Για όσους δεν το αντιλήφθηκαν οι σχέσεις συνοδοιπορίας με Αναρχία, Αντιεξουσιαστές, Αλληλέγγυους κ.α τελείωσαν πριν 152 χρόνια. 

Επειδή όμως στο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν κάποιοι σύντροφοι που ή δεν έμαθαν ή ξέχασαν το γεγονός ή ίσως νομίζουν ότι ήταν άνευ σημασίας ας ξαναθυμηθούμε.

Σύντροφοι μάλλον έχω μερικά νέα για σας σχετικά με τη σχέση Αριστεράς και Αναρχίας – Αντιεξουσιαστών – Αλληλέγγυων κ.α. παρεμφερών απολιτικών τάσεων.

Είτε αγνοείτε ιστορικά γεγονότα και ιδεολογικοπολιτική εξέλιξη είτε έχετε την άποψη ότι η Ριζοσπαστική Αριστερά έσβησε την Ιστορία, τα διδάγματα και τους αγώνες από την Α  Διεθνή και τις επόμενες,  τις κομμουνιστικές και λαϊκοδημοκρατικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις,  είναι χρήσιμο να θυμηθείτε.

Αλλά και να επανατοποθετηθούμε όλοι μας παίρνοντας καθαρές και έντιμες θέσεις, εσείς που συμπαθείτε ή ανέχεστε και εμείς που δεν συμπαθούμε ούτε ανεχόμαστε την Αναρχία, για τη σχέση μας με πολιτικές κινήσεις που διεκδικούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την αναγέννηση  και τον συντονισμό του λαϊκού κινήματος .

Στις 29/09/1864, συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο αντιπρόσωποι των εργατών από την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Πολωνία και την Ελβετία για να ιδρύσουν τη “ Διεθνή Ένωση Εργατών “ που κατοπινά καταχωρήθηκε ιστορικά ως Α’ (Κομμουνιστική)  Διεθνής.

Σ αυτή ο Αντιπρόσωπος των Γερμανών εργατών Κ. Μάρξ ο οποίος συνέταξε στη συνέχεια την ιδρυτική διακήρυξη και το καταστατικό της Διεθνούς, αντιπάλεψε τις ουτοπικές, μισοσοσιαλιστικές και αναρχικές αντιλήψεις συγκρουόμενος με τους εκφραστές τους και κυρίως με τον Μπακούνιν. 

Η άποψη του Κ. Μάρξ για το ρόλο του Μπακούνιν , τον είχε καταγγείλει ως πράκτορα του Τσάρου, αλλά και η πολεμική του εναντίον των αναρχικών και αυτών που αποκαλούσε  μισοσοσιαλιστές (Προυντονιστές , τραιντγιουνιστές κ.α) χαρακτήρισε τις εργασίες αλλά και τα επέκεινα της Α Διεθνούς.

Χαρακτηριστική της επικράτησης των απόψεων του Κ. Μάρξ για τα παραπάνω είναι και η τελική δήλωση στο Προοίμιο της απόφασης :

• Όλες οι ενώσεις και τα άτομα που προσχωρούν σ αυτήν παραδέχονται την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την ηθική σαν κανόνα της συμπεριφοράς μεταξύ τους και απέναντι σε όλους τους ανθρώπους , άσχετα με το χρώμα της επιδερμίδας τους, από την πίστη ή την εθνικότητα τους.
• Δεν υπάρχουν δικαιώματα χωρίς καθήκοντα και καθήκοντα χωρίς δικαιώματα.

Η έντονη γραφή είναι το σχόλιο μου για τους χαβαλέδες , παρδαλούς αστούς , μικρούς και μεσαίους αστούς, Αναρχικούς ή δήθεν Αριστερούς που αντιλαμβάνονται ως κανόνα συμπεριφοράς το κάνω ότι με ευχαριστεί – έχω δικαιώματα – δεν έχω καθήκοντα γιατί τα επιβάλλει κάποια εξουσία (κρατική , κομματική , συνδικαλιστική κ.ο.κ.) που δεν αποδέχομαι έτσι κι αλλιώς.

Η Ριζοσπαστική Αριστερή θεμελιώδης πολιτική αρχή που εκφράζεται από τον Κ. Μάρξ αλλά και επαναλαμβάνεται από την Αριστερά 150 χρόνια , είναι ότι επιδιώκουμε την πολιτική εξουσία για να συγκροτήσουμε ένα κράτος όργανο εξουσίας των οργανωμένων εργαζομένων το οποίο θα οικοδομήσει τις δομές και τις λειτουργίες μιας Πολιτείας που θα λειτουργεί για το κοινό συμφέρον όλων των εργαζομένων ή για να χρησιμοποιήσουμε ένα σύγχρονο σχηματικό αλλά εύγλωττο σύνθημα για το Κοινό συμφέρον του 99%.

