Την αμφισβήτηση και την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, υπό το πρίσμα της αντισυνταγματικότητας και της έλλειψης ευρωπαϊκής νομιμότητας, εισηγείται μέσω του tvxs.gr ο (συν)επικεφαλής της εκλογικής εκστρατείας των Οικολόγων Πράσινων Γιάννης Παρασκευόπουλος, ο οποίος αντιπροτείνει ένα τρίπτυχο εναλλακτικό σχέδιο ανάπτυξης. Ο ίδιος εξηγεί με γεγονότα γιατί δεν έχει προχωρήσει η πολιτική σύμπραξη με το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ.

Ads

Αν οι Οικολόγοι Πράσινοι διαχειρίζονταν οι ίδιοι την τύχη της χώρας, θα εφάρμοζαν τις συμφωνίες του κράτους με τους δανειστές; Αν ναι, θα επιχειρούσαν κάποιες τροποποιήσεις; Αν όχι, ποιο εναλλακτικό σχέδιο θα υλοποιούσαν, δεδομένων των τρεχουσών οικονομικών αναγκών της χώρας;
 
Θεωρούμε απόλυτη προτεραιότητα να αλλάξει η δανειακή σύμβαση, που είναι η τελευταία και πιο δεσμευτική συμφωνία. Διότι βάζει τέτοιους δημοσιονομικούς όρους στη χώρα που ουσιαστικά αποτελούν οδικό χάρτη αναγκαστικής εξόδου από την Ευρωζώνη, καθώς καμιά χώρα – μέλος δεν έχει πετύχει έως τώρα, επί 20 συνεχόμενα χρόνια, δημοσιονομικά πλεονάσματα της τάξης του 4,5%. Συνεπώς, βλέπουμε να ξεκινάει η επαναδιαπραγμάτευση και η αμφισβήτηση -αν θέλετε- από δύο εξαιρετικά προβληματικά σημεία που έχουν πρόβλημα και συνταγματικής και ευρωπαϊκής νομιμότητας. Το ένα είναι η μη παρέμβαση στις συνολικές διαπραγματεύσεις και ιδιαίτερα στον κατώτατο μισθό. Το δεύτερο είναι η απόλυτη προτεραιότητα των δανειστών στα δημόσια έσοδα της χώρας. Με βάση αυτό το νομικό επιχείρημα, θεωρούμε απαραίτητο να υπάρξει αλλαγή πέρα από το σχέδιο απεμπλοκής. Για εμάς, είναι βασικό να τερματίσουμε την ομηρία στους δανειστές. Πρέπει να κάνουμε άμεσα βήματα και να έχουμε ήδη από την επόμενη μέρα των εκλογών μια στρατηγική. Παράλληλα όμως, πρέπει να έχουμε προτάσεις για να σταθεί η χώρα στα πόδια της, ώστε να μην τους έχει ανάγκη.
 
Προτού περάσουμε σε αυτές τις προτάσεις, πώς φαντάζεστε τη συνέχεια αν η τρόικα σε αυτήν την περίπτωση, όπως την περιγράφετε, επέμενε στα συμφωνηθέντα;
 
Θα μπορούσε να ήταν μια νομική αμφισβήτηση, θα μπορούσε να ήταν μια ευρωπαϊκή μάχη, στη βάση αν οι ευρωπαϊκές συνθήκες, ακόμα και η Διεθνής Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που ορίζει ορισμένες βασικές υποχρεώσεις κάθε πολιτείας απέναντι στους πολίτες, αμφισβητούνται και ανατρέπονται από τέτοιες συμφωνίες, υπό το πρίσμα ότι διασφαλίζουν ένα δυσοίωνο μέλλον για όλη την Ευρώπη. Πάνω σε αυτή τη βάση, θα μπορούσαμε να οικοδομήσουμε συμμαχίες και να δώσουμε μια μάχη σε βάθος χρόνου.
 
Συνοπτικά, σχεδόν τηλεγραφικά, πείτε μας πού μπορεί η Ελλάδα να επικεντρώσει πρακτικά τις δυνάμεις της, ώστε να δημιουργήσει μία βιώσιμη αναπτυξιακή πολιτική;
 
Το παλιό μοντέλο της οικονομίας, που ήταν στηριγμένο στο εύκολο χρήμα και στη σταδιακή διόγκωση της ειδικής κατανάλωσης, έχει τελειώσει. Ήταν από την αρχή με ημερομηνία λήξης. Πρακτικά, σήμερα είναι νεκρό. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας ριζικός αναπροσανατολισμός της οικονομίας με στόχο τη διέξοδο και για την οικονομία και για την κοινωνία και για το περιβάλλον. Εμείς βλέπουμε κάποιους βασικούς άξονες προτεραιότητας.
 
