Επιζώσα του Άουσβιτς / Ο κόσμος δεν έχει πάρει το μάθημά του από τη φρίκη

Όταν η Agnes Darva μεταφέρθηκε από την Ουγγαρία στο Άουσβιτς το 1944, γλίτωσε από το να σταλεί κατευθείαν στους θαλάμους αερίων μαζί με άλλα παιδιά, κυρίως επειδή το παλτό της είχε κλαπεί στο γκέτο και η μητέρα της είχε κόψει τις πλεξούδες της από φόβο για τις ψείρες.

Το παλτό που δανείστηκε από τη μητέρα της και το αυτοσχέδιο χτένισμα την έκαναν να μοιάζει μεγαλύτερη στον Γιόζεφ Μένγκελε, τον «Άγγελο του Θανάτου» του Άουσβιτς, ο οποίος επέλεγε ποιος ήταν κατάλληλος για εργασία στο στρατόπεδο και ποιος έπρεπε να θανατωθεί, δήλωσε η Darvas, σήμερα 92 ετών, στο Reuters.

«Κατά τη διάρκεια της επιλογής, ο Μένγκελε παραπλανήθηκε από τα κοντοκουρεμένα μαλλιά μου και το παλτό μου, παρόλο που ήμουν μόλις 12 ετών», δήλωσε στο σπίτι της στο κέντρο της Βουδαπέστης ενόψει της 80ής επετείου της απελευθέρωσης του Άουσβιτς στις 27 Ιανουαρίου.

Η ίδια και η μητέρα της στάλθηκαν στο στρατόπεδο του Πλασσόου για να δουλέψουν σε ένα λατομείο με μια αξίνα τόσο βαριά όσο και η ίδια και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν σε ένα άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Μαουτχάουζεν. Όταν έφτασαν στο στρατόπεδο εξόντωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν, δεν μπορούσε πλέον να περπατήσει, παρά μόνο να συρθεί, λόγω τύφου και χολέρας που κόλλησε από το βρώμικο νερό.

Τις ημέρες πριν από την απελευθέρωση του στρατοπέδου από τα βρετανικά στρατεύματα στις 15 Απριλίου 1945, δεν υπήρχε καθόλου νερό. Το περιέγραψε ως την «κόλαση όλων των κολάσεων».

«Οι Βρετανοί ήρθαν … χρησιμοποίησαν μεγάφωνα από τα αυτοκίνητα λέγοντας ότι είστε ελεύθεροι τώρα και θα σας βγάλουμε από αυτή την κόλαση», είπε. «Υπήρχαν σωροί από πτώματα τριγύρω».

«Είχαμε μια αρκετά μεγάλη οικογένεια, 72 στενοί συγγενείς, ξαδέρφια, θείες», λέει η Darvas, ανατρέχοντας σε φωτογραφίες από τα ευτυχισμένα και, όπως λέει, κακομαθημένα παιδικά της χρόνια στην οικογενειακή βίλα. Όλη η οικογένειά της ωστόσο εξοντώθηκε από τους ναζί.

Ο κόσμος δεν έχει ακόμα πάρει το μάθημά του από τη φρίκη που υπέστησαν τόσοι πολλοί άνθρωποι, υπογραμμίζει επίσης.

«Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν τα μνημονεύουν, τότε αυτά τα πράγματα δεν θα συμβούν. Λοιπόν, αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα, ίσως όχι με τους Εβραίους, αλλά με κάποιες άλλες εθνότητες … ποτέ δεν υπήρξε τόση σκληρότητα στον κόσμο».