Και ξαφνικά βρεθήκαμε να απολογούμαστε στους υμνητές των συνταγματαρχών, που βρόμισαν την Ελληνική σημαία με φοίνικες, στρατιώτες και φωτιές. Και ξαφνικά η κυβέρνηση ένιωσε την ανάγκη να υπερασπιστεί τον αναχρονιστικό λόγο από το βήμα της Βουλής, ενός γυμνασιάρχη που ξεπηδά από τα μαύρα χρόνια της επταετίας ή ακόμα πιο πίσω όταν τα παιδιά διδάσκονταν για τον συμμοριτοπόλεμο. Και ξαφνικά η κυβέρνηση επέλεξε να μας θυμίσει ότι δεν είναι και πολύ φιλελεύθερη. Αυτά για τα δήθεν ξαφνικά της κυβέρνησης. Γιατί για τα διαχρονικά της Ευρώπης του Διαφωτισμού, η μόνη σωστή απάντηση σε αυτούς που πουλάνε «πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια» είναι να τους διαβάζουμε κάθε μέρα τη λίστα με τα ονόματα από τις γυναικοκτονίες. Να λέμε τα θύματα με το όνομα τους.

Και αν αυτά τα θύματα θέλουμε να τα γράψουμε στη σημαία να τα γράψουμε. Και αν θέλει μια καλλιτέχνης να ξυπνήσει τις κοιμισμένες συνειδήσεις ορισμένων, με μια καλλιτεχνική παρέμβαση τέτοιου είδους, να βάψει κόκκινη τη σημαία.

Αλλά η βαμμένη σημαία ενόχλησε. Ενόχλησε γιατί ήταν κόκκινη από το αίμα των γυναικών, που το βράδυ έστρωσαν τα σεντόνια τους και το πρωί βρέθηκαν δολοφονημένες πάνω σε αυτά, από αυτόν που είχε τα κλειδιά του σπιτιού τους.

Πίσω ολοταχώς

Είναι τουλάχιστον υποκρισία η κυβέρνηση που αρνείται να αναλάβει πραγματική δράση για να αντιμετωπίσει τις γυναικοκτονίες, να αναλαμβάνει ακαριαία δράση για να απαγορεύσει ένα έργο τέχνης, συρόμενη πίσω από τις απαιτήσεις των πιο αντιδραστικών και οπισθοδρομικών στοιχείων της κοινωνίας μας.

Η παρέμβαση και μάλιστα με τέτοιο τρόπο, σε ένα έργο τέχνης, «μυρίζει» λογοκρισία!
Ειδικά όταν η τέχνη προσπαθεί να ξυπνήσει την κοινωνία μήπως και ενεργοποιηθούμε και αντιμετωπίσουμε οι γυναικοκτονιες. Το ζήτημα είναι τι επιδιώκει η κυβέρνηση ξυπνώντας αναχρονιστικές πρακτικές και χαϊδεύοντας ακροδεξιές απόψεις. Υπάρχει θέμα συζήτησης για το αν ως κοινωνία θα πρέπει να διαπραγματευτούμε το δικαίωμα της τέχνης με συντηρητικούς ή ακροδεξιούς κύκλους; Το ζήτημα λοιπόν είναι η ίδια η κυβέρνηση να αποφασίσει αν είναι φιλελεύθερη ή ακροδεξιά;

Αν πραγματικά έχουν τέτοιου είδους αγωνίες για την προστασία των συμβόλων ας σκεφτούν τι συμβολίζει η σημαία. Το ιερό σύμβολο της σημαίας δεν έχει καμία αξία αν η ίδια η πολιτεία δεν προστατεύει τους πολίτες της. Αν πραγματικά τους ενοχλεί αισθητικά ένα καλλιτεχνικό έργο, γιατί δεν εξέφρασαν την ενόχληση τους που η Ελληνική σημαία έγινε γραβάτα στο λαιμό ενός βασιλιά;

Ξεκάθαρη υποκρισία. Οι εξηγήσεις που προσπάθησε να δώσει η κυβέρνηση και ο υπουργός Εξωτερικών κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο ξεκάθαρα. Κινήσεις πολιτικής ισορροπίας, χαϊδεύοντας τα αυτιά του πιο αναχρονιστικού και συντηρητικού κοινού. Αλλά αν η κυβέρνηση θέλει να υπερασπιστεί τα ιερά και τα όσια, σίγουρα σημαντικότερο όλων είναι η ζωή των ανθρώπων.

Υ.Γ. Τώρα που η κυβέρνηση ανοίγει το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων να φροντίσει αν έρθουν ιδιώτες να ανοίξουν σχολή καλών τεχνών να μαθαίνουν στους φοιτητές ότι πρώτα θα παίρνουν την άδεια του κ. Νατσιού και των υπόλοιπων και μετά θα δημιουργούν τα έργα τους.

*«Η ενοχή της γειτονιάς με τους νοικοκυραίους» είναι έργο σε ακροδεξιό καμβά