Η γιάφκα των σκίνχεντ σε κάποιο μέρος που θα παραμείνει κρυφό. Ένας σάκος του μποξ με μια σβάστικα σχηματισμένη με κιμωλία, ένα στρώμα αιματοβαμμένο και ένα σύνθημα που κραυγάζει υπέρ της λευκής δύναμης. Επί σκηνής, ένας οπερατέρ στήνει την κάμερα, ένας αριβίστας δημοσιογράφος φοράει το τηλεοπτικό του κουστούμι και δύο αδίστακτοι νεο-ναζί σκίνχεντ, ο ηγήτορας και ο προσηλυτισμένος του ακόλουθος, ετοιμάζονται να κατασπαράξουν κάθε έννοια ελευθερίας. Μία ζωντανή συνέντευξη, που θα μετατραπεί σε αιμοβόρο τηλεοπτικό σόου.

Ads

Για τρίτη συνεχή χρονιά η Oμάδα Νάμα ανεβάζει την παράσταση «Ροτβάιλερ» στη θεατρική σκηνή του «Επί Κολωνώ», υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ελένης Σκότη και με τα μάτια στραμμένα στη φασιστική τηλεοπτική προπαγάνδα. Οι πρωταγωνιστές Δημήτρης Λάλος, ή αλλιώς ο επικίνδυνος Ροτβάιλερ, και ο Γιάννης Ράμος, που υποδύεται το φιλόδοξο δημοσιογράφο Χάϊμε, συναντήθηκαν με το tvxs.

Συνέντευξη στην Τζένη Τσιροπούλου

Ποιες είναι οι παρεμβάσεις που κάνει η Ομάδα Νάμα στο αρχικό κείμενο του Ισπανού συγγραφέα Γκιγιέρμο Έρας;

Γιάννης Ράμος: Το “Ροτβάιλερ” έπεσε στα χέρια της Ελένης Σκότη και της Ομάδας Νάμα και το θέμα μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο αλλά αρχικά ήταν γραμμένο πάνω στην ισπανική πραγματικότητα. Οι σκίνχεντ στη Ισπανία είναι αρκετά οργανωμένοι, τους συναντάς πολύ μέσα στο ποδόσφαιρο και συγκεκριμένα, οργανώσεις νεοναζί επιδοτούνταν για πολλά χρόνια από ομάδες, ως φανατικοί οπαδοί. Εμείς θέλαμε το κείμενο να αγγίζει την ελληνική πραγματικότητα αλλά να διατηρεί και μια παγκόσμια διάσταση και έτσι μπήκαμε στη διαδικασία των αυτοσχεδιασμών και του divising. Αναπτύξαμε το ρόλο του δημοσιογράφου, επινοήσαμε το ρόλο του Ράφα -του ακόλουθου του Ροτβάιλερ- αλλάξαμε την τοποθεσία, αντί σε τηλεοπτικό στούντιο εκτυλίσσεται στη γιάφκα των σκίνχεντ και το τέλος του έργου.

Η προσθήκη του χαρακτήρα του Ράφα δε μοιάζει να είναι καθόλου τυχαία.

Γιάννης Ράμος: Θεωρούμε ότι έχει δραματουργική σημασία, καθώς θέλαμε να αναδείξουμε την πλευρά του ανθρώπου που είναι ακόλουθος σε μια ιδεολογία, χωρίς να τον εκφράζει πραγματικά, όπως, αντίθετα, ισχύει με τον επικίνδυνο Ροτβάιλερ. Είναι το αδύναμο παιδί που προσηλυτίζεται σε μια οργάνωση χωρίς να έχει καμία συναίσθηση και αυτό υπογραμμίζει και την επικινδυνότητα.

