Είναι όμορφη και δεν είμαι μόνο εγώ που το καταλαβαίνω, αυτό όλοι το σκέφτονται και πολλοί το λένε, κυρίως οι γυναίκες, γιατί στους άντρες δεν θεωρούνται πρέποντα τέτοιου είδους σχόλια, εκείνο όμως που επίσης σκέφτονται και δεν το λένε είναι ότι παίζει το μάτι της, έτσι ακριβώς άκουσα να λέει η Κατίνα στη Στάσα τη χήρα ένα βράδυ που δεν ήξεραν ότι ήμουνα χωμένος λόγω κρυφτού πίσω από το αγιόκλημα… «Το τελευταίο τραμ», μυθιστόρημα του Θανάση Καρτερού, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Ads

Όλα άρχισαν στην τρυφερή μου ηλικία, όταν ανάμεσα σε άρβυλα και εμβατήρια, σε εκτελέσεις και κονσερβοκούτια, η μάνα μου δραπέτευε απ’ τη φυλακή του πατέρα
μου στον έρωτα για κάποιον άλλο, κι έπαιρνε ένα δρόμο γεμάτο κολόνιες και μπριγιόλ. Απ’ το μικρό σκάνδαλο της γειτονιάς, αλλά και απ’ το μεγάλο της εποχής, ακόμα δεν έχω καταλάβει με ποιο τρόπο τη σκαπούλαρα. Στις απαντήσεις που αναζήτησα δεν τα πήγα τόσο καλά. Ακόμα κι αυτές που μετά κόπου απέκτησα τις πάτησε το τελευταίο τραμ εκείνης της σαββατιάτικης νύχτας που δεν ξέχασα ποτέ.

Ο Θανάσης Καρτερός γεννήθηκε το 1947 στη Θεσσαλονίκη και ζει στην Αθήνα. Συμμετείχε από τα φοιτητικά του χρόνια στο κομμουνιστικό κίνημα, φυλακίστηκε από τη δικτατορία και μετά τη μεταπολίτευση ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Εργάστηκε πρώτα στο Ριζοσπάστη, του οποίου υπήρξε και διευθυντής, και αργότερα σε άλλες εφημερίδες και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Σήμερα διατηρεί τη στήλη «Της Ώρας» στην Αυγή. Το πρώτο του βιβλίο, Ο σύντροφος Πολύφημος και η μισή αλήθεια – Ιστορίες τσέπης για όσους επιμένουν, κυκλοφόρησε το 2010 από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.