Κανονικά σήμερα θα γινόταν ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας στο μπάσκετ, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό.

Ads

Δεν γίνεται όμως, γιατί τα θλιβερά γεγονότα του πρόσφατου ποδοσφαιρικού αγώνα μεταξύ των ίδιων συλλόγων βρήκαν το σύστημα εντελώς απροετοίμαστο, με συνέπεια ο αθλητισμός και το κράτος να υποκύψουν στην οργανωμένη αλητεία των γηπέδων.

Σε σχέση με τις λεπτομέρειες αυτής της «αναβολής» έχουν ήδη λεχθεί πάρα πολλά και ενδεχομένως στο μέλλον να ακουστούν περισσότερα, καθώς όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές (ομοσπονδία μπάσκετ, ομάδες, πολιτεία) δεν θα σταματήσουν να ρίχνουν ευθύνες η μία στην άλλη! Ομως, ανεξάρτητα από τη μάχη των εντυπώσεων, σ’ αυτή την ιστορία υπάρχουν κάποιοι κοινοί παρονομαστές, τους οποίους κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει:

1. Οι καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης που οδήγησαν στην αναβολή του τελικού εκδηλώθηκαν σ’ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, για να πλήξουν, κατόπιν, το μπάσκετ. Γεγονός που επιβεβαιώνει ότι ο ποδοσφαιρικός χουλιγκανισμός αποτελεί κίνδυνο για το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού αθλητισμού και ως τέτοιος, τελικά, πρέπει να αντιμετωπίζεται.

2. Ο τελικός του μπάσκετ οδηγήθηκε σε αναβολή, που μπορεί να σημαίνει και ματαίωση (κανείς δεν ξέρει…), γιατί η πολιτεία υπό τον φόβο των χούλιγκαν δεν ήταν διατεθειμένη να αναλάβει την ευθύνη διεξαγωγής ενός αγώνα τον οποίο θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν όσοι θα πλήρωναν εισιτήριο.

3. Απ’ ό,τι θυμάμαι είναι η πρώτη φορά, επί δημοκρατίας, που μία κυβέρνηση αποφασίζει αναβολή αγώνος επειδή αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να επιβάλει την τάξη. Που σημαίνει ότι βρισκόμαστε ενώπιον της δημόσιας παραδοχής ότι, τελικά, η οργανωμένη αλητεία των γηπέδων είναι ισχυρότερη από το κράτος!

Και ενώ έχουμε μπροστά μας όλ’ αυτά, η κυβέρνηση το μόνο που κάνει είναι να διαφημίζει τα οικονομικά μέτρα που έλαβε, ή (τέλος πάντων…) θα λάβει, σε βάρος των ομάδων που ευθύνονται για επεισόδια! Ισως γιατί θεωρεί ότι όλα τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν με μεθόδους ΔΝΤ και Παπακωνσταντίνου!

Δεν βλέπει, λοιπόν, την πραγματικότητα και πάνω απ’ όλα δεν δείχνει διατεθειμένη να την αντιμετωπίσει. Διαφορετικά θα εκήρυττε αμέσως τον πόλεμο στους συνδέσμους οργανωμένων οπαδών που αποτελούν την καρδιά του προβλήματος και θα προχωρούσε στη διάλυσή τους. Για να γλιτώσει, μια για πάντα, ο ελληνικός αθλητισμός από αυτό το καρκίνωμα που τον οδηγεί σε αργό, αλλά βέβαιο, θάνατο.

Αντ’ αυτού είχαμε την Τετάρτη το παρακάτω απίστευτο φαινόμενο: τον ΓΓΑ κ. Μπιτσαξή να αποδοκιμάζεται αγρίως από τους επιλεγμένους «μαθητές» που παρακολούθησαν τον αγώνα βόλεϊ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού και τελικά να δέχεται τη συνδρομή ηγετικών στελεχών της οργάνωσης «Θύρα 7», που προφανώς μεριμνούσαν για την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα! Παρ’ όλ’ αυτά ο εκπρόσωπος της πολιτείας αποχωρών δήλωσε ότι «το βόλεϊ έδειξε το δρόμο»… Δηλαδή, το μασκάρεμα των χουλιγκάνων σε μαθητές και τον φραστικό προπηλακισμό του γ.γ. Αθλητισμού, ο οποίος, σύμφωνα με ανεξακρίβωτες πληροφορίες, κάλεσε τους σωτήρες του για ανταλλαγή απόψεων στο γραφείο του…

Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν πολιτική αλλά θλιβερούς τσαρλατανισμούς, που μόνο σε χειρότερα αδιέξοδα μπορούν να οδηγήσουν. Οπως επίσης καμία προοπτική δεν δημιουργούσε η πρόταση της πολιτείας, που εκ των υστέρων αποσύρθηκε ως ανεφάρμοστη, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την αναβολή, να στηθεί γύρω από τον τελικό του μπάσκετ ένα ντεκόρ από μαθητές του Δημοτικού, τους οποίους, εν μέσω εορταστικού τριημέρου, θα συνόδευαν στο γήπεδο οι δάσκαλοί τους!

Και τότε, με το κρυφό της όπλο, τους μαθητές, αχρηστευμένο, η πολιτεία παραζαλισμένη από τις συνεχείς αποτυχίες της, έθεσε τον αθλητισμό ενώπιον ενός πρωτοφανούς διλήμματος: «Κεκλεισμένων των θυρών ή αναβολή». Χωρίς φυσικά να εξηγεί με ποια λογική η δική της ανικανότητα θα έπρεπε να οδηγήσει στην τιμωρία του μπάσκετ και του τελικού του Κυπέλλου. Γιατί, φυσικά, «κεκλεισμένων των θυρών» σημαίνει τιμωρία.

Κάπως έτσι φθάσαμε στην αναβολή. Ουσιαστικά όχι ενός αγώνα αλλά της ανάληψης ευθύνης από την κυβέρνηση και τα όργανά της. Αυτό είναι το σημαντικό: η ήττα του οργανωμένου κράτους από τις συμμορίες των γηπέδων, οι οποίες (παρεμπιπτόντως…) λειτουργούν με, ή χωρίς, αθλητική αναγνώριση; Αναμένω την απάντησή σας, φίλτατε κύριε Μπιτσαξή…

Του Φίλιππου Συρίγου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 6/3/2011