Πριν είκοσι χρόνια – ίσως και παραπάνω – μιλούσαμε για την κοινωνία των δύο τρίτων. Ήταν η κοινωνία που τα δύο τρίτα της θα διαβιούσαν ικανοποιητικά και το υπόλοιπο ένα τρίτο θα βρισκόταν στο κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο.

Ads

Τα δύο τρίτα θα διαμόρφωναν τις πολιτικές πλειοψηφίες και το ένα τρίτο θα υφίστατο την περιθωριοποίηση και τον κοινωνικό και οικονομικό αποκλεισμό.

Τα χρόνια πέρασαν, ο νεοφιλελευθερισμός επικράτησε πλήρως, η επιθετικότητα του δημιούργησε ακραίες πολωμένες κοινωνίες, με τις ανισότητες να γίνονται όλο και πιο έντονες. Το χάσμα πλουσίων φτωχών συνεχώς διευρύνεται. Και εκεί που μιλούσαμε για κοινωνίες των δύο τρίτων, σήμερα πλέον φτάσαμε να έχουμε κοινωνίες του ενός τρίτου. Το ένα τρίτο τα καταφέρνει ή και ευημερεί και τα δύο τρίτα βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης και της φτώχειας.

Αυτό ακριβώς βιώνουμε στην Ελλάδα σήμερα. Υπάρχει το ένα τρίτο του πληθυσμού που απολαμβάνει ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο και τα υπόλοιπα δύο τρίτα που τα φέρνουν – δεν τα φέρνουν βόλτα. Τους φτάνει – δεν τους φτάνει ο μισθός κι η σύνταξη τους.
Αυτά το αρκετά συμπαγές ένα τρίτο, είναι ικανό να διαμορφώνει πολιτικές πλειοψηφίες και να συντηρεί αυτό το άδικο πολιτικό σύστημα. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει χτίσει την κυριαρχία της πάνω στο συμπαγές, ευνοημένο και βολεμένο ένα τρίτο της κοινωνίας .

Ads

Έχει στηθεί ένα μαγαζάκι που καρπούται ανισομερώς τον πλούτο της χώρας και οι πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται έχουν ένα σαφώς ένα ταξικό πρόσημο υπέρ του.

Αυτή η ταξική μεροληψία – υπέρ του ενός τρίτου – γίνεται συντονισμένη προσπάθεια ώστε να μην αμφισβητείται. Να φαίνεται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Προσπαθούν να ελέγξουν πλήρως την ενημέρωση. Οι επιχειρηματίες των ΜΜΕ και οι top δημοσιογράφοι που εργάζονται σε αυτά, έχουν κοινό συμφέρον τη διαιώνιση της ευνοϊκής για αυτούς κατάστασης. Και η κυβέρνηση τους το ανταποδίδει. Με ευνοϊκές ρυθμίσεις και νόμους. Η διαπλοκή σε όλο της το μεγαλείο.

Τίποτα δεν τους ξεφεύγει. Είναι χαρακτηριστικό το μαύρο της ΕΡΤ στην πρωτοχρονιάτικη συναυλία που οργάνωσε ο δήμος Αθηναίων.

Μαύρο διότι την οργάνωσε ο δήμος Αθηναίων και ο δήμαρχος Χάρης Δούκας. Μαύρο γιατί η πρωτοχρονιάτικη συναυλία είχε καλλιτέχνες με άποψη και όχι καλλιτέχνες ανούσιο, νερόβραστο χυλό, ακίνδυνο για την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Αυτή είναι η πραγματικότητά σήμερα. Το βολεμένο ένα τρίτο που έχει ιδεολογικοποιήσει αυτή την ταξική μεροληψία υπέρ του. Και ότι τους αμφισβητεί και τους κρίνει το ονομάζουν λαϊκισμό και ανευθυνότητα. Οι θιασώτες του μοντέλου της κοινωνικής ερημοποίησης έχουν το θράσος να μιλάνε για λαϊκισμό και ανευθυνότητα.

Απέναντι σε αυτό το αποτελεσματικό μοντέλο επιβολής και κυριαρχίας της νεοφιλελεύθερης ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη τι υπάρχει; Υπάρχει πολυδιάσπαση. Μικρά κόμματα του 2-5%, (Νέα Αριστερά, ΜέΡΑ25, Κίνημα Δημοκρατίας). Υπάρχει ένα μεγαλύτερο κόμμα του 15-17% το ΠΑΣΟΚ, υπάρχει και ένα ενδιάμεσο κόμμα του 7-10% ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ένας αιώνια κοιμώμενος Βούδας του 8-10%, το ΚΚΕ. Με αυτές τις αναλογίες δεν πας πουθενά. Είναι αναλογίες ήττας και διαιώνισης του σημερινού καθεστώτος.

Το ταξικό ένα τρίτο δεν αντιμετωπίζεται με πολυδιασπάσεις, αριστερές κορώνες και δήθεν ιδεολογικές καθαρότητες. Δεν αντιμετωπίζεται με μικρομέγαλες αλαζονείες. Αντιμετωπίζεται με πολιτική ενότητα και με κατανόηση ότι μόνος του κανένας δεν μπορεί. Μόνον η σύνθεση και η ενότητα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας.

Και όλα αυτά να συνοδεύονται από ένα επεξεργασμένο και ριζοσπαστικό πρόγραμμα που να απευθύνεται στα δύο τρίτα της κοινωνίας που ταχύτατα περιθωριοποιούνται. Αλλιώς μαύρο σκοτάδι που μας έφαγε.

Όταν δεν προτείνεις στην κοινωνία – που πλήττεται – μια λύση κοινωνικής προστασίας, ελπίδας και προοπτικής τότε σπρώχνεις τα πράγματα προς την ακροδεξιά. Η ακροδεξιά εκμεταλλεύεται την οικονομική κρίση για να δημιουργήσει την κοινωνία της συντηρητικοποιησης, του κοινωνικού αποκλεισμού, του θρησκευτικού σκοταδισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

Έτσι είναι τα πράγματα. Ένα και ένα κάνουν δύο. Αν περιμένουμε το ΠΑΣΟΚ να γίνει κυβέρνηση, ή ο ΣΥΡΙΖΑ να ξαναδυναμώσει και να μπει σε τροχιά εξουσίας, ή να προκύψει κάτι άλλο – που προς το παρόν δεν φαίνεται στον ορίζοντα – θα περιμένουμε πολύ καιρό ακόμα. Όμως καιρός δεν υπάρχει. Η κοινωνική πραγματικότητα δεν περιμένει.

Ή θα υπάρξει εναλλακτική πρόταση κοινωνικής προστασίας, ή θα υπάρξει ακροδεξιά δυστοπία, ή θα υπάρξει διαιώνιση της κοινωνίας του ενός τρίτου.

Το 2025 θα διαμορφώσει το πολιτικό τοπίο της επόμενης τετραετίας. Στο χέρι μας και στο χέρι των κομμάτων της κεντροαριστεράς είναι η επιλογή. Διαλέγουμε και παίρνουμε…