Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας, που προέκυψε από την λαϊκή ετυμηγορία της 25ης Ιανουαρίου 2015, έχει επωμιστεί ιστορικά καθήκοντα, τα οποία καλείται να εκπληρώσει σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες, πρωτόγνωρες από πολλές απόψεις.

Αυτό οφείλουν να το συνειδητοποιήσουν όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και πρωτίστως οι βουλευτές. Με άλλα λόγια, οι απαντήσεις στα προβλήματα δεν μπορεί να υπάρξουν ερήμην των ευρωπαϊκών και ευρύτερων διεθνών συσχετισμών, ούτε να αναζητηθούν στα «ιερά κείμενα» του σοσιαλισμού.

Ζητείται, λοιπόν, συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, καθώς και συγκεκριμένη ιεράρχηση των στόχων, που η κυβέρνηση καλείται να εκπληρώσει με ορίζοντα τετραετίας.  Ας μη καταληφθούμε από μικροαστική ανυπομονησία, η οποία ουδέποτε ωφέλησε το αριστερό κίνημα. Ο ίδιος ο ελληνικός λαός τασσόμενος στο πλευρό του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, δείχνει το δρόμο.

Βεβαίως, ο λαός για να συνεχίσει να στηρίζει την κυβέρνηση, πρέπει να είναι πλήρως ενημερωμένος, να αντλεί δύναμη και από την κυβερνητική συνοχή, καθώς και από τα πρώτα – έστω και ανεπαρκή –  βήματα που   πραγματοποιούνται  στην κατεύθυνση της αλλαγής και απαλλαγής του λαού από τα μνημονιακά δεινά.

Δεν πρέπει ούτε στο ελάχιστο να υποτιμώνται όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα εκ μέρους της κυβέρνησης στην κατεύθυνση υλοποίησης του προγράμματός της.  Πέραν των άλλων, προσωπικά θέλω να σημειώσω ότι δεν είναι μικρής σημασίας τα βήματα που γίνονται στον τομέα της μεταναστευτικής πολιτικής, τα οποία κλείνουν μέσα τους ισχυρότατα ιδεολογικά και πολιτικά μηνύματα.  Επίσης, στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής έχουν γίνει σημαντικά βήματα.

Επειδή κατά την άσκηση κριτικής στην κυβέρνηση εκ των έσω, διαπιστώνω κάποιες ιδεολογικές συγχύσεις, θέλω να υπενθυμίσω ότι ο   ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιορίζεται –και με συνεδριακά του κείμενα– ως  δύναμη της αριστεράς του 21ου αιώνα, της οποίας την ταυτότητα συνθέτουν εμπειρίες και διαδρομές πολλών ρευμάτων του σοσιαλιστικού κινήματος, αλλά και κινημάτων που αναπτύχθηκαν στη λεγόμενη «μεταβιομηχανική εποχή», όπως το οικολογικό.

Πριν από μερικές δεκαετίες, όσοι μιλούσαν για την οικολογική διάσταση της αριστεράς χαρακτηρίζονταν «γραφικοί» από τους υπέρμαχους της κομμουνιστικής ορθοδοξίας, ενώ καταγγέλλονταν ως «αναθεωρητές» ή «αποστάτες» όσοι στο κομμουνιστικό κίνημα υποστήριζαν την ιδέα του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό. Σήμερα, μετά και την παταγώδη κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», η ιδέα αυτή έχει καταστεί κυρίαρχη στο παγκόσμιο αριστερό κίνημα.

Κατέφυγα στις παραπάνω αναφορές για να υπενθυμίσω αλήθειες, που έχουν προκύψει μέσα από την πείρα του κινήματος.

Οφείλουμε να αντλούμε διδάγματα και από τις διεθνείς εξελίξεις, οι οποίες δεν υπόκεινται σε προκάτ σχήματα. Για παράδειγμα, αν κάποιος μας ρωτούσε πριν ένα χρόνο για το Ιράν, θα λέγαμε ότι αντιμετωπίζει τον κίνδυνο επίθεσης από τις ΗΠΑ.  Μέσα σε ένα χρόνο, η κατάσταση έχει αλλάξει άρδην, έχει υπάρξει κατ’ αρχήν διεθνής συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, το οποίο σήμερα συνεργάζεται με τις ΗΠΑ  για την αντιμετώπιση της επέλασης των τζιχαντιστών σκοταδιστών στην πολύπαθη Μ Ανατολή.

Γράφοντας για «τσιτατολογία», θυμήθηκα έναν μαχητικό ιερωμένο που είχαμε παλαιότερα στο κίνημα ειρήνης, ο οποίος είχε συγγράψει και κυκλοφορούσε μπροσούρα με τίτλο «Ο Χριστός ήταν κομμουνιστής», παραθέτοντας εδάφια από την Αγία Γραφή. Η προσπάθεια του συναγωνιστή σε μένα ήταν ευπρόσδεκτη, του είχα, όμως, επισημάνει ότι με την επίκληση κάποιων άλλων εδαφίων θα μπορούσε κάποιος να βγάλει τον Χριστό αντικομμουνιστή.

Άλλοτε, ως αριστερά πιστεύαμε ότι οι εθνικοποιήσεις ή κρατικοποιήσεις μπορούσαν να οδηγήσουν στον σοσιαλισμό.

Σε άλλες συνθήκες, θεωρούσαμε αριστερή επιλογή την εκβιομηχάνιση της χώρας και κατά κανόνα υποστηρίζαμε τη δημιουργία ενός εργοστασίου Σήμερα, όμως, που η προστασία του περιβάλλοντος έχει καταστεί προτεραιότητα για τις κοινωνίες, συχνά επιλέγουμε ως αριστερά την μετακίνηση ή το κλείσιμο ενός ρυπογόνου εργοστασίου, έστω κι αν αυτό σημαίνει την απώλεια θέσεων εργασίας.

Άλλοτε πιστεύαμε στην ανάπτυξη με όρους οικονομικής μεγέθυνσης, σήμερα, στη βιώσιμη ανθρώπινη ανάπτυξη.

Άλλοτε, στο παγκόσμιο αριστερό κίνημα υπήρχαν δύο κυρίαρχα ρεύματα, το κομμουνιστικό και το σοσιαλιστικό, χωρίς το καθένα εξ αυτών να είναι ενιαίο.  Σήμερα μιλάμε για μια νέα αριστερά, που ήδη διαμορφώνεται διεθνώς μέσα από την υπέρβαση των δύο αυτών ρευμάτων. Αυτό δείχνει και η εμπειρία των αριστερών κυβερνήσεων της Λ. Αμερικής, των οποίων ηγούνται κινήματα και ηγέτες, που δεν προέρχονται από τα προαναφερθέντα ρεύματα.

Πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας, έχουμε μια κυβέρνηση με κορμό την αριστερά, η οποία επιδιώκει να εφαρμόσει ένα  πρόγραμμα απλής ανάσας για το λαό, με φανερούς και κρυφούς εχθρούς και αντιπάλους εντός και εκτός Ελλάδας να έχουν κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της.

Χρειάζεται τουλάχιστον εμείς που αγωνιστήκαμε για την ανάδειξή της,  να δείξουμε αυτοσυγκράτηση και να αφήσουμε   την  κυβέρνηση  να χειριστεί τις εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις που έχει μπροστά της. 

*Ο Πάνος Τριγάζης είναι συντονιστής του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