Πέντε μέρες στη Μυτιλήνη, η παρθενική ματιά μου ψάχνει τους πρόσφυγες. Τους ψάχνει στην υπέροχη προκυμαία, στις γεμάτες κόσμο ψαροταβέρνες, στα σουβλατζίδικα της μόδας, στα μπαράκια, στις οργανωμένες πλαζ και στα μπιτσόμπαρα όπου δεν βρίσκεις ομπρέλα και ξαπλώστρα να καθίσεις. Και δεν τους βρίσκει.

Πρώτο συμπέρασμα λοιπόν, πρώτη φορά στη Μυτιλήνη: Οι πρόσφυγες είναι σαν να μην υπάρχουν. Αν υποθέσουμε ότι έρχεται κάποιος τουρίστας που δεν ξέρει πως μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη υπάρχει η Μόρια και το Καρα Τεπέ, δεν πρόκειται να καταλάβει πως υπάρχουν πρόσφυγες στην πόλη.

Οι μετρημένοι στα δάχτυλα που συνάντησα ήταν στη στάση του λεωφορείου. Ερχονται, ψωνίζουν στα μαγαζιά και γυρίζουν ήσυχα στους καταυλισμούς τους.

Και είναι, όπως μου είπαν αξιόπιστοι άνθρωποι, αυτοί, οι πρόσφυγες που συντηρούν τα μαγαζιά, κυρίως τροφίμων και γενικά αναλωσίμων, διότι οι ντόπιοι προτιμούν να περνάνε απέναντι στο Αϊβαλί και να τα προμηθεύονται  στο ένα τρίτο της τιμής. Το διαπίστωσα και με τα μάτια μου, πηγαίνοντας την Πέμπτη «απέναντι», μαζί με εκατοντάδες Μυτιληνιές και Μυτιληνιούς, εφοδιασμένους με καρότσια της λαϊκής και βαλίτσες με ροδάκια, που γύρισαν τίγκα στα προϊόντα από το παζάρι του Αϊβαλιού. Τούρκικα τα καραβάκια που πηγαινοέρχονται, τούρκικη και η εταιρεία, ελληνικά τα πρακτορεία που κόβεις εισιτήριο. Η ελληνοτουρκική φιλία σε γερές βάσεις: με ροδάκια.

Αναρωτήθηκα γιατί δεν στηρίζουν τα μαγαζιά της πόλης και ψωνίζουν από το Αϊβαλί. Μου απάντησαν ότι και οι έμποροι της πόλης το ίδιο ακριβώς κάνουν. Ψωνίζουν από την Τουρκία και τα πουλούν στους συντοπίτες τους τρεις φορές ακριβότερα. Και συχνά, για να μην φαίνεται το εμπορικό τους …δαιμόνιο, γυρίζουν μέσω Χίου.

Επανέρχομαι στο θέμα των προσφύγων. Η πόλη, η πανέμορφη Μυτιλήνη, μοιάζει ανέγγιχτη. Καταλαβαίνει την παρουσία τους, μόνο όταν ξεσπάσουν επεισόδια στο στρατόπεδο της Μόριας και ξεφύγουν κάποιοι πανικόβλητοι, συχνά χτυπημένοι, για να βρουν καταφύγιο στα πάρκα και τις πλατείες της Μυτιλήνης.

Όπως έγινε πρόσφατα με τους Κούρδους, που μετά από παράκληση του Περιφερειακού Γενικού Αστυνομικού Διευθυντή περιμάζεψε η Έφη Λατσούδη στο ΠΙΚΠΑ, με αποτέλεσμα να βρίσκεται υπό δίωξη η υποδειγματική αυτή δομή, από «αγανακτισμένους» ξενοδόχους της περιοχής, παρά το γεγονός ότι οι Κούρδοι επέστρεψαν οικειοθελώς στη Μόρια.

Παρά λίγο τρις δολοφόνος

Να περιγράψω εγώ την κατάσταση στη Μόρια θα ήταν υπερφίαλο. Ολοι πια γνωρίζουν ότι οι συνθήκες είναι απαράδεκτες από κάθε άποψη και ότι το συντομότερο πρέπει να αποσυμφορηθεί, πριν συμβεί μεγάλη καταστροφή. Αφήνω στην άκρη τις συνθήκες υγιεινής που είναι απερίγραπτες και σημειώνω μόνο, ότι όταν υποχρεώνονται να περιμένουν τέσσερις ώρες στην ουρά για φαγητό κάτω από τον ήλιο, πολύ εύκολα η επιθετικότητα χτυπάει κόκκινο.

