ΠΡΩΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ: Ήταν κάποτε ένας ομογενής που βρέθηκε 8ος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Το πήρε πολύ πατριωτικά και τριγύρναγε σ’ όλη την μεθόριο, σαν να ήταν αυτός ο ίδιος υποψήφιος Πρωθυπουργός κι όχι ο Τσίπρας. Νέος, εύπορος κι ορεξάτος γιατί δεν τον είχε φάει η μιζέρια της κουμουνδουρίλας, θεωρήθηκε αρχικώς χαζό παιδί, χαρά γεμάτο! Οι κινήσεις του απασχολούσαν την οικογένεια του, τους φίλους του άντε και τους συμμαθητές του που τον θυμόταν από το Κολλέγιο,14χρονο προτού φύγει για τις ΗΠΑ.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΥΚΛΟΣ: Στην συνέχεια, έκανε μια κάποια εντύπωση η ανδρεία του σ’ ένα τηλεοπτικό πάνελ με τον κ. Σαράκη, όπου χωρίς καμία σχετική υποχρέωση έθεσε το δάκτυλο επι τον τύπο των ήλων σχετικά με την ομοφυλοφιλία του. Η φιλότιμη πολιτική προσπάθεια του αφορούσε ακόμη μόνο μια κατηγορία πολιτών που είδαν έναν «δικό τους» να ανοίγει δρόμο που επηρέαζε την ζωή τους. Είναι αυτό που χαρακτηρίζει ο κ. Π. Πολάκης ως 5% των δικαιωμάτων! Σωστό για τότε, αλλά μάλλον έχει χάσει επεισόδια ο σχολιαστής και τέως υποστηρικτής.

ΤΡΙΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ: ΣΥΡΙΖΑ: 20,07% (71 έδρες) και σε ένα μήνα 17,8 (47 έδρες) ήταν τα εκλογικά αποτελέσματα που επέφεραν την παραίτηση Τσίπρα, ο οποίος δήλωσε ότι παραμερίζει για να
περάσει το νέο! Να γνώριζε άραγε από τότε το πλάνο Κασσελάκη; Πολύ αμφιβάλω αν το ήξερε καν ο ίδιος ο Κασσελάκης. Σίγουρα το αγνοούσε παντελώς η κ. Αχτσιόγλου η οποία τότε δεν του απαντούσε καν στα email του. Αν την είχε ανθιστεί, θα του πρότεινε τον δήμο Αθηναίων αντί για τον μικρομεσαίο οππορτουνιστάκο Ζαχαριάδη Κ.

Πάνε όμως οι εποχές όπου οι μεγάλοι ποιητές αναγνώριζαν τους διαδόχους τους, όπως ο Κωστής Παλαμάς τον Γιάννη Ρίτσο με τον στίχο: «Παραμερίζουμε ποιητή για να περάσεις …». Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα μεγαλοψυχίας πνευματικών ανθρώπων αλλά ουδέποτε πολιτικών. Οπότε μάλλον ο κ Τσίπρας που του είχε πέσει το άθλιο κομματικό οικοδόμημα στο κεφάλι, είχε άλλα πράγματα ν’ ασχοληθεί από τον περίεργο αριστερό εφοπλιστή της διασποράς.

Ως αδύναμος Σουλτάνος της οθωμανικής αυτοκρατορίας του ΣΥΡΙΖΑ είχε αποτύχει να τον μετατρέψει σε σύγχρονο ενιαίο «κράτος», με ισχυρό κέντρο/ηγεσία. Παρέμεινε μέχρι τέλους υπόλογος στον αριστερό κοτζαμπασιδισμό των αξιωματούχων, που δεν τον άφηναν να κουνήσει ρούπι χωρίς άδεια και διαπραγμάτευση μεριδίων επιρροής και εξουσίας. Στα πλαίσια αυτά κι ενώ
είχε καλώς αντιληφθεί την ανάγκη να περάσει από το ριζοσπαστικό ακτιβισμό στην ηγεσία της όλης δημοκρατικής παράταξης, παρέμεινε δίβουλος κι άτολμος.

Αυτή την ανικανοποίητη αναγκαιότητα, ας την ονοματίσουμε περιληπτικά «κεντροαριστερά», θα έπρεπε να την εξυπηρετήσει ο επερχόμενος. Μέχρις της εμφάνισης του Κασσελάκη ο πιο φιλικός προς αυτό το νέο ήταν ο πιο γέροντας όλων, δηλαδή ο κ. Τζουμάκας (1947). Αντιθέτως οι κκ Τσακαλώτος (1961), Παππάς (1975) κι Αχτσιόγλου (1985) ήταν παλαιοτάτης κοπής.

