Απρίλιος 2010. Ολονύκτια ιεροτελεστία, στην πλατεία. Ετοιμάζονταν το κεσκέκι. Πανηγύρι, τ΄αη Γιωργιού, στα Μελίσσια. Τα καζάνια σιγόβραζαν. Άναβαν γύρω απ τη φωτιά, ψήνονταν από τη ρακή και οι λέξεις: ’’ Κουβέντα κάνουμε. Όχι καφενείο’’, θύμωσε ο κυρ-Αντώνης.

Υποδηματοποιός στα μεγάλα θέατρα, τώρα υπό σύνταξη θαυματοποιός παπουτσής για κάθε πενιχρό βαλάντιο, έδωσε σκέρτσο σε πολλά επώνυμα τακούνια που διέπρεψαν στο θεατρικό σανίδι. Το ένα ράφι για παπούτσια στο εργαστήρι του , τόχει βιβλιοθήκη. Εκείνος, έθεσε από νωρίς το θέμα.
– ‘’Τι θα κάνουμε τώρα ,μωρέ; Δεν έχουμε και δικό μας νόμισμα για καμιά υποτίμηση. Μας ξέκανε, ο κινέζος.’’

-‘’Άστα ρε Αντώνη, αν είχαμε την δραχμούλα, ξέραμε τι θα κάναμε. Τώρα τι γίνεται; Και μην τα λες αυτά δυνατά, γιατί θα μας μαζέψουν με τις άσπρες μπλούζες. Αρκετές διακοπές δεν κάναμε στους Παρθενώνες;’’, αντιγύρισε ο πρεσβύτερος της παρέας.

– ‘’Σκιαχτήκαμε τώρα. Καλά τα λέει, ο Αντώνης. Κι ο γιός σου, τα ίδια πιστεύει. Αλλά ποιός τον ακούει; Τι φοβάσαι βρε; Μη χαθούν τα πέντε ψωροευρώ που έχεις για το ξόδι;’’ σήκωσε τη φωνή, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα συμβία.

-‘’Καλά, δεν βρίσκεται κανένας να τα πει σ΄αυτούς που κυβερνάν; Τι συμβούλους έχουν; Κάτι θα ξέρουν περισσότερο. Κάτι θα γίνει, δεν μπορεί’’, ψιθύρισε ο αισιόδοξος της παρέας.

Κύλησε η κουβέντα μέχρι το πρωί. Συμφωνίες, διαφωνίες ,δραχμές, ευρώ, βάφτισέ το Μήτσο αρκεί να ζήσουμε, κόντρες κι ελπίδα. Μαζεύτηκε κι η νεολαία. Η μπύρα στα δύο, το κεσκέκι ήταν τσάμπα. Πρέπει να το γλυτώσουμε το ΔΝΤ.

Όπως πάντα, στην Ελλάδα, στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της, η μεγάλη ελπίδα της κοινωνίας, είναι η Αριστερά. Με αυτό το Α κεφαλαίο που διαβάζεται διαφορετικά σε περιόδους εκτάκτου ανάγκης. Μαζί με τη φωνή διαστέλλεται και το βλέμμα, σαν την ακούς στην Αγορά. Μεγάλη λέξη. Σαν την ακούς από τους αριστερούς ακούγεται μισή, σαν ψέμα.

Την ίδια εποχή, κι ενώ ο κόσμος μυρίστηκε με τη μία το πρόβλημα, η δική του Αριστερά, βολόδερνε έκπληκτη από το σοκ της Αποκάλυψης. Ενεοί , έμπλεοι ήττας ιστορικής και υποκειμενικής , οι προεξάρχοντες, μακριά από τις διαθέσεις της κοινωνίας κρατούσαν σταθερά τη θέση του γκρινιάρη αριστερού ψάλτη. Και επειδή η Ιδέα είναι βεβαρημένη από πολλές ιστορικές ήττες, ακούσιες και εκούσιες, έχει χάσει την επαφή της με τις πάλλουσες από την κρίση μάζες των εργαζομένων και της νεολαίας.