Ο Γκιγιέρμο Έρας έχει παρακολουθήσει αρκετές φορές την παράσταση σας. Πώς αντέδρασε στις αλλαγές που πραγματοποιήσατε;

Γιάννης Ράμος: Την έχει δει ήδη τρεις φορές και του άρεσε πάρα πολύ. Σκεφτόταν να μεταφράσει το κείμενο στα ισπανικά με τις αλλαγές που έχουμε κάνει και να γράψει το “Ροτβάιλερ ΙΙ”, στο οποίο ο Ροτβάιλερ θα βρίσκεται πλέον στη φυλακή.

Δημήτρη έχεις δηλώσει ότι “αναζήτησα το μίσος για υποδυθώ τον Ροτβάιλερ”. Ποιες είναι οι εσωτερικές διεργασίες που χρειαστήκανε και ποια τα εξωτερικά ερεθίσματα που αναζητήσατε για να ερμηνεύσετε τους ρόλους σας;

Δημήτρης Λάλος: Όλοι έχουμε μέσα μας το μίσος, το θυμό, την οργή, ακόμα και το ρατσισμό και το φασισμό. Το θέμα είναι κατά πόσο τα καλλιεργείς ή όχι. Αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να τα ανακαλύψουμε και να τα
“ανοίξουμε”. Αυτό αναγκαστικά σε βάζει σε μια έρευνα που είναι και μια “ψυχοθεραπεία”. Με το πρόσχημα της τέχνης σε εμάς, κατά κάποιο τρόπο, όλα επιτρέπονται. Από τα δέκα χρόνια που έχω ζήσει στη Γερμανία έχω τέτοιες προσλαμβάνουσες αλλά είδα και αρκετές ταινίες, όπως τα “American History X”, το “This is England”, το “Romper Stomper” και έψαξα πολύ στο ίντερνετ.

Γιάννης Ράμος: Είχαμε την τύχη σε αυτήν την παράσταση να ξαναγράψουμε το κείμενο και χτίζαμε τους άξονες του έργου παράλληλα με τους χαρακτήρες μας. Αυτή ήταν μια συνεχής, ανοιχτή συνομιλία. Επειδή ο δημοσιογράφος δεν είναι μόνο η τηλεόραση αλλά και ένας άνθρωπος, πήγα σε τηλεοπτικό στούντιο, είδα τα τηλεοπτικά χαμόγελα αλλά είδα και το άλλο, που είναι η ώρα που δε δουλεύουν.

Φτάσατε να δικαιολογήσετε τους χαρακτήρες σας; Tο δύσκολο οικογενειακό παρελθόν που προσδίδεται στον Ροτβάιλερ αποτελεί ένα στερεοτυπικό άλλοθι;

Δημήτρης Λάλος: Ακόμα και ο χειρότερος, αν κοιτάξεις πίσω του, έχει κάποιους λόγους που έφτασε εκεί πέρα. Δεν τους δικαιολογείς όμως, απλά τους καταλαβαίνεις. Είναι στερεότυπο αλλά καμιά φορά τα κλισέ είναι και πραγματικότητα.

Γιάννης Ράμος: Εξαρτάται από ποια σκοπιά θα το δεις. Εάν η κουβέντα είναι πολιτική με ενδιαφέρει η πραγματικότητα και όχι το άλλοθι. Στη διαφορετική διαδικασία, που πρέπει να μπούμε όμως σαν ηθοποιοί, οφείλουμε, έστω ένα κομμάτι μας να αγαπήσει το χαρακτήρα γιατί είμαστε εμείς. Ως άνθρωποι δε συμφωνούμε σε καμία περίπτωση με το πρόσωπο που παρουσιάζουμε αλλά η διαδικασία προσέγγισης ενός χαρακτήρα και η αναζήτηση του ρεαλισμού του είναι μια διαδικασία ψυχαναλυτική. Ο ψυχαναλυτής δεν κρίνει τον ψυχαναλυόμενο αλλά είναι εκεί για να τον ακούει.