Πρώτος άξονας είναι η αναζωογόνηση της υπαίθρου. Υπάρχουν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι, νέοι και μορφωμένοι, οι οποίοι επιθυμούν μια διέξοδο προς την ύπαιθρο, σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία του υπουργείου Ανάπτυξης, το οποίο βέβαια δεν πρέπει να κάνει δημοσκοπήσεις, αλλά χρειάζεται να χαράσσει πολιτικές, να συζητά με την κοινωνία και να δίνει λύσεις. Εμείς μιλάμε για μία πολυ-λειτουργική ύπαιθρο, βασισμένη όχι μόνο στη γεωργία και την κτηνοτροφία αλλά και στην ήπια μεταποίηση προϊόντων, στη σύνδεση της γεωργίας με τον τουρισμό και του τουρισμού με τα τοπικά προϊόντα, όπως και στη σύνδεση της υπαίθρου με την ανανεώσιμη ενέργεια. Προτεραιότητα είναι η βιομάζα αλλά και πολλά άλλα (συνεταιρισμοί ανανεώσιμης ενέργειας όπως στη Βόρεια Ευρώπη κλπ).
 
Δεύτερος άξονας προτεραιότητας είναι η απεξάρτηση από τον άνθρακα και το λιγνίτη, από τη σκοπιά όχι μόνο του περιβάλλοντος αλλά και της οικονομίας. Το πετρέλαιο ως ισοζύγιο αλλά και ως εισαγόμενος πληθωρισμός στις διεθνείς συμβάσεις του πετρελαίου, οι μεταφορές και οι καθημερινές τιμές έχουν εκτιναχτεί στα ύψη. Δεν μπορούμε να το «σηκώσουμε». Χρειάζεται να κάνουμε κάτι άμεσα.
 
Τρίτος άξονας προτεραιότητας είναι τα συλλογικά αγαθά, που είναι βασικό αντιστάθμισμα, ίσως το μόνο εφικτό αυτή τη στιγμή, στον περιορισμό της αγοραστικής μας δύναμης. Και εδώ να αναφέρω ότι ως χώρα κινούμαστε ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Φαίνεται ότι στα μέτρα του Ιουνίου είναι ήδη συμφωνημένο ένα συν 25% αυξήσεις στα εισιτήρια των λεωφορείων, τα οποία από 50 λεπτά την Πρωτοχρονιά του 2009 θα φτάσουν το 1,5 ευρώ την Πρωτοχρονιά του 2013. Πρακτικά, δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να έχει ακριβύνει 3 φορές. Και βέβαια εκεί φαίνεται και η προτίμηση των κυβερνήσεων και του πολιτικού συστήματος για το πώς βλέπει της ζωή των πολιτών.
 
Ποιος έχει κατά τη γνώμη σας τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή κατάληξη της χώρας; Η πολιτική ηγεσία της Ευρωζώνης, η λειτουργία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος ή η ίδια η Ελλάδα;
 
Δεν έχει νόημα να μοιράσουμε τις ευθύνες. Φυσικά, έχουν και οι τρεις. Η Ελλάδα είναι ο αδύνατος κρίκος της Ευρωζώνης. Η Ευρωζώνη με τη σειρά της έχει στηθεί σε σαθρά θεμέλια που δεν μπορούν να αντέξουν μια κοινή πορεία και να ξεπεράσουν κρίσεις. Το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα έχει πάρει όμηρο την πραγματική οικονομία και τη ζωή των ανθρώπων. Χρειάζεται, λοιπόν, να δώσουμε μάχες και στα τρία.
 
