Άκης Κοσώνας / Η περίπτωση Κατσέλη, ως «όχημα» και λύση

Η παρουσία της Λούκας Κατσέλη είναι μια ευκαιρία για την ευρύτερη Αριστερά. Αλλά και για τις δυνάμεις που δεν ομνύουν στην πολιτική των pass και των επιδομάτων, που δεν ταυτίζουν την πρόοδο με μια μοντέρνα εκποιητική των πάντων αντίληψη κοσμοπολιτισμού, στο όνομα της παγκοσμιοποίησης.

Βγει δεν βγει πρόεδρος η Λ.Κ., η ύπαρξη της υποψηφιότητάς της και η αποδοχή της φέρνουν στο προσκήνιο νέα προοπτική για την πολιτική τύχη δυνάμεων που κατακερματίστηκαν στη θύελλα των μνημονίων και της εξάρτησης που εντάχθηκε η χώρα ήδη από το 2012.

Το διάλλειμα του 2015 με την -δύο φορές- εκλογική νίκη ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε μαζί με το πρακτικό τέλος των μνημονίων και την χαλάρωση που επέτρεψε το διευθυντήριο των Βρυξελλών.

Η τελευταία πενταετία ήταν συντριπτική για την εκτός ΚΚΕ Αριστερά. Που άλλωστε έχει παγίως την παθογένεια της αυτοδιάλυσης και της ανάδειξης στοιχείων που χωρίζουν.

Παρά το σχετικό κοινότοπο, συμπαθές για πολλούς, βερμπαλιστικό (οι παλιότεροι θυμούνται πόσα χτίστηκαν πάνω στη σχετική επιχειρηματολογία) «ας βρούμε αυτά που μας ενώνουν κι όχι αυτά που μας χωρίζουν». Τελικά έβρισκε πάντα αυτά που χώριζαν.

Το ΠΑΣΟΚ, ακολουθώντας σχεδόν τα ίδια βήματα, όχι τόσο λόγω κοινής πολιτικής καταγωγής αλλά λόγω προσωποποίησης των διαφορετικών τάσεων, παρουσιάζεται δύσκαμπτο.

Αν και εκπαιδευμένο στον κυβερνητισμό και τη συμμετοχή στην εξουσία (περισσότερο πάντως από την Αριστερά) είναι πιο δυσκίνητο και αναποφάσιστο για βήματα αναγκαίας υπέρβασης. Μοιάζει να κυριαρχεί το δίλλημα : Τι θα μας κάνει περισσότερο κακό, αν συμμαχήσουμε με τη ΝΔ ή με την Αριστερά;

Εδώ «σιγουράντζα» δεν υπάρχει. Πρώτα το πράττεις και μετά «κάνεις ταμείο». Υπάρχει όμως κι άλλος δρόμος για το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι ανάγκη «να πάει» με κάποιον. Μπορεί να δείξει τις αποστάσεις αρχών που έχει, ενθυμούμενο και εφαρμόζοντας τη βασική αρχή του Φρανσουά Μιτεράν, σύμφωνα με την οποία «τα προγράμματα είναι διαπραγματεύσιμα, οι αρχές ποτέ».

Αν οι αποστάσεις λόγω αρχών είναι αυτονόητες από τη Νέα Δημοκρατία, μπορεί εύκολα να προχωρήσει σε μια κίνηση που αφενός θα το δείχνει στον κόσμο και αφετέρου θα προβάλλει την τάση του για σύνθεση των προοδευτικών χώρων που αντιτίθενται στον ισοπεδωτικό και άκριτο, ταξικό φιλελευθερισμό.

Αυτό προσφέρει στο ΠΑΣΟΚ η υποψηφιότητα Κατσέλη. Προς το παρόν, εκείνο αγκυλωμένο από το φοβικό σύνδρομο μην του προσάψουν φιλοσύριζα στάση, αντιπαραθέτει την υποψηφιότητα του αξιοπρεπούς, αλλά απολύτως, απόμακρου και ουδέτερου Τάσου Γιαννίτση.

Ο καθηγητής που ταυτίστηκε ακραία με τον φιλελεύθερη εκσυγχρονιστική τάση Σημίτη, δεν λειτουργεί ούτε ως κάλεσμα προς όμορες δυνάμεις, ούτε συσπειρωτικά. Δημιουργεί μάλιστα και απορία ότι αποδέχθηκε την υποψηφιότητα.

Η Νέα Αριστερά έδειξε μεγαλύτερη ωριμότητα. Ακόμα και πλειοψηφικά επέλεξε να στηρίξει την υποψηφιότητα Κατσέλη, αντιλαμβανόμενη ότι ουσιαστικά πρόκειται για επιλογή-όχημα που ίσως οδηγήσει αλλού.

Σε καλύτερες μέρες για δυνάμεις που πολυδιασπάστηκαν λόγω εποχής και συνθηκών. Το βέβαιο είναι ότι το «όχημα» δεν θα περνάει για πάντα. Και μετά την (κατά πάσα πιθανότητα) εκλογή του Κώστα Τασούλα στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ο άλλος πολιτικός χώρος, ο συντηρητικός, θα είναι και θεσμικά τακτοποιημένος. Ενώ ο προοδευτικός χώρος θα αναζητεί ακόμη και ίσως επί μακρόν την πολιτική του τακτοποίηση.