Ήταν μια από τις συνόδους Κεντρικής Επιτροπής (Ε.Σ.) του ΠΑΣΟΚ στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Ο ΓΑΠ είχε την ιδέα να κάνει έναν απολογισμό της προσφοράς της Οικογένειας του στην παράταξη και στον τόπο. Αναφέρθηκε λοιπόν εκτενώς στο έργο του πατέρα του αλλά και του παππού του, του οποίου εξάλλου φέρει και το όνομα.

Δεν διέθετα προσωπικά βιώματα από το 1965. Όπως όλη η γενιά της μεταπολίτευσης, που είχε κάμποσους στην αίθουσα εκείνη, είχα μεγαλώσει στον απόηχο της αλληλουχίας: ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ-ΧΟΥΝΤΑ-ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.

Αμέσως μετά τον ΓΑΠ πήρε τον λόγο ο Βασίλης Πριόβολος (1918-2018). Ήταν ο καπετάν Ερμής, ο μηχανικός που έγινε Μαυροσκούφης του Άρη και μεγάλος πια, μετείχε της Κ.Ε. ΠΑΣΟΚ. Έβαλε τα πράγματα στην θέση τους κι είπε: «Παιδί μου Γιώργο, άκουσα αυτά που είπες για τον πατέρα σου κι έχεις απόλυτο δίκιο να αισθάνεσαι περήφανος που είχες έναν τέτοιο πατέρα! Αλλά ο παππούς σου…» κλπ. , κλπ. Ακούστηκε η φωνή του στη σιωπηλή αίθουσα, αυστηρή σαν την κρίση της Ιστορίας.

Ο αμφιλεγόμενος «Γέρος» κι ο δεύτερος ανένδοτος

Τι να πίστευαν άραγε για τον «Γέρο» οι μυριάδες διαδηλωτές του Β’ Ανενδότου;

Σίγουρα όχι ότι ήταν βράχος στις πεποιθήσεις του κι ακλόνητος στις πιέσεις. Είχε το 1950 εκλεγεί ως συνεργαζόμενος του Παπάγου (Ελληνικός Συναγερμός, περιφέρεια Αχαΐας) κι ήταν ο πρωθυπουργός του Τσώρτσιλ στα Δεκεμβριανά, όταν ο αείμνηστος Ουίνστων διέτασσε τα στρατεύματα του να μεταχειριστούν την Αθήνα ως εχθρική κατειλημμένη πρωτεύουσα.

Ο Γέρος ήταν επίσης ο άνθρωπος που την επομένη της εκτέλεσης Μπελογιάννη, έγραψε άρθρο στην δεξιά εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», όπου υποστήριζε ότι καλώς πραγματοποιήθηκε η εκτέλεση.

Τι ήταν τότε όλοι αυτοί οι έξαλλοι διαδηλωτές της Αριστεράς και της αναδυόμενης Κεντροαριστεράς της ΕΔΗΝ, που δεν άφηναν την Αθήνα να «ησυχάσει» με το αειθαλές σύνθημα τους, «Μητσοτάκη κάθαρμα!»;

Με αυτή την απορία πέθανε κι ο Κωστής Μητσοτάκης που είχε ανέκαθεν εξαίρετες σχέσεις με την Αριστερά κι είχε μάλιστα το ξεχωριστό θάρρος να ζητάει στην δεκαετία του ‘50 την νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Δεν το περίμενε από αυτούς και πιο πολύ από τους μαχητικούς Λαμπράκηδες που είχαν ως επικεφαλής τους έναν Χανιώτη. Βέβαια, ο Μίκης τα «κατάφερε» αργότερα να γίνει ακόμη κι Υπουργός του Εφιάλτη.

Ιστορική τομή

Το παράπονο του το απάντησε το τέκνο της Νάξου, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και το μελοποίησε, τι ειρωνεία, και πάλι ο Μίκης: «Να κυβερνάει αυτός που θα ‘χουνε διαλέξει, κανένας πια να μην τους κοροϊδέψει! Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός, ήταν ετούτος ο παλιολαός!»

Όσοι θεωρούν ότι είναι η στιγμή να καταθέσουν τις αξιολογικές τους κρίσεις για το πρόσωπο του Κασσελάκη είναι μακριά νυχτωμένοι. Η κομματική γραφειοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, στην δεξιά φραξιονιστική εκδοχή της ως Κίνηση καρα-μελών, παραβίασε την εκφρασμένη λαϊκή βούληση! Δεν αρκέστηκε στην απαξίωση του αποτελέσματος, στην συνεχή υπονόμευση του νέου αλλά τελικώς προχώρησε και σε πραξικόπημα ανατροπής.

Το χθεσινό Συμβούλιο ερασιτεχνών συνταγματολόγων της Κουμουνδούρου (Πολιτική Γραμματεία) απλώς επιβεβαίωσε την συνομωσία καθώς και την αρχή της εγκληματολογίας ότι ο δολοφόνος επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος.

Συγκινητικό είναι το ενδιαφέρον του ΣΚΑΙ που διέκρινε στους υποκινούμενους αποδοκιμάζοντες μια ευρύτερη απειλή για την δημοκρατία, σαφώς υπέρτερη των υποκλοπών, των Τεμπών κά συγκαλύψεων. Ανησύχησαν μάλιστα μαζί με την κ Βούλτεψη ακόμη και για το αν ο Κασσελάκης είναι ή όχι μέλος κάποιας ΟΜ, οπότε δεν δικαιούται νέας υποψηφιότητας!!! Τι απομένει να δούμε από το ευρηματικό Αλαφουζέικο; Το έχουν σκεφτεί καθόλου να ταχθούν με την υποψηφιότητα Πολάκη;

Τι θα κάνουν τώρα οι κουκουλοφλώροι;

Το καλύτερο που έχουν να πράξουν οι «163 κουκουλοφλώροι», τώρα που εξασφάλισαν και την συμπάθεια του ΣΚΑΙ, είναι να δώσουν ένα τέλος στο μαρτύριο, μια ώρα αρχύτερα. Ματαιοπονούν, προσδοκώντας ότι θα νοθεύσουν το επίδικο με την προσθήκη στην ατζέντα κι άλλων θεμάτων ή παράλληλων εκλογικών διαδικασιών. Φρούδα είναι η ελπίδα τους ότι απωθώντας τις εκλογές στις γιορτές, θα έχει ξεθυμάνει η οργή. Το πολύ-πολύ έτσι την σιωπηλή αποδοκιμασία της σημερινής πλειοψηφίας των μελών και φίλων, να την βρουν ολοζώντανη μπροστά τους και τότε να δεις συλλυπητήρια ο ΣΚΑΙ.

Η χθεσινή υποδοχή της ΠΓ σε αρκετούς θύμισε το πνεύμα του «αυριανιστή» Ρέλλου με τον φραπέ που πέταξε στον Ευάγγελο Βενιζέλο, στις αντίστοιχες καταστάσεις του 2007 στην Χ. Τρικούπη. Γι’ αυτό, ακόμη κι αν δεν έδειξε τον άξιο νικητή του μέλλοντος, έδειξε με βεβαιότητα τους αποκρουστικούς ηττημένους.

Κι αυτό ασχέτως των όποιων πεποιθήσεων του κοινού για τις δεξιότητες ή τον χαρακτήρα του Κασσελάκη. Όλα τούτα είναι αδιάφορα έως δευτερεύοντα όταν διακυβεύεται η λαϊκή κυριαρχία κι ο σεβασμός στην βούληση της που είναι «διαταγή και τελεσίγραφο», όπως λέει κι ένα τραγούδι του Μάνου Ξυδού.