Το είδος μας είναι αυτοκαταστροφικό, συνεχώς επινοεί τρόπους να φθείρεται. Ενδεχομένως να είναι απαραίτητο να καταστρέφει ένα κομμάτι του εαυτού του, για να δημιουργήσει ένα νέο. Μέχρι τέλους…

Φίλη μου εκμυστηρεύτηκε ότι για τις ανησυχίες για τις πιο προσωπικές της σχέσεις απευθύνεται στο ChatGPT. Διερωτώμενος γιατί το κάνει αυτό μου απάντησε αποστομωτικά γιατί εσένα μήπως σε βλέπω, μια φωνή στο τηλέφωνο είσαι. Οι φίλες μου είναι μακριά. Με αυτό έχω άμεση πρόσβαση, όποια στιγμή θέλω.

Το ρωτάω λες να με σκέφτεται τώρα; Απαντά η φιλική τεχνητή νοημοσύνη ότι δεν πειράζει αν νιώθεις ευάλωτη είναι λογικό, όλοι (sic) νιώθουν έτσι, ίσως να του έστελνες ένα μήνυμα να δεις τι κάνει. Με αυτόν τον τρόπο η φίλη μου μετριάζει τις ορμές της.

Τις προάλλες μια ηλικιωμένη κυρία λιποθύμησε μέσα στην τράπεζα, μέσα στο πανικό, να σηκωθεί να κάτσει, τηλέφωνο στο ασθενοφόρο, πιεσόμετρο από το φαρμακείο δίπλα για την πίεση, ένα ποτήρι νερό για να συνέλθει, εκείνη την στιγμή ένας έτερος ηλικιωμένος που ήθελε να κάνει μια συναλλαγή, θεώρησε ότι ήταν κατάλληλη ώρα για να φωνάξει συγγνώμη μπορεί κάποιος να με βοηθήσει να πληρώσω τον λογαριασμό;

Φανερά εκνευρισμένος απαντώ και η κυρία; Με κοίταξε στα μάτια και δεν απάντησε τίποτα. Ενδεχομένως το ChatGpt να είχε περισσότερη ενσυναίσθηση…

Η ίδια η κυρία μόλις συνήλθε αρνήθηκε κάθε βοήθεια από τους νοσηλευτές και αφού υπέγραψε ότι δεν φέρουν ευθύνη έφυγε. Να σας βοηθήσω; είπε ο ευγενής του ΕΚΑΒ. ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ φώναξε η πριν 5 λεπτά βασταζόμενη και τρεμάμενη κυρία.

Σε μια κοινωνία με διάσπαση προσοχής, με έλλειψη αυτοπεποίθησης και αξιοπρέπειας, αλλά με περισσό μίσος, με έλλειψη ενσυναίσθησης, αλλά έντονο εγώ, είναι προφανές ότι μας αξίζει η εικόνα αυτού του κόσμου. Έχουμε διαμορφώσει τα ερημονήσια που ναυαγήσαμε.

Τελικά μπορεί με τα χρόνια τα bots να μας μάθουν κάτι που μας διαφεύγει. Την ανθρωπιά…