Πιστεύετε ότι οι φασιστικές απόψεις πρέπει να βρίσκουν βήμα έκφρασης μέσω της τηλεόρασης και των ΜΜΕ, όπως συμβαίνει στην παράστασή σας;

Δημήτρης Λάλος: Ο φασισμός δεν πρέπει να πολεμάται με φασισμό γιατί έτσι γίνεσαι φασίστας κι εσύ. Από την άλλη όταν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα τα αντιλαμβάνεσαι και πιο άμεσα. Το Μιχαλολιάκο τον είδαμε για παράδειγμα όλοι και καταλάβαμε. Στη Γερμανία, να διευκρινίσω, ο ναζιστικός χαιρετισμός τιμωρείται με ποινή φυλάκισης. Αυτός που φοβάμαι περισσότερο είναι ο κρυφός φασισμός και οι δήθεν φιλελεύθεροι, αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι.

Δεχτήκατε πρόσκληση από ένα δημόσιο σχολείο για να μιλήσετε για το ρατσισμό. Τι αντιμετωπίσατε φτάνοντας εκεί;

Δημήτρης Λάλος: Ήταν πραγματικά μία από τις πιο σημαντικές εμπειρίες. Σαν να παίρνεις μια καυτή πέτρα και να ρίχνεις μια σταγόνα νερό πάνω της. Εμείς εκεί ήμασταν σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα αλλά το σχολικό περιβάλλον, τα συνθήματα που έβλεπες στους τοίχους και οι προσλαμβάνουσες των παιδιών ήταν απερίγραπτες.

Θεωρείτε ότι διανύουμε μία περίοδο, όπου τα ρατσιστικά κρούσματα θα γίνονται όλο και πιο έντονα;

Γιάννης Ράμος: Πιστεύω ότι οι κατάλληλες συνθήκες είναι αυτές που γίνονται τελικά ιδανικές για να φανούν κάποια πράγματα. Δε νομίζω ότι ο ελληνικός λαός έγινε ξαφνικά ένας ρατσιστικός λαός αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν μεγάλα κενά στην παιδεία μας και κάτω από αυτές τις συνθήκες φαίνεται ότι τελικά είμαστε πιο ρατσιστές από ό,τι νομίζαμε. Ποτέ δε δοκιμαστήκαμε και τώρα δοκιμαζόμαστε. Υπάρχει ένας φόβος δικαιολογημένος και βάλλονται όλοι κατά των μεταναστών αλλά το θέμα είναι η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής εκ μέρους της οργανωμένης πολιτείας.

Με ποιες σκέψεις θα θέλατε να φεύγει ο θεατής από το “Ροτβάιλερ”;

Δημήτρης Λάλος: Θα θέλαμε να έρχονται αντιμέτωποι με αυτά που κρύβουν μέσα τους. Να “ξερνάνε” πράγματα και να τρομάζουν με αυτά που υπάρχουν μέσα τους. Γιατί στο θέατρο είσαι μόνος σου, εσύ και αυτό που βλέπεις. Όλες οι σκέψεις που κάνεις είναι προσωπικές και γίνεται μια εσωτερική τριβή, η οποία ελπίζω να κάνει τους ανθρώπους να προβληματιστούν.

«Ροτβάιλερ»
μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
διασκευή: Ομάδα ΝΑΜΑ
σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
σκηνικά, κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου
μουσική: Μάριος Στρόφαλης
φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
βοηθ. σκηνοθ: Δάφνη Λαρούνη
ηθοποιοί: Δημήτρης Λάλος, Γιάννης Ράμος, Δημήτρης Καπετανάκος, Γιάννης Τρίμμης
επί οθόνης εμφάνιση: Δημήτρης Καταλειφός, Ιωάννα Τζώρα
ακούγεται η φωνή της Δάφνης Λαρούνη

Κάθε Κυριακή στις 18.00 μέχρι 17/04/2011
Θέατρο Επί Κολωνώ Ναυπλίου 12, Κολωνός (από Λένορμαν 94)
Τηλ: 210 51 38 067, 210 51 43 073
https://www.epikolono.gr/index.htm