Σε ποιο βαθμό υπάρχουν οι ευθύνες των ίδιων των πολιτών; Είναι άστοχο ή έχει δόση αλήθειας το «μαζί τα φάγαμε;»
 
Το «μαζί τα φάγαμε» είναι επιλεκτικό. Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί και δεν τα φάγαμε όλοι το ίδιο. Είναι μια ατάκα του κ. Πάγκαλου για να ξεφύγει από τις ευθύνες του. Όταν λέει ότι η κοινωνία χρεοκοπεί, χρεοκοπεί πρώτα η ελίτ αυτής της κοινωνίας και μετά όλοι οι υπόλοιποι. Το πελατειακό κράτος είναι μια πραγματικότητα. Με μια
διαφορά όμως: Δεν γινόταν δωρεάν. Είχε ως αντάλλαγμα των «πολιτών» προς το πολιτικό σύστημα τη λευκή επιταγή για την κάθε πολιτική ηγεσία να χειριστεί τα κοινά ζητήματα, τις σπουδές της χώρας, τις προοπτικές της για την απόλυτη κρίση.
 
Πολλοί ανησυχούν για μια περίοδο αστάθειας και ακυβερνησίας μετά τις επικείμενες εκλογές. Ποια είναι η εκτίμηση των Οικολόγων Πράσινων; Γενικότερα, περιμένετε εκπλήξεις από την κάλπη;
 
Εμείς λέμε ότι η σημερινή κατάσταση είναι ισοδύναμη με ακυβερνησία, όχι μόνο τους τελευταίους μήνες αλλά και πιο πριν. Μια χώρα που έχει φτάσει σ’ αυτό το σημείο σαφώς δεν κυβερνήθηκε σωστά. Είναι σαν να μην κυβερνήθηκε καθόλου. Εκτός αν θεωρούμε διακυβέρνηση τον ορισμό κάποιου ως συνομιλητή της τρόικας ο οποίος απλώς υπογράφει ό,τι του ζητήσουν ή εφευρίσκει τρόπους και για τα χειρότερα.
 
Αν εισέλθετε στη νέα Βουλή, ποια είναι θα είναι η πρακτική και συγκεκριμένη στάση σας στο ζήτημα των ενδεχόμενων κυβερνητικών συνεργασιών; Ποια σενάρια «χωρούν» τους Πράσινους; Ποια τους αφήνουν απ’ έξω;
 
Οι Οικολόγοι Πράσινοι είμαστε δύναμη διαλόγου και συνεργασιών, όπως είναι εξ ορισμού όλα τα «πράσινα» κόμματα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι χωράμε παντού. Με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ είμαστε σε αντίθετες όχθες, από άποψη κυβερνητικής φιλοσοφίας. Και στο Μνημόνιο και στην πρακτική τους και στα νέα μέτρα που ετοιμάζουν και τα οποία δεν επιβάλλει καμία τρόικα. Μπορούμε, φυσικά, με όλους να συζητήσουμε επί μέρους θέματα. Θέλουμε να είμαστε μέρος μιας νέας πλειοψηφίας που θα πάει τη χώρα σε διαφορετική κατεύθυνση. Αυτό όμως με τη σειρά του απαιτεί να μη συζητάμε μόνο στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή όσοι είμαστε εκτός ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά να συναντηθούμε και να καταλήξουμε σε μια συμφωνία που να δίνει δ ι έ ξ ο δ ο. Γιατί η χώρα είναι έτσι κι αλλιώς στην κόψη του ξυραφιού. Το να καταστραφεί έχει μικρή διαφορά αν θα είναι με Μνημόνιο ή χωρίς.
 
Ανέκαθεν, οι Οικολόγοι Πράσινοι διαμήνυαν την πρόθεση για πολιτικές συμπράξεις. Γιατί έως σήμερα δεν έχουν γίνει πράξη, είτε προς την αριστερά, είτε προς τον ευρύτερο σοσιαλιστικό χώρο; Γιατί αρνηθήκατε την πρόσφατη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ;
 
Να τα πάρουμε όλα με τη σειρά. Το πράσινο κίνημα σε διεθνές επίπεδο συνεργάζεται στα πάντα εκτός από τις εκλογές. Πρακτικά λοιπόν ο σοσιαλιστικός χώρος μας πρότεινε ένα Υπουργείο με αντάλλαγμα λευκή επιταγή στο πρόγραμμά του. Δε διστάσαμε ούτε στιγμή, αλλά τώρα μπορεί κανείς να αναλογιστεί τι σημαίνει αυτού του είδους η λευκή επιταγή. Για την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν την αρνηθήκαμε. Επί λέξη να σας διαβάσω τι απαντήσαμε: «Μέχρι στιγμής, η πρόταση του κ. Τσίπρα φαίνεται μάλλον επικοινωνιακή, καθώς απευθύνθηκε στα άλλα κόμματα μόνο μέσω ΜΜΕ. Θέση μας είναι ο προγραμματικός διάλογος της μετεκλογικής συνεργασίας. Αν όμως υποβληθεί κανονικά, θα τη μελετήσουμε».
 
