Γιώργος Βαρεμένος / Το σπίτι του Ουγκώ: Εκεί που χώρεσε ένας γίγαντας

Αν η Place de Vosges είναι η αγαπημένη σου πλατεία στο Παρίσι, τότε σίγουρα θα έχεις κυκλώσει δεκάδες φορές το τετράγωνο περπατώντας στις στοές της και περνώντας κάποια στιγμή έξω απ΄το σπίτι του Ουγκώ.

Το σούρουπο ένας -δύο από τους σύγχρονους άθλιους απλώνουν τα στρωσίδια τους λίγα μέτρα από το σπίτι, ενώ τα φετινά Χριστούγεννα έχουν αναβαθμίσει την διαμονή στήνοντας δύο σκηνές.

Αν διέθεταν ένα κυνικό χιούμορ, θα μπορούσαν να δηλώνουν ότι είναι γείτονες του Βίκτωρος Ουγκώ.

Έτσι και αλλιώς τα πανάκριβα διαμερίσματα που βλέπουν στην πλατεία είναι απλησίαστα, εκτός και αν ήσουν ο σοσιαλιστής πρώην διευθυντής του Δ.Ν.Τ. Ντομινίκ Στρος -Καν, ο οποίος επιστρέφοντας από τις Η.Π.Α. μετά  το σκάνδαλο με την καμαριέρα Ναφισάτο Ντιάλο βγήκε στο μπαλκόνι του για να χαιρετήσει τους υποστηρικτές που είχαν συγκεντρωθεί στην περίφημη πλατεία.

Απέναντι από το σπίτι του Ουγκώ είναι η οδός απ΄ όπου περνούσαν τα μουλάρια (Rue du pas de la mule ) καθώς οι Γάλλοι διατηρούν το παραμικρό που σχετίζεται με την ιστορία τους.

Περπατώντας γύρω από την Place de Vosges δεν μπορεί να περιμένεις να φανεί ο ήλιος κάτω από το λιθόστρωτο, όπως προσδοκούσαν τον Μάη του 1968, αλλά ανεβαίνεις στο σπίτι του Ουγκώ για να νιώσεις κάτι από την αύρα και την λάμψη μιας μεγαλοφυίας.

Εκεί ο μεγάλος μαιτρ δεχόταν συγγραφείς και καλλιτέχνες όταν δεν έλειπε για πολλά χρόνια στην εξορία. Ο συγγραφέας των Αθλίων και της Παναγίας των Παρισίων περιβάλλονταν από την μαγευτική αισθητική έργων τέχνης και άλλων αντικειμένων, ενώ απ΄ το παράθυρό του απλώνονταν ο πίνακας της υπέροχης πλατείας.

Σε πρώιμο στάδιο ο Βίκτωρας Ουγκώ είχε επηρεαστεί από την μητέρα του εμφορούμενος από φιλομοναρχικές ιδέες και από την καθολική πίστη.

Όταν η ζωή και οι εμπειρίες τον μετέτρεψαν σε διαπρύσιο κήρυκα της δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού, γνώρισε την σκληρότητα της εξορίας η οποία διήρκησε συνολικά περίπου δύο δεκαετίες. Δεν δέχτηκε αρχικά ούτε την αμνηστία που του χορήγησε ο αυτοκράτορας με τον οποίο είχε συγκρουστεί σκληρά.

Ο Ουγκώ επικαλούμενος τις ακρότητές της, κράτησε αποστάσεις από την Κομμούνα του Παρισιού την οποία θεωρούσε ωραίο γεγονός αλλά άσχημα πραγματοποιημένο. Δεν ήταν θιασώτης της επαναστατικής βίας, αλλά υπέρ μιας ειρηνικής μετάβασης στο σοσιαλισμό. Αυτό δεν τον εμπόδισε να περιθάλψει τους επιζήσαντες από την ανατριχιαστική καταστολή Κομμουνάρους, εξοργίζοντας τους διψασμένους για αίμα διώκτες τους, οι οποίοι μέσα από το σύνθημα μιας Βελγικής εφημερίδας ζητούσαν να κρεμαστεί ο Γιάννης Αγιάννης στο φανοστάτη. Όλα αυτά μαζί με την απώλεια δύο τέκνων του επηρέασαν βαθιά τον συγγραφέα.

Το λιτό κρεβάτι που βρίσκεται στο σπίτι  αποτέλεσε τελικά και το νεκροκρέβατό του σε ηλικία 83 ετών.

Η κηδεία του δοξασμένου εν ζωή διανοητή, ήταν ένα συγκλονιστικά πάνδημο γεγονός, καθώς δύο εκατομμύρια άνθρωποι ακολούθησαν το φέρετρο στη πορεία προς την αιώνια ζωή μέσω μιας πανεθνικής αλλά και παγκόσμιας μνήμης.

Τη μέρα εκείνη έμειναν κλειστοί οι οίκοι ανοχής για να έχουν την ευκαιρία να τον τιμήσουν και οι γυναίκες που εργάζονταν εκεί. Ο Ουγκώ έμεινε μέχρι τέλους με την γυναίκα του Αντέλ Φουσέ  και απέκτησαν πέντε παιδιά Κάποια στιγμή κήρυξαν αποχή από το σεξ επειδή δεν ήθελαν άλλα παιδιά.

Η γυναίκα του φάνηκε να συνάπτει μια μάλλον πλατωνική σχέση με τον καλύτερό του φίλο, ενώ επίσης ο ίδιος δεν εγκατέλειψε ποτέ την αιώνια και αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί του ηθοποιό Ζυλιέτ Ντρουέ.

Οι γυναίκες των οίκων ανοχής έπαιξαν ρόλο στην ζωή ενός ανθρώπου από τον οποίο ξεχείλιζε η ευαισθησία.

Οι ίδιες μπορεί να ένιωθαν κομμάτι ενός κόσμου που εκείνος περιέγραψε. Ενός κόσμου που εκτείνεται μέχρι εκεί που ο έρωτας και το σεξ συναντούν το θάνατο.