Είναι βέβαιο και πολυειπωμένο ότι ένας από τους παράγοντες που συντέλεσαν καθοριστικά στο να φτάσει η χώρα στη γενικευμένη κρίση είναι και το είδος του συνδικαλισμού που, με την ανοχή όλων ή, πάντως, των περισσοτέρων, επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες. Ένας συνδικαλισμός χωρίς όραμα, που προτιμά ν’ αρνείται αντί να προτείνει, που φοβάται το μέλλον αντί να το προετοιμάζει και που έχει ως αποκλειστικό ή κύριο μέλημα ν’ αναπαράγει και να υπηρετεί τον εαυτό του αντί να μεριμνά πραγματικά για τα συμφέροντα αυτών που εκπροσωπεί και χάριν των οποίων υποτίθεται ότι υπάρχει.

Ads

Σ’ αυτό το είδος εντάσσεται δυστυχώς και ο συνδικαλισμός που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στο Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας, τον πρώτο επιστημονικό σύλλογο της χώρας. Με τη λογική του επαγγελματία μόνιμου συνδικαλιστή, με τη γλώσσα και τα αντανακλαστικά της συντεχνίας του παρελθόντος, με πρακτικές που απωθούν τους σοβαρούς και πετυχημένους, με μικρούς στρατούς και κολλητούς, με μικρές και μεγάλες εξυπηρετήσεις εις βάρος του γενικού καλού και της αξιοκρατίας, οι ίδιοι άνθρωποι ανακυκλώνουν τον εαυτό τους για δεκαετίες, υποβιβάζοντας διαρκώς το επίπεδό του συλλόγου και απαξιώνοντας όλο και περισσότερο την εικόνα του δικηγόρου στην ελληνική κοινωνία.

Η κατάσταση αυτή αδικεί επιπρόσθετα ένα ήδη δύσκολο στην άσκησή του επάγγελμα, που θα το θέλαμε λειτούργημα. Αντίθετα από ό,τι οι περισσότεροι νομίζουν, η δικηγορία όχι μόνο δεν είναι κλειστό, αλλά είναι το πιο ανοικτό επάγγελμα στην Ελλάδα, αφού σε αυτό εισέρχονται πάνω από 1.000 νέοι κάθε χρόνο (μόνο στην Αθήνα), χωρίς να εμποδίζεται κανείς, οι δε Έλληνες δικηγόροι, παρά τις επίπονες –και όλο και συχνότερα, πρόσθετες, στο εσωτερικό και το εξωτερικό- σπουδές τους, είναι οι χαμηλότερα αμειβόμενοι στην Ευρώπη, με το μηνιαίο μισθό των 700 ευρώ ν’ αποτελεί όνειρο για χιλιάδες νέους…

Η σώρευση και επιδείνωση των προβλημάτων, οι παθογένειες στην ποιότητα και, ιδίως, στην ταχύτητα απονομής της Δικαιοσύνης, σε συνδυασμό με τη γενικότερη οικονομική αλλά και θεσμική κρίση της χώρας συγκροτούν ένα εκρηκτικό μείγμα. Οι δικηγόροι, αλλά και η κοινωνία, χρειάζονται επειγόντως λύσεις, οι οποίες υπάρχουν, αλλά δεν εφαρμόζονται, γιατί οι επαγγελματίες συνδικαλιστές προτιμούν να επωφελούνται από τις αδυναμίες αντί να τις επιλύουν. Η Δικαιοσύνη χρειάζεται επειγόντως τις προτάσεις και τη συνεργασία των δικηγόρων προκειμένου να ξανακερδίσει τη χαμένη αξιοπιστία της. Η τήρηση των κανόνων, χαρακτηριστικό γνώρισμα και απαραίτητο συστατικό της Δημοκρατίας, αντί να είναι το αντικείμενο καθολικής απαίτησης, έχει γίνει, από σκοπιμότητα ή από αφέλεια, αντικείμενο αμφισβήτησης απ’ όλο και περισσότερους και γι’ αυτό έχει ανάγκη τη σοβαρή, υπεύθυνη και, κυρίως, επιστημονική φωνή του μεγαλύτερου Δικηγορικού Συλλόγου της χώρας, η οποία είτε λείπει εντελώς είτε είναι υπερβολικά κατώτερη των περιστάσεων.

Τώρα που μία περίοδος παρακμής έφτασε στο όριό της και που σε πολλούς τομείς ισχυριζόμαστε ότι είναι η στιγμή που πρέπει ν’ αλλάξουμε τα πράγματα, ιδού πεδίο δόξης, αν όχι λαμπρό, πάντως απαραίτητο για τη λειτουργία θεσμών που θα έπρεπε να νιώθουμε ότι μας αφορούν όλους.

Ο Παναγιώτης Περάκης είναι δικηγόρος, υποψήφιος πρόεδρος του Δ.Σ.Α., επικεφαλής του συνδυασμού «Αλλάζουμε Τώρα. Δικηγόροι 2011».