Εννοείτε ότι πρακτικά δε σας προσέγγισαν, αλλά απλώς έστειλαν μήνυμα μέσων των ΜΜΕ.
 
Η ανακοίνωση αυτή δεν υποβλήθηκε ποτέ. Για ο,τιδήποτε άλλο ήθελε κάτι από εμάς ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας, θα τον έπαιρνα ένα τηλέφωνο, θα ζητούσα μια συνάντηση και θα επικοινωνούσαμε.
 
Σε ποιο επίπεδο εξελίσσονται οι σχέσεις με τη ΔΗΜΑΡ;
 
Με τη ΔΗΜΑΡ, όταν απορρίψαμε στις αρχές του 2011 την πρόταση για φόρουμ διαλόγου, κάναμε μία αντιπρόταση, η οποία μιλούσε για θεματικό διάλογο σε συγκεκριμένα θέματα χωρίς αποκλειστικούς συνομιλητές. Συμφωνήσαμε τα θέματα, αλλάξαμε και τηλέφωνα, ποιος θα είναι ο συντονιστής του διαλόγου σε κάθε θέμα κλπ. Έγιναν πολύ λίγα πράγματα. Αυτό που έγινε ήταν μια συνάντηση κατά την οποία συζητήσαμε για το Ελληνικό και μας απάντησαν ότι από τη στιγμή που έχουμε συμφωνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δε θέλουμε να χτιστεί τίποτα, τότε δεν έχουν λόγο να συναντηθούν εκείνοι μαζί μας. Δε μας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία για να το συζητήσουμε. Για το πολιτικό σύστημα τους καλέσαμε σε ένα στρογγυλό τραπέζι στο Ζάππειο τον περασμένο Μάρτιο. Καλέσαμε τον κ. Τσουκάλη, ο οποίος ήρθε, όπως ήρθε και ο κ. Σκουράκης από το ΣΥΝ. Κάναμε μια καλή συζήτηση χωρίς, συγκεκριμένα πράγματα. Θεωρούμε ότι και η ΔΗΜΑΡ θα μπορούσε να είναι μέρος μιας εναλλακτικής λύσης. Θα πρέπει όμως να ξεκαθαρίσει τις θέσεις της. Γιατί η δική μας η στρατηγική απέναντι σ’ αυτό που θεωρούμε έλλειμμα προτάσεων της Αριστεράς είναι να κάνουμε εμείς τις δικές μας προτάσεις όσο συγκεκριμένες γίνεται και να καλούμε σε προγραμματικό διάλογο. Με την ευκαιρία να θυμίσω ότι από τις 22 Φεβρουαρίου εκκρεμεί μια πρότασή μας, γραπτή με επιστολή, προς τον κ. Κουβέλη, τον κ. Τσίπρα, την κ. Παπαρήγα και τον κ. Δημαρά -ο κ. Καμμένος
και η κ. Κατσέλη δεν είχαν φτιάξει ακόμη τα κόμματά τους- να συζητήσουμε για το Φορολογικό με αφετηρία την πολύ συγκεκριμένη πρότασή μας. Δεν έχουμε λάβει απάντηση. Ούτε προφορική, ούτε γραπτή. Από κανέναν.
 
Πώς προσεγγίζουν οι Οικολόγοι Πράσινοι τις διεργασίες στον τομέα των υδρογονανθράκων;
 
Είναι κάτι πολύ επικίνδυνο. Οι υδρογονάνθρακες στην ευρύτερη περιοχή της χώρας μας έχουν όνομα. Η Αλβανία και η Ρουμανία βγάζουν πετρέλαιο σε αρκετές ποσότητες από τη δεκαετία του ’30. Δεν είδαμε να κάνει μια σημαντική διαφορά. Δεν ξέρω αν τις βλέπουν σαν πρότυπο αυτοί που το προτείνουν. Από την άλλη πλευρά, μια πετρελαιοκηλίδα στο Αιγαίο, αν έφτανε τις διαστάσεις που είχε στον Κόλπο του Μεξικού το 2010, θα κάλυπτε όλο το Ν.Αιγαίο από την Εύβοια έως την Κρήτη και από την Πελοπόννησο έως τη Μ.Ασία. Το πιθανότερο είναι ότι τα έσοδα θα πάνε στους δανειστές και ότι τα έξοδα, όλο το κόστος, θα πάνε στους πολίτες και στο μέλλον της χώρας.
 