Σαφέστατα όχι για το συμφέρον του 1 % που εξουσιάζει τη σημερινή  Κοινωνία εξυπηρετώντας τα δικά του συμφέροντα σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας της Κοινωνίας .
Ακόμη σε ότι αφορά τη στρατηγική διεκδίκησης της εξουσίας ο Κ. Μάρξ  μετά την Παρισινή Κομμούνα , το 1871 , με την εμπειρία της ήττας, ξεκαθαρίζει για το ρόλο της Α ‘ Διεθνούς σε συνέντευξη στο “ The world”:

«Σκοπός της Διεθνούς είναι η οικονομική χειραφέτηση της εργατικής τάξης μέσω της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας. Και η χρησιμοποίηση αυτής της εξουσίας για την επίτευξη κοινωνικών στόχων, στόχων πλατιών που θα περιλαμβάνουν όλες τις μορφές δράσης της εργατικής τάξης. Η Ένωση δεν υπαγορεύει τις μορφές πάλης: απλώς απαιτεί δέσμευση στους σκοπούς της. Είναι ένα δίκτυο ενώσεων – μελών που επεκτείνεται σε όλον τον κόσμο της εργασίας. Σε κάθε τόπο ξεχωρίζει κάποια ιδιαίτερη πλευρά του προβλήματος και οι εμπλεκόμενοι εργάτες το μελετούν και το αναλύουν με το δικό τους τρόπο, που δεν μπορεί να είναι ταυτόσημος, π.χ. στο Λονδίνο και το Βερολίνο. Μία εξέγερση θα ήταν μια τρέλα εκεί όπου η ειρηνική αγκιτάτσια μπορεί να επιτύχει τους ίδιους στόχους πιο γρήγορα και σίγουρα. Στη Γαλλία, εκατοντάδες καταπιεστικοί νόμοι και ο ταξικός ανταγωνισμός φαίνεται να καθιστούν αναγκαία τη βίαιη λύση. Αλλά η επιλογή ή η απόρριψη αυτής της λύσης είναι αρμοδιότητα των εργατικών τάξεων αυτής της χώρας. Η Διεθνής δεν εκδίδει οδηγίες σχετικά με αυτά τα θέματα, απλώς προσφέρει τη στήριξή της σε κάθε κίνημα, μέσα στα όρια που ορίζουν οι δικοί της κανόνες λειτουργίας».

Οι υπογραμμίσεις δικές μου όπως και η προτροπή να διαβάσουν όλη τη συνέντευξη.

Διδάσκει πολλά.

Η Ένωση δεν υπαγορεύει τις μορφές πάλης: απλώς απαιτεί δέσμευση στους σκοπούς της.

Αυτή η δήλωση ισχύει για όλους μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επίτευγμα της Αριστεράς ως προς τη λειτουργία της εσωκομματικής Δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας από εξωκομματικά κέντρα καθοδήγησης κατ’ ελάχιστον ΑΠΑΙΤΕΙ ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΣΤΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΤΟΥ.

Όσοι δεν μπορούν να δεσμευτούν, για όποιο λόγο, έχουν την άνεση να ΑΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ.

Και για να βοηθηθούν στην απόφαση τους θα θέσω άλλο ένα κίνητρο αποχώρησης.

Είναι το ζήτημα του έθνους για το οποίο Αναρχικοί , Αντιεξουσιαστές, Αλληλέγγυοι και Διεθνιστές/ Κοσμοπολίτες(Παγκοσμιοποιητές)  έχουν ιδιαίτερα απωθητική προσέγγιση έως αλλεργικές αντιδράσεις.

Πιο πίσω χρονικά, στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο (1848) οι Κ. Μάρξ Φ. Ένγκελς  δηλώνουν:

« Ακόμα κατηγορήθηκαν οι κομμουνιστές ότι θέλουν τάχα να καταργήσουν την πατρίδα, την εθνότητα.
Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ’ αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη *, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη».

*   Στη γερμανική έκδοση του 1888 διατυπώνεται ως :

Να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους
Οι καιροί είναι ιστορικά κρίσιμοι.
Οι πολυεπίπεδες συγκρούσεις που εξελίσσονται και θα εξελιχθούν στην Κοινωνία και την “πολιτική “ εσωτερικά και Διεθνώς απαιτούν ομοψυχία , στράτευση στους σκοπούς και απόφαση για σκληρούς αγώνες.

Όσοι έχουν αμφιβολίες ή δεν θέλουν να συστρατευθούν, ο δρόμος είναι ανοιχτός.  

Εμείς διεκδικούμε την πολιτική εξουσία και δεν το κρύβουμε.

Διεκδικούμε την πολιτική εξουσία για να οικοδομήσουμε συντεταγμένα ως Πολιτεία τη μεταμόρφωση της κοινωνίας όπου θα κυριαρχεί η ελευθερία όλων , η ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων , η συνεργασία για το κοινό συμφέρον όλων εκτός της ολιγαρχίας εσωτερικής και παγκόσμιας.

Αυτή η κοινωνία δεν μπορεί παρά να έχει δομές και λειτουργίες ισχυρές , για να μπορεί να αλλάξει τις σχέσεις παραγωγής και να οικοδομήσει μια μη καπιταλιστική αλλά κοινωνική Οικονομία που θα είναι στην υπηρεσία όλου του λαού χωρίς εξαίρεση ή για να ακριβολογούμε για το 99% του πληθυσμού που συγκροτεί το λαό και το έθνος.

* Ο Δανιήλ Σπαρτιάτης είναι Μέλος Ο.Μ ΣΥΡΙΖΑ Κ. Κέντρου Θεσσαλονίκης