Ενώ ξεκίνησε με ενθαρρυντικούς οιωνούς, η θητεία του Μπάρακ Ομπάμα μοιάζει όλο και περισσότερο με διαδοχή δοκιμασιών. Κυρίως για τους οπαδούς του προέδρου των ΗΠΑ. Η συμφωνία που ο τελευταίος δρομολόγησε με την πλειοψηφία των Ρεπουμπλικανών της Βουλής των Αντιπροσώπων (παρά την εκλογική τους αποτυχία τον περασμένο Νοέμβριο, οι Δημοκρατικοί διατηρούν τον έλεγχο της Γερουσίας) είναι κακή για τρεις τουλάχιστον λόγους:

Ads

1) Συνιστά παράδοση του Λευκού Οίκου αναφορικά με ένα ευαίσθητο σημείο, αυτό της ενδεχόμενης αύξησης των φόρων. Ο Ομπάμα πράγματι αποδέχθηκε το σύνολο της επερχόμενης μείωσης του αμερικανικού δημοσιονομικού ελλείμματος να προέλθει από την περικοπή των δημόσιων πιστώσεων, του πολιτικού και στρατιωτικού τομέα. Πριν από μόλις τρεις μήνες, ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι Ρεπουμπλικανοί δεν θα φανταζόντουσαν ποτέ μια τέτοια εξέλιξη. Ωστόσο το επίπεδο φορολόγησης στις ΗΠΑ έχει φθάσει το χαμηλότερο σχεδόν σημείο του (κυρίως σε ό,τι αφορά στις μεγάλες περιουσίες), ενώ, σε ένα δύσκολο οικονομικό περιβάλλον, με σοβαρή ανεργία (9.2%), οι κοινωνικές δαπάνες αντιπροσωπεύουν ένα απαραίτητο όσο ποτέ δίχτυ ασφαλείας (κυρίως για τις χαμηλών οικονομικών εισοδημάτων οικογένειες και τις μεσαίες τάξεις). Εκεί, οι θυσίες -για άλλη μια φορά- δεν θα αγγίξουν τους προνομιούχους. Είναι αλήθεια ότι οι τελευταίοι είναι εκείνοι που χρηματοδοτούν τις προεκλογικές εκστρατείες.

2) Η επικυρωθείσα από τα δύο σώματα του αμερικανικού Κογκρέσου συμφωνία μαρτυρεί εξάλλου και την απώλεια εξουσίας και κύρους του προέδρου των ΗΠΑ, σε μια στιγμή όπου ξεκινάει η προεκλογική εκστρατεία για το 2012. Αφού διαπραγματεύθηκε με τους πολιτικούς του αντιπάλους, αφού βρέθηκε στο επίπεδό τους, ο Μπ. Ομπάμα υποχώρησε απέναντί τους επί της ουσίας. Για άλλη μια φορά, οι πράξεις του δεν είναι στο ύψος των λόγων του. Η προεδρία του εμφανίζεται υποτιμημένη. Η “κεντρώα” μανία του συμβιβασμού, που χαρακτηρίζει τον Μπ. Ομπάμα, θα επιφέρει απώλεια ενθουσιασμού στο στρατόπεδο των οπαδών του, που ήδη αισθάνονται θλίψη, και θα λειτουργήσει προβληματικά ως προς την υποψηφιότητά του για δεύτερη θητεία. Πράγματι, ακόμη και οι βουλευτές, που υποτίθεται ότι πρέπει να στηρίζουν τον πρόεδρο, διαμαρτυρήθηκαν μπροστά στις υπερβολικές υποχωρήσεις του Λευκού Οίκου: έτσι, στη Βουλή των Αντιπροσώπων, οι μισοί από τους Δημοκρατικούς ψήφισαν κατά της δημοσιονομικής συμφωνίας (95 υπέρ, 95 κατά), ενώ τα 3/4 των Ρεπουμπλικανών βουλευτών ψήφιζαν υπέρ (174 έναντι 66).

3) Τα μέτρα λιτότητας, που αυτό το σχέδιο επικυρώνει, έρχονται τη χειρότερη στιγμή, ενώ οι ΗΠΑ μοιάζουν να εισέρχονται -ή να ξαναπέφτουν- στην ύφεση. Κατά κάποιο τρόπο, αυτή είχε περιοριστεί από ένα σχέδιο ανάκαμψης. Ενώ η κατανάλωση των νοικοκυριών πέφτει και η βιομηχανική παραγωγή έχει βαλτώσει, η αμερικανική οικονομία βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με μια δόση λιτότητας.

Βέβαια το όριο του δημοσίου χρέους ανέβηκε, αλλά αυτή η επιχείρηση θα ήταν πολύ συνηθισμένη, σχεδόν αυτόματη (έχει λάβει χώρα 78 φορές από το 1960…) αν οι Ρεπουμπλικανοί δεν είχαν εκβιάσει -και αναγκάσει σε υποχώρηση- τον πρόεδρο των ΗΠΑ με αντάλλαγμα μια νέα άνοδο. Από τη σκοπιά τους, η επιχείρηση εκβιασμού ήταν πολύ επιτυχημένη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα επαναληφθεί.

Ένα δρακόντειο πρόγραμμα, ρεπουμπλικανικής έμπνευσης, μια “τσαλακωμένη” προεδρία, μια ύφεση που καραδοκεί: όλες οι προϋποθέσεις είναι παρούσες για μια προεκλογική προεδρική εκστρατεία την οποία οι Δημοκρατικοί έχουν κάθε λόγο να φοβούνται.

Όπως δημοσιεύτηκε στην Αυγή, 04 Αυγούστου 2011