Ποια είναι η θέση σας γύρω από το πρόγραμμα «Ήλιος»;
 
«Ναι»αλλά όχι με δόντια. Χρειάζεται να είναι επίπλέον από τους στόχους της χώρας για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που είναι και πάρα πολύ χαμηλοί και θα πρέπει να γίνουν κι αυτοί πολύ πιο φιλόδοξοι. Πρέπει να εμπλακεί και η ελληνική βιομηχανία φωτοβολταϊκών. Χρειάζεται αυστηρότερος οικονομικός σχεδιασμός. Για παράδειγμα μπορεί να χωρέσουν στα παλιά λιγνιτορυχεία της Κοζάνης που είναι κατεστραμμένη γη. Δεν ξέρω όμως αν μπορούν να χωρέσουν σε αγροτική γη ή σε δασική έκταση. Και οπωσδήποτε ένα τέτοιο πρόγραμμα χρειάζεται πάρα πολύ μεγάλες επενδύσεις για δίκτυα μεταφοράς. Αυτές δεν μπορεί να αποτελούν ελληνική ευθύνη. Θα πρέπει να τις αναλάβουν οι Γερμανοί.
 
Κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση τα μέτρα στο Μεταναστευτικό;
 
Το πολιτικό σύστημα προσφέρει στους πολίτες ρητορική για την ασφάλεια, προκειμένου να ξεχάσουμε ότι έχει καταστρέψει τη ζωή μας. Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε μια σοβαρή μεταναστευτική πολιτική. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να το ξεπερνάμε με
συνθήματα. Χρειάζεται νόμιμη διεθνής μετανάστευση, έστω και περιορισμένη, ώστε να υπάρχουν λιγότερα κίνητρα για κάποιον να προσφύγει στην παράνομη μετανάστευση και στα κυκλώματα. Επιπλέον, χρειάζεται μια σαφής πολιτική ευθύνη, λειτουργική και φερέγγυα, που να μην αφήνει τους ανθρώπους να περιμένουν μήνες
και χρόνια για να υποβάλουν αίτηση ασύλου, που να μη δέχεται 10 ή 15 αιτήσεις την εβδομάδα και να μη σκοτώνονται και άνθρωποι προσπαθώντας να’ ρθουν στην ουρά για να υποβάλουν την αίτηση. Στην Ευρώπη περίπου ένα 28% των αιτήσεων ασύλου εγκρίνονται και αυτός που έχει την έγκριση μπορεί να ταξιδέψει σε οποιαδήποτε
χώρα της Ευρώπης θέλει.
 
Στο μεταξύ, τα κέντρα κράτησης αποτελούν μέρος της λύσης;
 
Όχι, δεν αποτελούν. Εμείς δεχόμαστε κέντρα φιλοξενίας αλλά όχι κράτησης. Δεν είναι αδίκημα η παράνομη μετανάστευση. Χρειάζεται σωστή διαχείριση, σωστή στρατηγική και κυρίως μια πολιτική που θα συμφιλιώνει τις ανησυχίες των Ελλήνων με τις ανάγκες των μεταναστών. Γιατί σε καιρούς σαν αυτούς ο εθελοντισμός και η
αλληλεγγύη είναι αδιαίρετα στοιχεία. Αν βρούμε αποδιοπομπέους τράγους τους μετανάστες, μεθαύριο θα σφαχτούμε μεταξύ μας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΛΑΟΣ ζήτησε ήδη ελεύθερη οπλοφορία για όλους.
 
Πώς ερμηνεύετε την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα;
 
Δεν είναι καθόλου παράδοξο. Νομίζω ότι ο κ. Βορίδης και ο κ. Χρυσοχΐδης, μπροστά στην αγωνία τους να κερδίσουν ψήφους και να ξαναμπούν στη Βουλή, κάνουν παράλληλα και την εκστρατεία της Χρυσής Αυγής.