Νικητής το κόμμα του ΚΑΝΕΝΑ. Ύβρις;

Είθισται να ανήκει στην Αριστερά το προνόμιο της ταξικής ανάλυσης της κοινωνίας. Είθισται να μιλάει η Αριστερά στο όνομα των λαών. Και η κοινωνία να βρίσκεται πάντα πίσω από την πολιτική της πρωτοπορία, αδύναμη και νικημένη από τον αγώνα για τον επιούσιο άρτο ή το παντεσπάνι. Είχε όμως φύλακα άγγελο, την Αριστερά. Και κύλαγε ο καιρός και ο σοσιαλισμός δραπέτευε ανεπαισθήτως από τα όνειρα. Αυτή η αμαρτία δεν βαραίνει την κοινωνία . Ο κακούργος και πανούργος καπιταλισμός πού τόσο ροκάνισε τα χρηστά ήθη όλων μας, δεν άφησε απ έξω τα κόμματα της Αριστεράς και τις ηγεσίες τους. Και είναι το τελικό Προϊόν και η Τιμή του, που μετράει για όλους στην Αγορά.

Μήπως όμως η ελληνική κοινωνία ζητάει ξαφνικά πιο πολλά απ όσα μπορούν οι πολιτικοί της εκφραστές;

Η ιστοσελίδα ΑΦΟΡΜΗ, βρέθηκε από την πρώτη στιγμή, στην πρωτοπορία των εναλλακτικών μέσων ενημέρωσης, πιάνοντας τους σφυγμούς της πραγματικής ζωής. Έβαλε από τους πρώτους το λιθαράκι της για την αφύπνιση των αριστερών συνειδήσεων και την ριζοσπαστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.

Δημιούργησε το έναυσμα για την καλλιέργεια πεδίου ιδεολογικής και ταξικής πάλης και κάλυψε όσο μπορούσε τις ανεπάρκειες της οργανωμένης Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Λόγω της φύσης του μέσου, χιλιάδες άνθρωποι είχαν την τύχη να ακούσουν απόψεις ,που θα έμεναν στο σκοτάδι ή θα τριγύριζαν στην Αγορά ,μισές και διαστρεβλωμένες. Διαμορφώθηκε ένα πεδίο προσπάθειας για την ενότητα και τον διάλογο της Αριστεράς, που στάθηκε ιδιαίτερα χρήσιμο στην συγκυρία των πρώτων μηνών της κρίσης.

Τα νούμερα θέασης των πρώτων συνεντεύξεων εκφράζουν την αλήθεια της περιόδου.

Σ. Λαπατσιώρας- Γ. Μηλιός : total loads 343.260
Κώστας Λαπαβίτσας : total loads 1.071.616
Πέτρος Παπακωνσταντίνου : total loads 526.807
Αλαβάνος Αλέκος : total loads 364.816
Ήταν Άνοιξη- Καλοκαίρι του 2010.

Όσο βάθαινε η κρίση και όσο η επίσημη θέση της Αριστεράς μιλούσε για απογοήτευση των λαϊκών στρωμάτων και οπισθοχώρηση του συνδικαλιστικού κινήματος, τόσο μεγάλωνε η αντίδραση προς το πολιτικό σύστημα. Με αυτό τον τρόπο εκφραζόταν και η διαμαρτυρία προς τις ανεπάρκειες της Αριστεράς, που ούτε τα αποτελέσματα των εκλογών καλοκατάλαβε και στις σφυγμομετρήσεις ακόμα αναρωτιέται :’’ Για μας να λένε;’’.

Πάλι όμως, κάποιοι από τους πρωτοπόρους της εναλλακτικής ενημέρωσης , άκουσαν το βουητό, από τους ψιθύρους της κοινωνίας ,που μεγάλωνε και το μετέτρεψαν σε φωνή. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν άμεση. ‘’Υπάρχει λύση ’’.

Tο ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία ξεπέρασε κάθε προηγούμενο θέασης.

Τα στοιχεία μιλούν:

Περισσότερα από 800.000 views στους players
410.000 μοναδικά ip στο site.

Στις 4 Φεβρουαρίου 2011 υπήρχαν τέσσερις αναφορές στο Google στη λέξη Debtocracy. Σήμερα ξεπερνούν το 1.3 εκατομμύριο.

