Το Tvxs παρουσίασε ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο, την έκθεση που ετοίμασε η B’Tselem μια ισραηλινή οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την κόλαση των ισραηλινών φυλακών. Aπό σήμερα και κάθε μέρα δημοσιεύουμε μία μαρτυρία, από αυτές πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η έκθεση.

Όσα κατέθεσε η Dil, κάτοικος στη Λωρίδα της Γάζας:

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, μείναμε στο σπίτι μας στη γειτονιά al-Zayytun της πόλης της Γάζας: εγώ, ο σύζυγός μου, ο Rushdi, 30 ετών, και τα δύο παιδιά μας, ο Muhammad, τεσσάρων ετών, και ο Zayn, ενός έτους. Οι γονείς και τα αδέλφια του συζύγου μου ζούσαν στο ίδιο κτίριο.

Ακούγαμε συνεχώς πυροβολισμούς και βομβαρδισμούς γύρω μας, αλλά μείναμε, μέχρι που το σπίτι μας χτυπήθηκε και υπέστη ζημιές. Μετακομίσαμε στο σπίτι του θείου του συζύγου μου για 20 ημέρες και στη συνέχεια, όταν ανακοινώθηκε η hodna (κατάπαυση του πυρός), επιστρέψαμε στο σπίτι μας.

Οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν, αλλά εμείς μείναμε στο σπίτι και όταν ήταν ιδιαίτερα τρομακτικά πηγαίναμε στο υπόγειο των γειτόνων. Στις 6 Δεκεμβρίου του 23, όταν κρυβόμασταν στο υπόγειο των γειτόνων, άρχισαν πυροβολισμοί στο σπίτι. Ήμασταν περίπου 20 άτομα εκεί.

Ένας από τους κουνιάδους μου σκοτώθηκε από τους πυροβολισμούς και ένας άλλος κουνιάδος τραυματίστηκε όταν προσπάθησε να τον βοηθήσει. Οι στρατιώτες ανατίναξαν τον τοίχο του σπιτιού και μπήκαν στο υπόγειό μας. Ήταν πολύ τρομακτικό. Ήμουν αγχωμένη και ξέσπασα σε κλάματα.

Οι στρατιώτες μας έβγαλαν από το υπόγειο. Πήραν τους άνδρες, τους πέρασαν χειροπέδες στα χέρια και τους έδεσαν τα μάτια. Στη συνέχεια έβγαλαν τις γυναίκες και τα παιδιά και μας πήγαν σε ένα από τα διαμερίσματα. Πήραν από όλους τις ταυτότητες και τους αριθμούς τηλεφώνου.

Διαβάστε: Ισραήλ / Βιασμός Παλαιστίνιου από ισραηλινούς στρατιώτες καταγράφηκε σε βίντεο – Ακροδεξιοί υπέρ των θυτών

Ένας αστυνομικός με κάλεσε και μου είπε ότι ήθελε να μου κάνει εξέταση αίματος. Ήμουν φοβισμένη και αγχωμένη. Άρχισα να κλαίω και το μωρό έκλαιγε επίσης. Ο αστυνομικός με πήρε έξω και ο Zayn έμεινε με τη γιαγιά του. Έξω είδα τον σύζυγό μου και τον πατέρα του, τον Ziad, τον αδελφό του Ayman και δύο γείτονες.

Ένας στρατιώτης που κρατούσε μια μικρή τσάντα με πήρε από το χέρι και με οδήγησε σε ένα άλλο σπίτι. Ήμουν τρομοκρατημένη και έκλαιγα όλη την ώρα. Έφεραν επίσης τον σύζυγό μου και τον πεθερό μου στο ίδιο σπίτι. Μέσα στο σπίτι αυτή και ένας άλλος στρατιώτης μου πέρασαν χειροπέδες στα χέρια και κάλυψαν τα μάτια μου με ένα κομμάτι ύφασμα.

Μου έκαναν μια αναισθητική ένεση και μετά ο στρατιώτης με ρώτησε αν με έπιασε. Του απάντησα ότι ακόμη και όταν έκανα καισαρική τομή, η αναισθησία δεν με έπιασε και είχα τις αισθήσεις μου.

Οι στρατιώτες έκαναν και στον σύζυγό μου μια ένεση αναισθητικού. Μας έκαναν εξέταση αίματος. Έβαλαν επίσης κάτι στο στόμα μας, δεν ξέρω τι ήταν. Αφού με άφησαν, η πεθερά μου είπε ότι πήραν και τα παιδιά για λίγα λεπτά και τα επέστρεψαν αφού τα εξέτασαν.

Ήμασταν σε αυτό το σπίτι μέχρι την επόμενη μέρα και μετά πήγαν εμένα και τον άντρα μου σε ένα μέρος που ήταν γεμάτο άνδρες. Τον πατέρα του τον πήγαν σε ένα άλλο μέρος. Το είδα όταν κρυφοκοίταξα κάτω από τη μαντήλα με τα μάτια.

Νομίζω ότι ήμουν η μόνη γυναίκα εκεί. Ήμουν πολύ κουρασμένη και δεν αισθανόμουν καλά. Είχα πόνους στο στήθος αφού δεν είχα θηλάσει τον Zayn για δύο συνεχόμενες ημέρες. Οι στρατιώτες με χτύπησαν επίσης στην πλάτη και στο στήθος.

Στη συνέχεια με έβαλαν σε μια τρύπα στο έδαφος. Όταν ήμουν μέσα σε αυτήν, μαζί με όλους τους άλλους κρατούμενους, οι στρατιώτες με διέταξαν να βγάλω το χιτζάμπ μου. Ένας από αυτούς μου είπε: “Σκότωσα τον άντρα σου και θέλω να σε θάψω ζωντανή για να σε φάνε τα σκυλιά”.

Περίπου μισή ώρα αργότερα μας έβγαλαν από τον λάκκο και μας έβαλαν στο φορτηγό. Υπήρχαν άνδρες εκεί και μας είχαν δέσει μαζί. Σε αυτό το σημείο νόμιζα ότι ο σύζυγός μου είχε σκοτωθεί.

Το φορτηγό πήγε σε ένα κέντρο κράτησης έξω από τη Λωρίδα. Με έβαλαν σε ένα κελί με γυναίκες που ήταν ήδη εκεί. Οι άντρες τοποθετήθηκαν ξεχωριστά. Ήμουν εξαντλημένη μετά από τρεις ημέρες συνεχούς ταλαιπωρίας και ξυλοδαρμού.

Δύο μέρες αργότερα έφεραν κι άλλες γυναίκες από τη Λωρίδα της Γάζας και υπήρχαν ήδη 19 γυναίκες στο κελί. Ήταν πολύ κρύο και είχε υγρασία, αλλά υπήρχε μόνο μια κουβέρτα για όλες μας.

Μετά μας έβαλαν στο λεωφορείο. Μας άρπαξαν και μας έσυραν σε  σαν ζώα, με χειροπέδες και δεμένα μάτια, και στην πορεία μας χτύπησαν στο κεφάλι. Οι στρατιώτες μας έλεγαν επανειλημμένα: “Είστε η Χαμάς”.

Το λεωφορείο μας μετέφερε σε ένα κέντρο κράτησης που ονομάζεται Anatot, και εκεί οι στρατιώτες μου είπαν να γδυθώ και να μείνω με το εσώρουχό μου και έτσι με έψαξαν. Στη συνέχεια με άφησαν να φορέσω γκρι φόρμα.

Όλο αυτό το διάστημα με χτυπούσαν και με έβριζαν. Ήμουν σε αυτή την εγκατάσταση για εννέα ημέρες, ημέρες εξάντλησης, έντονου κρύου και πείνας. Ήμουν δεμένη με χειροπέδες όλο αυτό το διάστημα.

Στη συνέχεια μας μετέφεραν στη φυλακή Beer Sheva και μείναμε εκεί για άλλες πέντε ημέρες. Μας έβγαζαν στην αυλή και κάθε φορά  μας χτυπούσαν. Ήταν εξαντλητικό και ανυπόφορο.

Στη συνέχεια μας μετέφεραν στη φυλακή Damon κοντά στη Χάιφα και μου έκαναν πάλι σωματικό έλεγχο. Με πήγαν για ανάκριση πέντε φορές και κάθε φορά μου έκαναν τις ίδιες ερωτήσεις: “Είσαι Χαμάς; Πού ήσουν στις 7 Οκτωβρίου;”.

Με ρώτησαν επίσης για τον (ηγέτης της Χαμάς) A-Sinwar και για τις σήραγγες και κάθε φορά μου έλεγαν ότι σκότωσαν τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Μας κρατούσαν εκεί στην πτέρυγα 9, μαζί με γυναίκες κρατούμενες από τη Δυτική Όχθη που μας βοηθούσαν. Κάναμε ντους και μας έδωσαν τα ρούχα τους, εμένα και όλες τις άλλες από τη Γάζα.

Μετά από 54 ημέρες κράτησης, στις 16/2/24, μας πήγαν στο πέρασμα Κερέμ Σαλόμ και μας άφησαν ελεύθερες. Δεν επέστρεψαν τις καταθέσεις μας: όταν με συνέλαβαν, είχα τα χρυσά μου κοσμήματα, 4.900 NIS και 370 δηνάρια, καθώς και την ταυτότητα και το τηλέφωνό μου.

Έχω απόδειξη για αυτές τις καταθέσεις. Περπατήσαμε μερικά χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στο πέρασμα Kerem Abu Salem.

Φτάσαμε στα γραφεία του ΟΗΕ κατά τη διέλευση. Ήμασταν όλοι εξαντλημένοι. Ζήτησα από τους ανθρώπους του ΟΗΕ να καλέσουν τον σύζυγό μου και αυτός έφτασε μετά από μια ώρα.

Όταν είδα τον σύζυγό μου δεν τον αναγνώρισα. Έδειχνε εντελώς διαφορετικός, αφού κρατούνταν για 33 ημέρες και υπέστη βασανιστήρια. Τον άφησαν ελεύθερο πριν από μένα.

Τώρα βρίσκομαι εδώ σε μια σκηνή στο δρόμο της Ραφίχ, με τον σύζυγό μου και τα παιδιά μας. Ο κουνιάδος μου και η κουνιάδα μου τα έφεραν σε εμάς πριν από λίγες ημέρες. Ήταν μαζί τους στη γειτονιά α-Ζαϊτούν στη Γάζα όλο αυτό το διάστημα. Τα παιδιά έμοιαζαν επίσης εξαντλημένα. Τα αγκάλιασα και έκλαψα.

Είμαι τόσο κουρασμένη και η οικονομική μας κατάσταση είναι πολύ δύσκολη. Δεν έχουμε φαγητό και ρούχα. Τα παιδιά πεινάνε και κάνει πολύ κρύο εδώ. Πηγαίνω σε έναν άλλο καταυλισμό για να πάρω φαγητό, αλλά δεν μπορώ να πάρω γάλα για τον Zayn , ο οποίος θήλαζε ακόμα, πριν με συλλάβουν.

Ο Μοχάμεντ δεν με αναγνωρίζει καθόλου και δεν με πλησιάζει. Θέλει μόνο τον πατέρα του. Τώρα έχει αναιμία εξαιτίας της κακής διατροφής. Η πείνα μας σκοτώνει.

* Η μαρτυρία συλλέχθηκε από τον ερευνητή της B’Tselem Olaf Al-Kurd

Διαβάστε όλη την έκθεση: Ντοκουμέντο / Όλο το πόρισμα για την κόλαση στις ισραηλινές φυλακές