερα». Laurence J. Peter Καναδός συγγραφέας & εκπαιδευτικός  (1919-1990) 

«Η μόνη αξία των οικονομικών προβλέψεων είναι ότι κάνουν την αστρολογία να φαίνεται αξιόπιστη». John Kenneth Galbraith Καναδός οικονομολόγος (1908-2006)

Οι άνθρωποι που επαινούσαν τα μνημόνια για την αντιμετώπιση του τριπλού ελλείμματος και της έλλειψης παραγωγικής βάσης, προέβλεπαν την κατάρρευση της Τουρκίας από την ανορθόδοξη οικονομική πολιτική του Erdogan, τώρα προειδοποιούν για την αυτοκαταστροφική ενέργεια των δασμών Trump.

Η απρόβλεπτή θεώρηση του Trump, οι αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες αποφάσεις του βεβαίως μας οδηγούν σε αχαρτογράφητα νερά.

Γεγονός όμως είναι ότι η Η.Π.Α. αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα δημοσιονομικό, χρέους και ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (θυμίζει τίποτα;), η παραγωγική της διάρθρωση έχει αδυνατίσει και σώζεται από το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.

Ακόμα και οι σφοδροί επικριτές του Trump όπως ο Michael R. Bloomberg σε άρθρο του προειδοποιεί ότι η χώρα οδεύει προς τη δημοσιονομική κατάρρευση.

Οι δασμοί είναι γεγονός ότι φέρνουν πληθωρισμό (πολιτικά μη ανεκτός), ο οποίος όμως καταπίνει το δημόσιο χρέος, η Ελλάδα το έχει δει στην πράξη. Το ΔΝΤ σε μελέτη του κατέληξε ότι για τις χώρες με χρέος υψηλότερο από το 50% του ΑΕΠ, όπως είναι και η Ελλάδα, για κάθε ποσοστιαία μονάδα απρόσμενου πληθωρισμού το δημόσιο χρέος μειώνεται κατά 0,6% του ΑΕΠ και αυτό το αποτέλεσμα διαρκεί για αρκετά χρόνια.

Τα έσοδα από τους δασμούς στοχεύουν να ενισχύσουν τις φοροαπαλλαγές, καρδιά της θεώρησης του Τrump και των πλησίον του για την ανάπτυξη.

Προσφέρεται δηλαδή στις επιχειρήσεις ταυτόχρονα καρότο και μαστίγιο για την πρόσβαση στην αμερικάνικη αγορά. Οι επιχειρήσεις που διατηρούν παραγωγική παρουσία στις Η.Π.Α. αποκτούν προβάδισμα. Οι επενδύσεις παράγουν δουλειές, εισόδημα και ανάπτυξη. Τα οποία φέρνουν έσοδα στο κράτος και μειώνουν ταυτόχρονα όλες τις παθογένειες που προαναφέρθηκαν.

Οι δασμοί εργαλειοποιούνται για την εξωτερική πολιτική ως μέσο πίεσης.

Τουτέστιν, όλα καλώς καμωμένα; Σε έναν πόλεμο ακόμα και εμπορικό δεν υπάρχει γραμμική εξέλιξη. Δεν μπορεί να προβλεφθεί ποια θα είναι η απάντηση και πώς αυτή θα επηρεάσει τον ρου. Η οικονομία είναι σφιχταγκαλιασμένη με την πολιτική. Ο Trump αν κριθεί τοξικός και επικίνδυνος, δεν γνωρίζουμε μετέπειτα την αντιμετώπιση των αγορών.

Η κορωνίδα της οικονομικής ανάλυσης Trump είναι ο προστατευτισμός που ταυτίζει με τον πατριωτισμό και την οικονομική αυτάρκεια. Αυτό προφανώς και θα διαρκέσει σαν πολιτικό σύνθημα για ένα διάστημα, αλλά ο πληθωρισμός πέρα από το χρέος καταπίνει και τα διαθέσιμα εισοδήματα των νοικοκυριών. Ο κόσμος θα πιεστεί για ένα αμφίβολο μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα. Παράλληλα τα trickle down economics (διάχυση του πλούτου προς τα κάτω μέσω των μηχανισμών της αγοράς) που πιστεύουν οι δισεκατομμυριούχοι, αποδεδειγμένα και από την προηγούμενη θητεία του Trump ,δεν έχουν αποτέλεσμα. Οι ενδιάμεσες εκλογές έρχονται και μπορεί να εγκλωβίσουν την υπόλοιπη θητεία Trump.

Το διεθνές αποτύπωμα των Η.Π.Α. του Trump είναι κάτι τελείως  διαφορετικό επίσης. Αδιαφορώντας για την ηγετική πολιτική σου θέση για χάρη της οικονομίας δημιουργεί ένα ρίσκο ότι κάποιος θα καλύψει αυτό το κενό, ότι θα δημιουργηθούν νέες συμμαχίες (η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα και η Κίνα ανακοίνωσαν ότι θέλουν να ενισχύσουν τη συνεργασία τους προκειμένου να προσφέρουν “ένα προβλέψιμο περιβάλλον” στις επιχειρήσεις και να “επιταχύνουν” τις διαπραγματεύσεις τους για μια συμφωνία ελεύθερου εμπορίου) και πολλές αντιπαλότητες. Ο αρθρογράφος Rachman προτείνει τον Trump για το βραβείο Καρλομάγνου -που απονέμεται κάθε χρόνο στο άτομο με τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην ευρωπαϊκή ενότητα.

Ενδεχόμενα η υφήλιος θα ευγνωμονεί σε 5 χρόνια την θητεία Trump για την γεωπολιτική μετατόπιση.

Στο σύγχρονο κόσμο η μονάδα ανθρώπινης αξίας ταυτίζεται με το χρήμα. Μέχρι φυσικά αυτό να πάψει να ισχύει. Κυρίαρχες αντιλήψεις καταρρέουν πλέον σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Ο Bernie Sanders στις Η.Π.Α. αποτελεί ότι πιο φρέσκο υπάρχει πολιτικά (sic). Κατακρίνει την ολιγαρχία και τον Trump ότι οδηγεί την χώρα στον απολυταρχισμό. Αναδεικνύει την κατάσταση της εργατικής τάξης στις Η.Π.Α. με ευθύνες όλων των παρατάξεων και συσπειρώνει τεράστια ακροατήρια, όπου καλεί σε μαζώξεις. Απαιτεί την προώθηση πολιτικών για την αντιμετώπιση των ανισοτήτων και της κλιματικής κρίσης. Προμετωπίδα η δημοκρατία και η δικαιοσύνη στον πολιτικό του λόγο.

Η Ευρώπη τουναντίον αποφασίζει για το Rearm Europe αγνοώντας τον Letta και τον δικό της Draghi ενισχύοντας συγκεκριμένα καρτέλ  και καλώντας σε νέες θυσίες τον κόσμο που ήδη δυσανασχετεί με την έλλειψη ειρήνης στην  Ουκρανία.

ΥΓ. Στον δημόσιο λόγο λειτουργούμε με αφορισμούς και απλουστεύσεις που ευνοούν κυρίαρχα τις φασίζουσες λογικές. Σε έναν κόσμο πολύπλοκο και σκοτεινό, τα διλήμματα που προβάλει το κυρίαρχο σύστημα, πάντα καταρρέουν. Η αντισυστημική επιλογή πάντα ευνοείται. Η ελπίδα θέλει προσπάθεια, ανάλυση, πεποίθηση και ακεραιότητα.