Περίπου 1.000.000 impressions στο twitter. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει έλληνας που να μην του εμφανίστηκε τουλάχιστον μια φορά στο timeline.

Το 80% των αρνητικών σχολίων προέρχεται από το 5% των χρηστών του Twitter. 14 λογαριασμοί κάνουν τη συντριπτική πλειοψηφία των αρνητικών σχολίων.

Ζητήθηκαν 8.000 ευρώ για βασικά έξοδα. Το κοινό έδωσε σχεδόν τα διπλά μαζί με τα έξοδα διανομής.

Οι συντελεστές του Debtocracy έδωσαν πίσω στην ελληνική κοινωνία ένα κομμάτι από την χαμένη της αξιοπρέπεια. Ένοιωσε ο κόσμος ότι μπορεί να ακουστεί η δική του φωνή. Βίωσε την συλλογικότητα που συντελέστηκε από τους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ μέσω της οικονομικής όσο και της πολιτικής και αισθητικής διαδρομής της παραγωγής του. Χιλιάδες νέοι μαθητές και φοιτητές είδαν το βίντεο και υπέγραψαν την διακήρυξη ενάντια στο χρέος. Σε όλη την Ελλάδα είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν να δραστηριοποιηθούν για την ανάπτυξη κινήματος απελευθέρωσης από το χρέος.

Την προτεινόμενη διέξοδο από την κρίση, το λαϊκό και ταξικό ένστικτο την έχει αντιληφθεί από καιρό αλλά δεν μπορεί από μόνο του να την εκφράσει και να την απαιτήσει. Θέλει στήριξη. Αυτή είναι η ελληνική κουλτούρα της μαζικής και πολιτικής δράσης μέχρι σήμερα. Η γραμμή. Και δεν μπορεί να αλλάξει από τη μία μέρα στην άλλη. Kαι οι εξαιρέσεις, που έχουμε μέχρι στιγμής, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Γι αυτό και οι ευθύνες τον αριστερών κομμάτων, είναι τεράστιες.

Το κριτήριο της κοινωνίας βαθαίνει, οι απαιτήσεις της μεγαλώνουν. Ο κόσμος αντλεί πλέον τις πληροφορίες του και από τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και προϊούσης της κρίσης επιζητά την συνολική λύση. Η επιθυμία εύρεσης διεξόδου από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας μπορεί όμως εύκολα να μεταστραφεί προς κατευθύνσεις επικίνδυνες και ανεπιθύμητες. Η πλέον κωμικοτραγική εκδοχή της έκφρασης αποδοκιμασίας προς τα κόμματα που θα σηματοδοτούσε με γελοίο τρόπο μία ακόμη ήττα της Αριστεράς θα ήταν η απαίτηση για κυβέρνηση προσωπικοτήτων. Ας μη μας βρει και τέτοιο κακό.

Η επιτυχία του τριήμερου συνεδρίου, για την σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του Δημοσίου χρέους, με την ενεργή συμμετοχή δυόμιση χιλιάδων ελλήνων πολιτών, επιβεβαιώνει την ανάγκη για άμεση πολιτική αλλαγή και διατυπώνει προς την Αριστερά το πάγιο αίτημα για στρατηγική και τακτική απάντηση στη συγκυρία.

Το στοίχημα για τη Αριστερά παραμένει . Μέτωπο με Πρόγραμμα.
Το ρεύμα αμφισβήτησης που δημιουργείται στην κοινωνία θα εκφραστεί. Αν το μπαζώσεις αργά ή γρήγορα θα σε πνίξει και θα παρασύρει μαζί του χαμένες ευκαιρίες ,απαρηγόρητα γιατί, δριμεία κατηγορώ, μεγάλα λόγια για επαναστατικά προγράμματα και λαϊκές κυβερνήσεις και κάνα παπούτσι απ αυτά που χάσκουν και παρασύρονται στις νεροποντές. Μπορεί να είναι του κυρ- Αντώνη. Του ίδιου.

Τον τίτλο τον δανειστήκαμε από το μυθιστόρημα της Μαριάννας Τζιαντζή, ‘’Παπούτσια για πέταμα’’, εκδ.Κατσανιώτη 1990