Τη δεύτερη μέρα που ήρθα στο νησί πέρασα από το στρατόπεδο παρέα με μια φίλη που έχει γεννηθεί στο (επίσης πανέμορφο) χωριό Μόρια κι έχει σπίτι εκεί. Μου έδειξε τα λύματα που χύνονται από ένα μεγάλο λούκι στο δρόμο και από κει στον ένα από τους δύο χειμάρρους που διασχίζουν το χωριό. Η απερίγραπτη μπόχα και ο κίνδυνος για τη δημόσια υγεία (όλων) είναι φυσικό να εξοργίζουν τους κατοίκους του χωριού.

Ναι, το χωριό Μόρια, έχει πρόβλημα με το στρατόπεδο Μόρια. Που γνωρίζουμε φυσικά ότι είναι ανοιχτό και κάθε απόγευμα οι άνθρωποι κατηφορίζουν με τα πόδια για μια βόλτα. Εχουν σημειωθεί κλοπές; Ναι. Εχουν κλέψει φρούτα, αυγά, κότες.

Ενας από αυτούς που ισχυρίζονται ότι έχουν πέσει θύματα κλοπής είναι και ο Δημήτρης Μελαχρινός, παρολίγον δολοφόνος του 18χρονου Σύριου, που πυροβόλησε ευτυχώς με σκάγια κι έτσι το παιδί που χτυπήθηκε στο κεφάλι είναι ευτυχώς εκτός κινδύνου.

Τι δουλειά είχε η οικογένεια των Σύριων προσφύγων που μόλις είχε φτάσει στο νησί, μέσα στο χωράφι του; Οι άνθρωποι έφυγαν τρομαγμένοι,  αφού -λίγη ώρα μετά από την ώρα που ήμουν εκεί- ξέσπασαν σοβαρά επεισόδια μεταξύ Αφγανών και Σύριων. Επεισόδια με τραυματίες και παρέμβαση των ΜΑΤ.

Και ο δύο φορές δολοφόνος παραλίγο να γίνει τρεις. Έχει σκοτώσει έναν φίλο του παλιά και την γυναίκα του αργότερα, επειδή του ζητούσε διαζύγιο. Εξέτισε την ποινή του και σε ηλικία 78 χρόνων έχει τρία μικρά παιδιά με άλλη γυναίκα. Αυτός ο άνθρωπος απειλούσε καθημερινά με τηλεφωνήματα στον διοικητή της Μόριας, ότι θα σκοτώσει όποιον ξαναμπεί στο χωράφι του. Και παραλίγο να το κάνει. Γι’ αυτό τον άνθρωπο, επέλεξε ο κοινοτάρχης της Μόριας να καλέσει σε συμπαράσταση όταν προσήχθη στο Δικαστήριο, με μηδαμινή όμως συμμετοχή.

Συνάντησα κι ευτυχισμένους πρόσφυγες – SAVE ΠΙΚΠΑ!

Το μεσημέρι της Παρασκευής, πέτυχα πρόσφυγες και εθελοντές στο περίφημο ΠΙΚΠΑ να ποζάρουν για ευχαριστήρια φωτογραφία προς τους ήδη 8.000 υποστηρικτές της ομάδας του φέισμπουκ SAVE PIKPA!

Οι φωτογραφίες που τράβηξα θα σας πουν για την πραγματικότητα αυτής της δομής που λειτουργεί από το 2012, έχει περιθάλψει και φιλοξενήσει χιλιάδες πρόσφυγες και αυτή τη στιγμή απειλείται από οργανωμένα συμφέροντα, ευθέως υποκινούμενα από τους παράγοντες της Νέας Δημοκρατίας.

Έξι ξενοδόχοι της περιοχής τραβάνε στα δικαστήρια το ΠΙΚΠΑ για διαφυγόντα κέρδη (!) και ζητούν το άμεσο κλείσιμό του. Κανένας από τους ισχυρισμούς που προέβαλαν δεν απεδείχθη: Ούτε στοιχεία για μείωση στις κρατήσεις προσκόμισαν, ούτε το υγειονομικό που επιστράτευσαν κατάφερε να βρει κάτι εκτός από μερικές παρατηρήσεις, τύπου «μια σίτα ήταν σχισμένη». Ούτε οι Κούρδοι για τους οποίους εξανέστησαν μένουν πια εκεί.

