Δυο γεγονότα διεθνούς βεληνεκούς, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού και η δολοφονία στην Τεχεράνη του Ισμαήλ Χανίγια, έγιναν αντιληπτά στην Τουρκία με έναν τρόπο κάπως διαφορετικό από ότι έγιναν στις ευρωπαϊκές χώρες.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σύμφωνα με την εφημερίδα Cumhuriyet (αντιπολιτευτική, κεμαλική), «είχε προσκληθεί στην τελετή έναρξης του Παρισιού 2024, αλλά αρνήθηκε να πάει ακολουθώντας τη συμβουλή της 13χρονης εγγονής του».

«Παππού μη πας στο Παρίσι γιατί εκεί κάνουν προπαγάνδα υπέρ των LGBT, μου είπε η εγγονή μου, και έτσι εγώ αποφάσισα να μη συμμετέχω σε αυτή την τελετή», ανακοίνωσε ο Πρόεδρος Ερντογάν.

Αυτή η δήλωση δεν είναι αληθής, ενώ σύμφωνα και με τη γαλλική δημόσια τηλεόραση, France 24, τα ονόματα των κ.κ. Πούτιν και Ερντογάν δεν βρίσκονταν στη λίστα των ονομάτων των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων που προσκάλεσε στην τελετή έναρξης ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν.

«Ποιος πέθανε από τα ψέματα;», λέει μια τουρκική παροιμία.

Αρκετοί αρθρογράφοι θυμούνται με την ευκαιρία ότι ο Τούρκος Πρόεδρος είχε επίσης ισχυριστεί ότι «ήταν ο κουνιάδος του που τον ενημέρωσε πρώτος για την απόπειρα πραξικοπήματος» στις 15 Ιουλίου 2016.

Σφοδρός πολέμιος των LGBT, ο Ερντογάν, λοιπόν, με τη βοήθεια της εγγονής του κατάφερε να εξηγήσει την απουσία του από την τελετή.

«Ακούτε αλλά μη πιστεύετε», λέει μια άλλη παροιμία.

Αλλά ο Ερντογάν δεν ήταν πολύ τυχερός, καθώς δυο μέρες αφότου απείλησε το Ισραήλ «με μια στρατιωτική επιχείρηση όπως στη Λιβύη και το Αρτσάχ (Ναγκόρνο Καραμπάχ), ο επικεφαλής του Πολιτικού Γραφείου της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια, δολοφονήθηκε στην Τεχεράνη. Ο Χανίγια ζούσε εξόριστος στην Τουρκία και το Κατάρ και υποστηριζόταν πολύ από το τουρκικό καθεστώς.

Ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, προσφάτως ανέφερε τον Χανίγια: «Σε απάντηση στον Νετανιάχου που προσεκλήθη στο αμερικανικό Κογκρέσο, μπορούμε να καλέσουμε τον κ. Ισμαήλ Χανίγια να κάνει μια ομιλία στην Τουρκική εθνοσυνέλευση».

Η Άγκυρα αντέδρασε μαζικά κατά της δολοφονίας του. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το Υπουργείο Εξωτερικών, η Προεδρία Θρησκευτικών Υποθέσεων (Diyanet) και όλες οι φιλοερντογανικές κρατικές και ιδιωτικές οργανώσεις δημοσίευσαν δελτία τύπου για να καταδικάσουν τη δολοφονία και να αποτίσουν φόρο τιμής στον μάρτυρα Χανίγια. Ημέρα εθνικού πένθους κήρυξε το Προεδρικό Μέγαρο. Επιπλέον, οι τουρκικές σημαίες κυματίζουν μεσίστιες, κάτι που επικρίθηκε από τους αντιπάλους, σύμφωνα με τους οποίους «οι αραβικές χώρες δεν έχουν κηρύξει ποτέ μια ημέρα εθνικού πένθους για τις θλιβερές μέρες μας όπως ο σεισμός ή ο θάνατος των στρατιωτών μας… Γινόμαστε όλο και πιο Άραβες!».

Το Diyanet έστειλε ντιρεκτίβα στους αρμόδιους των τζαμιών σε 81 νομούς της Τουρκίας ώστε να «κάνουν ένα ειδικό κάλεσμα για προσευχή (Salat) για τους νεκρούς στο όνομα του Χανίγια».

Σύμφωνα με το τουρκικό καθεστώς και το σύνολο των ισλαμιστικών κύκλων της χώρας, η Χαμάς είναι ένα εθνικό απελευθερωτικό κίνημα.

Στην νοτιοανατολική πόλη Μπατμάν, ένα από τα μικρά φρούρια των Κούρδων ισλαμιστών, μια ομάδα επιτέθηκε με πέτρες και καδρόνια στο καφέ Starbucks – «μια εβραϊκή εταιρεία» κατά τους επιτιθέμενους.

Οι ισλαμιστές ακτιβιστές και εκείνοι της άκρας δεξιάς, όλοι τους εθνικιστές, έχουν ένα περίεργο κατάλογο δράσεων στην Τουρκία όταν γίνεται λόγος για διαμαρτυρίες.

Κάποια παραδείγματα:

• Για να διαμαρτυρηθούν κατά του «αμερικανικού ιμπεριαλισμού» καίνε δολάρια!
• Για να διαμαρτυρηθούν εναντίον της Ολλανδία, έκοβαν πορτοκάλια!
• Για να διαμαρτυρηθούν εναντίον της Ιταλίας έκαιγαν ιταλικές γραβάτες Versace!
• Τέλος, για να διαμαρτυρηθούν κατά της κινεζικής καταπίεσης εις βάρος των Ουιγούρων, έδειραν Ιάπωνες τουρίστες!

Η δολοφονία του Χανίγια στην Τεχεράνη ήταν, σύμφωνα με κάποιους παρατηρητές της αντιπολίτευσης, ένα μήνυμα του Τελ Αβίβ στην Άγκυρα.

Αλλά αυτό το μήνυμα μπορεί εύκολα να αποδομηθεί χάρη στους ισλαμιστές που έσπασαν τα Starbucks.

*«Η χώρα μου είναι μια άλλη χώρα»: Πρόκειται για τίτλο πολύ δημοφιλούς τραγουδιού στην Τουρκία τη δεκαετία του 70. Ήταν νούμερο ένα στη λίστα ιδίως μετά τη στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Κύπρου, γιατί οι στίχοι αποτελούν μια ελεγεία του τουρκικού εθνικισμού. Είναι η τουρκική εκδοχή του τραγουδιού της Μιρέιγ Ματιέ με τίτλο «L’aveugle». Αυτό ήταν εμπνευσμένο από ένα παραδοσιακό εβραϊκό τραγούδι σε στιλ Klezmer με τίτλο «Rabbi Elimelekh».