Μεσημέρι Αυγούστου στο λιμάνι του Πειραιά. Το πλοίο που περιμένουμε για Αίγινα έχει καθυστέρηση και οι επιβάτες ψάχνουμε σκιά για να κάνουμε όσο γίνεται πιο ανώδυνη την παραμονή μας αφού το τσιμέντο κυριολεκτικά βράζει και δεν υπάρχουν ως γνωστό μεγάλα υπόστεγα στο πρώτο λιμάνι της χώρας.

Για κλιματιζόμενους χώρους, ούτε κουβέντα! Το πλοίο φτάνει και για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, ενώ έχουμε μαζευτεί στην είσοδο, έχουν εξέλθει οι επιβάτες και τα αυτοκίνητα, δεν μας αφήνουν να μπούμε μέσα. Με τον ήλιο κυριολεκτικά να μας παραλύει, ρίχνω μια ματιά δίπλα μου. Ηλικιωμένοι, μωρομάνες με παιδιά στους μάρσιπους και στα καρότσια, επιβάτες με τα κατοικίδια τους κι ένας ανάπηρος άνδρας ανάμεσα στους επιβάτες που περιμένουμε ήδη 35 λεπτά όρθιοι στο λιοπύρι.

Κάποια στιγμή, και αφού όσοι ρωτήσαμε ευγενικά πότε θα μπούμε στο πλοίο δεν λάβαμε απάντηση, ένας άνδρας εκφράζει τη δικαιολογημένη αγανάκτηση απευθυνόμενος σε άνδρα του πληρώματος που τον πέρασε για λιμενικό: «Τι θα γίνει; θα πεθάνουμε εδώ έξω. Αφήστε μας τώρα να περάσουμε, εσείς ευθύνεστε για την καθυστέρηση».

Οργισμένος ο ένστολος, απαντά με μεγαλύτερη ένταση: «Δεν θα μας πείτε εσείς τι θα κάνουμε, εδώ κουμαντάρουμε το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας δεν είναι εύκολο». Αυτό ήταν, η ένταση γενικεύτηκε με τον κάθε ταλαιπωρημένο πολίτη να ξεσπά απενοχοποιημένα πλέον ώσπου τσάτρα πάτρα μας άνοιξαν την πόρτα.

Την ίδια ώρα, λίγα μέτρα πίσω μας στην ουρά των ταξί δινόταν άλλη μάχη. Μια άλλη ομάδα πολιτών εκτόξευε βρισιές στους ταξιτζήδες που επιλέγουν κούρσες κι αν δεν τους συμφέρει η διαδρομή γίνεσαι ένας ακόμα καταϊδρωμένος κατάκοπος ταξιδιώτης στο πυρωμένο τσιμέντο του λιμανιού. Αυτό συμβαίνει χρόνια βέβαια, με την ανοχή των αρχών που κάνουν τα στραβά μάτια.

Μόνο που κι οι πολίτες έχουν κάνει τόσες φορές τα στραβά μάτια στις παθογένειες αυτής της χώρας, που όπως διαπιστώνουμε καθημερινά, δεν έχει μεινει υπομονή ούτε για δείγμα και ο δημόσιος χώρος μετατρέπεται σε πεδίο μάχης με την παραμικρή αφορμή. Το ίδιο και ο διαδικτυακός χώρος, όπως διαπίστωσα ξανά σκρολάροντας μες στο το καράβι για να μην αρχίσω να κυνηγάω τους υπεύθυνους του πλοίου που μετά από τόση ταλαιπωρία, αποφάσισαν να μας έχουν χωρίς κλιματισμό καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού, για να συνεχίσει ο ιδρώτας μας να ποτίζει τα ρούχα και τα καθίσματα μας.

Με το κινητό στο χέρι, συνεχίζω να παρακολουθώ το σπασμένο νευρικό μας σύστημα στα social media όπου απελευθερώνεται οργή, εκφράζεται ο κοινωνικός αυτοματισμός και επικρατεί μια τοξική βαβέλ.

Βρίζει ο φτωχός τον υπουργό κι εκείνος ανταποδίδει. Σπασμένα τα νεύρα του μη προνομιούχου, ασυγκράτητη κι η λεκτική βία των ισχυρών που δίνουν τον τόνο στον κυνισμό. Σήμερα πλακωνόμαστε για ένα ουτοπικό νησί, την Ψίμυθο, χθες για τον Γιανναρά, προχθές για τη δυαδικότητα ή μη του βιολογικού φύλου. Λες και περιμένουμε πάνω από το πληκτρολόγιο την αφορμή της ημέρας να απελευθερώσουμε τη λάβα του ηφαιστείου μας, σε ένα ρινγκ που έχει παρασύρει ακόμα και τους κάποτε υπέρμαχους της διαλεκτικής.

Τη ροή της σκέψης μου διακόπτει η συζήτηση ενός ζευγαριού που κάθεται δίπλα μου στο πλοίο.

Λέει εκείνη: «Λες με την καθυστέρηση να μην προλάβουμε να πάμε Μονή; (νησάκι απέναντι από την Αίγινα).

Εκείνος απαντά: «Δεν ξέρω, πάρε την Ελένη. Πάντως δεύτερη διανυκτέρευση δεν μας παίρνει να κάνουμε, να το ξέρεις, είναι πολλά τα έξοδα. Με το ζόρι βρήκαμε δωμάτιο 70 ευρώ …και βάλε τι θα φάμε τι θα πιούμε».

Η συζήτηση μεταξύ τους συνεχίστηκε με τη σούμα των λογαριασμών που με το ζόρι πληρώνουν, του σούπερ μάρκετ που πια δεν αντέχουν, τις μηδαμινές διακοπές που έκαναν φέτος.

Αυτή η συζήτηση του ζευγαριού, που έφευγε για μια ελάχιστη απόδραση από την κόλαση της καθημερινότητας, ελπίζοντας προφανώς να διαγραφεί έστω μια μικρή υπόσχεση ανεμελιάς στα πρόσωπα τους, κατέληξε σε ένα «Γαμώ το σπίτι τους γαμώ. Να ψοφήσουν οι καριόληδες».

Δεν ξέρω αν μετά από τις διαδοχικές κρίσεις, είμαστε πλέον ένας λαός κουρασμένος, απογοητευμένος, σοφός ή υποταγμένος.

Στα σίγουρα πάντως, είμαστε ένας λαός με σπασμένα νεύρα. Και δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να προβλέψει κανείς τι έπεται κοινωνικά στο μεγάλο καζάνι που βράζουμε όλοι και όλες.