Η οικονομική στήριξη της Ελλάδας από Ε.Ε. και ΔΝΤ, η αγορά ομολόγων υπερχρεωμένων χωρών από την ΕΚΤ και η δημιουργία μηχανισμού στήριξης του Ευρώ υπήρξαν επιλογές που στηρίχθηκαν σε πειστικά επιχειρήματα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε από τώρα το επόμενο βήμα: Την αναδιάρθρωση, υπογραμμίζει η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung.

Ads

Σε άρθρο γνώμης της, η Catherine Hoffmann σημειώνει πως οι επενδυτές είχαν επαρκή χρόνο για να διαπιστώσουν τις οικονομικές διαφορές των χωρών της Ευρωζώνης. Οι τράπεζες είχαν τη δυνατότητα να πωλήσουν αμφιλεγόμενα ομόλογα. Και το μέλλον του Ευρώ δεν αμφισβητείται πλέον ούτε από τους κερδοσκόπους της Wall Street.

Παρ’ όλα αυτά δεν κινείται τίποτα. Οι διασώστες επιμένουν ακόμα στην πορεία που έχουν χαράξει. Σήμερα βιώνουμε μία φάση υποκρισίας και απώθησης στην ευρωπαϊκή πολιτική.

Κάθε κριτική στα μέτρα που λαμβάνει η Ε.Ε. γίνεται αντιληπτή ως επίθεση κατά της Ευρώπης, πίσω από την οποία κρύβονται είτε ελλιπής κατανόηση είτε η απληστία αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών, που συνωμοτούν κατά της Ευρώπης.

Τα παραπάνω επιχειρήματα δεν αξίζουν να σχολιαστούν. Το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες επιμένουν, όμως, να παραμυθιάζουν τους Γερμανούς ότι η θεραπεία τους έχει αποτέλεσμα. Καμία τράπεζα δεν πρέπει να ματώσει, μόνο οι πολίτες. Έλληνες, Ιρλανδοί και Πορτογάλοι υφίστανται μειώσεις μισθών και συντάξεων προς όφελος της ανταγωνιστικότητας και της δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Η Ελλάδα, πιστεύουν οι διασώστες, θα επιστρέψει στις αγορές σε δύο χρόνια. Οι επενδυτές θα έχουν πειστεί από την μεταμόρφωση των Ελλήνων που θα τους δανείσουν αμέσως φρέσκο χρήμα, έτσι πιστεύουν. Και η Αθήνα θα μπορεί να εξυπηρετεί το κολοσσιαίων διαστάσεων χρέος της.

Οι αμφιβολίες για τη λογική αυτή αυξάνονται. Τα ελληνικά ομόλογα κατακρημνίζονται, επειδή τα προγράμματα λιτότητας δεν αποδίδουν καρπούς. Το δημόσιο χρέος αυξάνεται, ο λαός αντιδρά. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές δεν πιστεύουν σε μία ήπια λύση του προβλήματος, αλλά φοβούνται την αναπόφευκτη κατάρρευση. Δάκρυα και λυγμοί είναι η τρίτη πράξη του ελληνικού δράματος. Οι ευρωπαϊκές ελίτ εμφανίζονται σαστισμένες: Τι θα γίνει εάν αποτύχει η φυγή τους από την πραγματικότητα;

Όσο οι Βρυξέλλες συνεχίζουν να αγοράζουν χρόνο, τόσο η Ελλάδα θα βυθίζεται στη δίνη του χρέους μέχρι που ο νυν μηχανισμός στήριξης θα αντικατασταθεί το 2013 από έναν νέο.

Η κυβέρνηση της Αθήνας έχει τεθεί υπό επιτροπεία και τα παλαιά χρέη της αντικαθίστανται από νέα. Σε λίγα χρόνια όλοι, κράτη της Ευρωζώνης, ΔΝΤ και ΕΚΤ, θα διαθέτουν ελληνικά ομόλογα, η αναδιανεμητική ένωση θα είναι πραγματικότητα. Πού είναι ο «Nicolas Brady της Ευρώπης» να δώσει τέλος στον παραλογισμό αυτό;

Οι πιστωτές της Ελλάδας – ίσως και άλλων υπερχρεωμένων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας – θα πρέπει να παραιτηθούν τμήματος των απαιτήσεών τους. Δε γίνεται διαφορετικά. Εάν το «κούρεμα» γίνει εγκαίρως, κρατικοί διασώστες και ιδιώτες πιστωτές θα μοιραστούν το βάρος.

Η Ελλάδα είναι βυθισμένη σε χρέη ύψους 340 δισ. Ευρώ. Για να μπορεί η Αθήνα να εξυπηρετεί τα χρέη της, θα πρέπει να απελευθερωθεί από το 60% αυτών. Το πλεονέκτημα της λύσης αυτής είναι ότι το κόστος δεν το υφίσταται μόνο ο πολίτης.

Η προτεινόμενη λύση μπορεί να λειτουργήσει μόνο, εάν οι πολιτικοί εγκαταλείψουν τις ψευδαισθήσεις τους. Τότε η αναδιάρθρωση μπορεί να γίνει σε εθελοντική βάση. Μία τέτοια κίνηση θα ήταν τολμηρή και θα ενείχε κινδύνους.

Οι πολιτικοί του Βερολίνου πρέπει να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους τη στροφή 180 μοιρών από τη διάσωση στο «κούρεμα». Το σοκ της αναδιάρθρωσης θα γίνει σίγουρα αισθητό και σε Λισσαβώνα και Δουβλίνο.

Το Ευρώ, όμως, θα επιζήσει, μάλλον θα ενισχυθεί κιόλας, εάν τα κράτη σταματήσουν να αναλαμβάνουν χωρίς όρους την ευθύνη για άσκηση κακής πολιτικής.