Ο σχεδόν συνομήλικος της Έφης, κ Κασσελάκης (1988) ήταν κατά τα άλλα το ακριβώς αντίθετο της. Δεν ήταν δηλαδή τέκνο του κομματικού σωλήνα αλλά το αουτσάιντερ, το out of the box, η καινοτομία, το πετυχημένο, το κοσμοπολίτικο, το σχεδόν αυθάδες για τα δεδομένα της ελληνικής αριστεράς. Το κασελάκειον όραμα έπαψε να αφορά τον περιορισμένο κύκλο κι έγινε υπόθεση της συριζαικής αναγέννησης ή της χαριστικής βολής. Αφορούσε πια ήδη το 20-25% των Ελλήνων. Αμφίβολο αν κι ο ίδιος καταλάβαινε ότι ήταν τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής
ή αντιθέτως πίστευε περισσότερο στο προσωπικό του success story…

ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ: Τον πιο αριστερό Έλληνα του προηγούμενου αιώνα, τον Ανδρέα Παπανδρέου, οι Έλληνες τον υποδέχτηκαν κατά την δεκαετία του ‘60 ως μορφωμένο κι επιτυχημένο. Τον αποκαλούσαν δε τότε Έλληνα Κέννεντυ κι όχι Τσε Γκεβάρα…Το τωρινό Αμερικανάκι που ορίζει ως αριστερό: «όποιον τον τσαντίζει η αδικία», είχε μάθει αλλιώς κι όχι τόσο στην πολιτική ή στην επικοινωνία, όσο στις σπουδές του και στην οικονομία. Κι έτσι μίλησε για το ελληνικό όνειρο κατά συνήχηση του αμερικάνικου ονείρου, με αποτέλεσμα να προκαλέσει ανιστόρητες αριστερές ανατριχίλες.

Το αίτημα με εκείνο του εξήντα παρέμενε το ίδιο. Ήταν μια κανονική χώρα που η τράπουλα δεν θα σημαδεύεται από τους ημέτερους κι ο ανταγωνισμός δεν θα νοθεύεται σε βαθμό μονοπωλιακής στρέβλωσης. Αυτό δηλαδή που οδηγεί το ΑΕΠ της χώρας στα καθηλωμένα βαλκανικά επίπεδα του και κάνει το παραγόμενο προϊόν από καρβέλι, παξιμάδι. Κι επ’ αυτής της
πραγματικότητας προστίθεται κι η άδικη διανομή, που αφήνει για τους πολλούς μόνο ψίχουλα από το παξιμάδι.

Ακριβώς γι’ αυτό το αίτημα επιχειρηματικότητας με δίκαιους και διαυγείς κανόνες χωρά και με το παραπάνω στην συμμαχία των μη προνομιούχων. Αυτό αποτέλεσαν οι θρυλικοί μικρομεσαίοι
του Ανδρέα. Απέναντι στο ληστρικό καθεστώς Μητσοτάκη που κλονίζεται πια ακόμη και με αφορμή τις τυρόπιττες των κυλικείων (υπόθεση Μάριου Σαλμά) ο Κασσελάκης έχει κάνει σημαία του τον ακηδεμόνευτο ΣΥΡΙΖΑ που κηρύσσει ανένδοτο στην διαπλοκή και στα μαύρα ταμεία.

Και κάπου εδώ η κασελάκειος υπόθεση συναντά την πλειοψηφία των πολιτών που προφανώς έχουν λαμβάνειν από το ελληνικό όνειρο μιας και παρατράβηξε ο ελληνικός εφιάλτης της διαπλοκής. Αυτό δεν σημαίνει ότι τους έχει ήδη κερδίσει αλλά πάντως ακούγεται πιο πειστικός από άλλους, που επίσης εισακούονται από τέτοια ακροατήρια, όπως πχ ο κ. Παύλος Γερουλάνος.

ΠΕΜΠΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ: Η διάσημη φράση του Βολταίρου ειπώθηκε, αυτολεξεί ή περιφραστικά, κατά το 1758. Δυόμισυ αιώνες μετά, άραγε δεν την άκουσαν ποτέ ή δεν την κατάλαβαν ακόμη οι
138 διαπρεπείς καρδινάλιοι του Βατικανού της Κουμουνδούρου; Ειδικότερα οι κ Χατζησωκράτης και Στέλιος Παππάς της αντιδικτατορικής πάλης δεν πιστεύουν ότι παραείναι μεγάλος ο κύκλος που τους οδηγεί απο τον Βολταίρο στο ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ και ΔΙΑΤΑΣΣΟΜΕΝ του Δημ Ζαγοριανάκου (1973); Τα στερνά τιμούν τα πρώτα…

Και κάπου εκεί το δράμα Κασσελάκη με τις ανακοινώσεις ενός κάποιου γραφείου τύπου – στρατοδικείου που εφαρμόζει τον αποκλεισμό του απο τις εκλογές ως «άμεσα εφαρμοστέο κι αμετάκλητο», συναντά το σύνολο των Ελλήνων ή ακριβέστερα το 100% όσων δημοκρατών ασπάζονται τον Βολταίρο κι όχι τον Ζαγοριανάκο.

Μισοί-μισοί είναι το τσουνάμι συμπάθειας προς τον διωκόμενο. Οι μισοί τον συμπαθούν ενώ οι άλλοι μισοί απλώς σιχαίνονται τους διώκτες του.

Η ατιμία αναγνωρίζεται και καταδικάζεται απο ανθρώπους όλων των κομμάτων εκτός ίσως μιας μικράς εξαίρεσης που διαθέτει όμως καταστατικό με την σχετική πρόβλεψη υποταγής των
πάντων στις αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής.

Μόνο που αυτό το κόμμα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ αλλά το ΜΛ-ΚΚΕ.

Παραθέτουμε προς επίρρωση των λεγομένων το σχετικό απόσπασμα απο το καταστατικό του, που είναι σε ισχύ για να πάρει ιδέες η κ. Γεροβασίλη: