Ίσα που είχα προλάβει να ξυπνήσω και με πήρε τηλέφωνο η Λιάνα. Παλιά συντρόφισσα από τα χρόνια του σοσιαλισμού, τοπική οργάνωση Εκάλης. «Τα μαθες τα νέα;» μου λέει. «Έγινε κάτι με τον Πρόεδρο;» ανησύχησα. «Όχι χρυσή μου. Αλλά νέα λέω. Υπουργός Πολιτισμού παραιτήθηκε επειδή είχε πάρει σύμβουλο στο Υπουργείο την ερωμένη και την πήγαινε εκδρομές με τα χρήματα του Υπουργείου». Σάστισα. Άφωνη έμεινα, με το Dragon Well στο χέρι. Έγινε τέτοιο πράγμα και το ‘μαθε η Λιάνα πριν από μένα; Για έναν μεσημεριανό ύπνο να εκτεθώ ανεπανόρθωτα στο Κολωνάκι; «Δεν έχεις τι να πεις ε;» ακούω τη Λιάνα να με περιπαίζει. «Στην Ιταλία γίναν αυτά. Τι νόμισες;».

Το ομολογώ, ξαναβρήκα τη μιλιά μου. «Α, στην Ιταλία…» «Εμ βέβαια», συνέχισε η Λιάνα «Η Μελόνι έκανε δεκτή την παραίτηση του Υπουργού Πολιτισμού. Τον σούταρε, κοινώς. Ξέσπασε σκάνδαλο γιατί είχε διορίσει άμισθη σύμβουλο στο Υπουργείο την ερωμένη του. Και τώρα τον ψάχνει το Ελεγκτικό Συνέδριο της Ιταλίας, για το αν προέκυψε ζημιά στα δημόσια ταμεία από την άμισθη. Ποιος να μας το λεγε ότι ο γιος του Εφιάλτη θα είναι χειρότερος και από την Μελόνι;» Και δεν είχε κι άδικο, εδώ που τα λέμε.

«Θυμάσαι πώς έσκουζαν οι δεξιοί τότε για την Δήμητρα; Και δεν την διόρισε πουθενά ο Ανδρέας. Καψούρης ήταν, δεν ήταν ηλίθιος. Αλλά πρόσβαλε τα χρηστά τους ήθη τάχα μου. Και τώρα βαράνε προσοχές στην Λίνα και στην άμισθη. Και μετά τρέχουν στις εκκλησίες και τους αγιασμούς οι Φαρισαίοι. Αλλά τέτοια ήταν πάντα η δεξιά, ένα μάτσο υποκριτές».

Είπε υποκρισία και τι θυμήθηκα; Την Ζευγώλη που διόρισαν Γενική Διευθύντρια στο Μέγαρο Μουσικής χωρίς να διαθέτει πτυχίο. Θα μου πεις, τόση προϋπηρεσία είχε δίπλα στον Σταϊκούρα, τι να τα κάνει τα πτυχία, υπάρχει μεγαλύτερο πανεπιστήμιο από την Attica Bank; Και ο σωφέρ μου έχει βγάλει το πανεπιστήμιο της ζωής, αλλά δεν τον βάλαμε σε ΔΣ δημόσιου οργανισμού. Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Χρήστου Λαμπράκη, που του κατάντησαν το ναό που έφτιαξε εμποροπανήγυρη! Για να κάνει γάμους και βαφτίσεις με ροτόντες και τούρτες. Μου θέλουν τα μούτρα τους Μέγαρο για τον γάμο των παιδιών τους, οι ξετσίπωτες. Να τη βγάλουν τζάμπα. Γιατί αν έχεις λεφτά, χρυσή μου, τον γάμο τον κάνεις στη Μεγάλη Βρετάνια. Ή στη θαλαμηγό σου. Να τα σκάσεις. Όχι να παριστάνεις την κουλτουριάρα επειδή θες να την βγάλεις στο τσάμπα. Αλλά ο Λαμπράκης είχε και λεφτά, είχε και το παράσημο του Αξιωματικού του Τάγματος Γραμμάτων και Τεχνών. Είχε να το λέει, πώς τον τίμησε η Γαλλία. Έτσι το είχαμε εμείς τότε, στα χρόνια του σοσιαλισμού, η αστική μας τάξη είχε μια ελεγκάνς, μια κουλτούρα. Τώρα καταντήσαμε η κάθε τριτοδεύτερη να χρίζεται Γενική Διευθύντρια χωρίς να ξέρει ούτε την ιστορία του οργανισμού που την βάλανε να διοικήσει.

Έκανα το σταυρό μου και προσευχήθηκα μήπως γίνει κάποιο θαύμα και σωθούμε από δαύτους. Σκεφτόμουν τον Αντρέα. Και ξαναχτυπάει το τηλέφωνο. Η Τιτίκα από την Πάτμο. Φοβήθηκα ότι μου άνοιξαν το σπίτι στο νησί. Η Τιτίκα με καθησυχάζει και αρχίζει να μου διηγείται τα άλλα καλά που συμβαίνουν εκεί. Ότι παρενέβη η συνονόματη για υπόθεση κεραίας. Εξυπηρετήσεις για να κάνει την καλή, να μην εξυπηρετείται μόνο. Και βγαίνει η άλλη η θεοσεβούμενη και αρχίζει να εκθειάζει τον σύζυγο της συνονόματης και να θάβει την άλλη, την πρώην, που είναι και πεθαμένη. Τίποτε δεν σέβεται αυτή. Θάβει και αυτούς που έχουν θαφτεί. Κι άμα τους τα πεις, σε λένε και τοξική.

Δεν πρόλαβα να αποσώσω τις σκέψεις μου και με πήρε τηλέφωνο και η φίλη μου η Αμάλια, από τον Παναμά. Την είχα γνωρίσει στον Ελληνοκουβανικό σύνδεσμο όταν μάθαινα την γλώσσα για να έχουμε ανοιχτούς τους ορίζοντες επί κραταιού σοσιαλισμού. Εγώ ισπανικά έμαθα, αυτή ελληνικά δεν. Μου λέει λοιπόν να πάμε να δούμε τους ταύρους στην ταβέρνα με το μουσείο. “Τι λες, καλε;” Αναφωνώ. Μου λέει: “Είναι έκθεση με ταύρους πουκαρά, πώς τους λέτε εσείς; Πουκαράδες!” Δεν κατάλαβα, με σόκαρε και θελησα να την αποφύγω. Φεύγω για Θεσσαλονίκη, χρυσό μου, εκεί χτυπά η καρδιά της Ελλάδας αυτές τις μέρες, της λέω.

Με έτρωγε όμως η περιέργεια. Και το ψαξα. Και όντως, εκθέτουν έναν ταύρο του Περού στο μουσείο. Σε λίγο θα εκθέτουν ο γυναικείος συνεταιρισμός της Ζαγοράς γλυκό φιρίκι και ο γυναικείος συνεταιρισμός Μεσαράς τα κοφτά του. Τώρα θα μου πείτε, από την έκθεση -ο Θεός να την κάνει- που πήγε κι έκανε μόνη της η GD της ταβέρνας, καλύτερα τα κοφτά από την Μεσσαρά. Και ο φουκαράς ο ταύρος, ακόμη, σίγουρα θα είναι κλάσεις ανώτερος. Έμαθε μετά λύπης εκ των υστέρων ότι δεν τρώγεται. Πιο πολύ βέβαια θα ταίριαζε ο ταύρος στο ακέφαλο μουσείο. Μιλάω για αυτό στη μεγαλόνησο, με την εξαφανισμένη Αριάδνη. Εκεί δεν είχαν ανεβάσει σε βάθρο δυο αγάλματα και μας το πούλησαν για περιοδική έκθεση; Πήγε μάλιστα και το εγκαινίασε η Υπουργός. Ε, ας πάνε και τον ταύρο τον πουκαρά, να λένε ότι έχουν εκθεσιακό πρόγραμμα, αφού τίποτε άλλο δεν προβλέπεται να κάνουν.

Στο μεταξύ απορώ αν έκαναν αγιασμό στον ταύρο πουκαρά. Με την φόρα που έχουν πάρει οι GD, αφού άγιασε τα κακαλα των Κούρων το πετράδι του στέμματος, αφού μας είπε και η άλλη η ξινή για τον Χριστουλη που γεννήθηκε στις σπηλιές, γιατί να μην αγιάσουν και τον ταύρο τον φουκαρά να φύγουν τα κακά δαιμόνια από πάνω του; Είναι και καλές χριστιανές, βλέπεις. Εδώ ολόκληρο Υπουργείο Υγείας κουβάλησε στο περίπτερο της ΔΕΘ παπάδες με αγιαστούρες μπροστά από το ριντώ που έγραφε “Το ΕΣΥ αλλάζει”. Ταιριαστό, πολύ ταιριαστό. Με τον Άδωνι Γεωργιάδη υπουργό υγείας, ας παρακαλέσουμε το Θεό να βάλει το χέρι του, μπας και σωθεί κανένας ανθρωπάκος.

Μετά τις εκλογές θα πω στον Πρόεδρο να τον μηνύσει. Δεν μπορεί να χρησιμοποιεί το όνομα του ΕΣΥ. Το ΕΣΥ είναι ένα και ανήκει στον σοσιαλισμό που το γέννησε. Ας βρει άλλο όνομα. Ας το πει Εγώ ο άθλιος. Μη νομίζετε, και η Λίνα ένας Άδωνις με κακό κούρεμα και μακριά φούστα είναι. Είναι τυχερή που στον τομέα της δεν πεθαίνουν άνθρωποι. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Στο μέλλον, μπορεί να το καταφέρει και αυτό.

Θυμάστε που έλεγε στις δικές της ότι δεν μπορούν να διοικήσουν ούτε περίπτερο; Να πάτε να δείτε το δικό της περίπτερο, αυτό που εγκαινίασε στην ΔΕΘ. Το περίπτερο του Τζεπέτο. Μόνο που ο Τζεπέτο δεν είχε πάρει τόσα εκατομμύρια σε απευθείας αναθέσεις.

Πολύ ήσυχες μου φάνηκαν αυτές όλο τον Αύγουστο. Ειναι αυτό που λέει ο σωφέρ μου, όταν τρώνε δεν μιλάνε και το πιάτο τους κοιτάνε.