Στην υποδειγματική αυτή δομή, φιλοξενούνται μόνο οικογένειες και ευάλωτα άτομα που δεν γίνονται δεκτά στους άλλους καταυλισμούς.

Ζουν σε σπιτάκια, που τα έχουν διαρρυθμίσει όπως θέλουν και μαγειρεύουν μόνοι τους, αφού έχουν κουζινάκια και ψυγεία. Μέχρι και αυτοσχέδιο κουρείο διαθέτουν, που το έστησε ένας πρόσφυγας κουρέας.

Προμηθεύονται τα τρόφιμα μια φορά τη βδομάδα από την κεντρική αποθήκη, που τα ψωνίζει από τους εμπόρους της πόλης: μόνο τον Ιούνιο το ΠΙΚΠΑ ξόδεψε 11.840 ευρώ στα σούπερ μάρκετ της Μυτιλήνης. Και μόνο για το άδειασμα του βόθρου 2.640 ευρώ.

Τα έσοδα είναι από δωρεές μεγάλων ΜΚΟ του εξωτερικού όπως η Αγγλική Help Refugees. Η ομάδα του ΠΙΚΠΑ αποτελείται από εθελοντές (όπως η Έφη Λατσούδη, η γιατρός, πολλοί που έρχονται από το εξωτερικό) και υπάρχουν μερικοί εργαζόμενοι με αστρονομικούς μισθούς της τάξης των 400 ευρώ το μήνα. Αυτά για να σταματήσει λίγο η παραφιλολογία περί «επαγγελματιών» εθελοντών.

Λειτουργεί παιδικός σταθμός, υπάρχει υγιειονομική κάλυψη και άλλα πολλά. Έχουν δημιουργήσει θέσεις εργασίας όπως το εστιατόριο NAN με κουζίνα πολυεθνική από τις πατρίδες των προσφύγων.

Η έκταση του ΠΙΚΠΑ ανήκει στο υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και η περιπέτεια ξεκίνησε όταν το 2016, το υπουργείο το παραχώρησε στο ίδρυμα Θεομήτωρ, που ήθελε να φτιάξει εκεί κατασκηνώσεις ανιάτων. Επήλθε συμβιβασμός με το ίδρυμα και τώρα ήρθαν οι ξενοδόχοι, που ενοχλούνται ξαφνικά από την παρουσία της δομής πίσω από τα ξενοδοχεία τους. Και που καλά θα έκαναν, αν ενδιαφέρονται τόσο για τους πελάτες τους, να φέρουν λίγη άμμο να στρώσουν στις κοτρώνες της παραλίας τους, όπου έκοψα άσχημα το πόδι μου μπαίνοντας ανυποψίαστη.

Είναι στην πραγματικότητα η Νέα Δημοκρατία πίσω από όλη αυτή τη φασαρία. “Αναρωτιέμαι -μου λέει η Έφη- ο κ. Βαρβιτσιώτης που τώρα αποκαλεί «κατάληψη» το ΠΙΚΠΑ, τόσα χρόνια που ήταν υπουργός δεν θυμάται πού έστελνε τους πρόσφυγες για να μη μένουν στο λιμάνι και τους βλέπουν οι τουρίστες; Στο ΠΙΚΠΑ τους έφερνε το Λιμενικό! Τότε ήταν καλό το ΠΙΚΠΑ;».

Τα λέγαμε πηγαίνοντας στο -ηρωικό- νοσοκομείο Μυτιλήνης μια Αφγανή νεαρή μητέρα με το εφτά μηνών βρέφος της, που είχε 39 πυρετό. Επειδή αυτή δεν ήξερε λέξη αγγλικά και τα είχε χαμένα και το μωρό ψηνόταν. Και σκεφτόμουν πόσες εκατοντάδες φορές έχουν κάνει αυτή τη διαδρομή, με τέτοιο φορτίο, άνθρωποι σαν την Έφη Λατσούδη.

Και πόσο τους σέβομαι…

Πηγή: stokokkino